O öksüzler ki onların dostu Allah’tır

Baba; koruyan, sırtını yasladığın ulu bir çınar ise anne; usulca uçusan yaprakları, her nefeste seni serinleten, ferahlatan yeşillik. Öksüzlük bir yaraymış, hiç dinmeyen. Üstelik o yaranın merhemi de yokmuş. Kulun başına gelen imtihanların en çetini, merhemine belki ahrette cennet gölgeliğinde kavuşulacak bir yara.

Herkesin yarası var, yaraları… Kimilerini sevdikleriyle paylaştığı, kimilerini sade kendisinde sakladığı… Ben kimseye anlatmadım diye, kanamadı hiç yaram. Oysa şair anlattı. Şair anlattıkça üstümüze üstümüze kanattı yarasını, silemedik. İnsan şiir okuduğu için ağlar mı? Ben ağladım. Okuduklarım şiir olsaydı ağlamazdım. Şiir değildi. Yaraydı. Bir baktım gözlerimden yanaklarıma doğru kanamış yarası şairin.

Şair, Süleyman Çobanoğlu. Tamgalar kitabı çıktı. Çıkar çıkmaz aldık. Kaç kez okudum ne ben bilirim, ne şair. Şairin zaten benden haberi yok. Ya ben? Ben şairin yarasını daha da deşmiş olur muyum bu yazıyı yazarak? Yazmasam göğsüm dürtüklüyor beni, yazarken de vicdanım tırmalıyor, kanı ve yarayı hatırlatıyor bana.

Ben esaslı şairlerin şiirlerini yazarken sekr haline büründüklerini düşünmüşümdür hep. Tasavvufta vardır, cezbe hali. Tabii doğrudan bir benzetme yapmıyorum. Şunu demeye çalışıyorum: Şair, şiir yazarken planlamıyor. Yazdıkları, aslında yazmak istedikleri ya da istemedikleri değil. Yüreği, kalemini yönlendiriyor ve şiir yazılmış oluyor. Merhem bulamadığı ne kadar yarası varsa, şiirlerinde deşiyor şair. Merhem aramak veya bulmak için değil. Yarasını sarıp sarmalamak için.

Annesini iki yaşında kaybeden şair, elbette şiirlerinde annesini anlatacaktı hep. Öksüzlüğün yaşı olmaz ki. Öksüzlük, geçmez ki. Öksüzün, sığındığı duvar olur mu Allah’tan başka? Şairin en hassas noktasıdır. Şair, beni affetsin.

Dedim ya, planlanmıyor, yazılıyor kendiliğinden diye. Ondan soruyor manisinde şair:

Niçin büyük harf ile
Öksüz yazdı Süleyman.

Bilmem. Kendisinin de bildiğini sanmıyorum. O sorunun cevabını sadece Allah biliyor ve o sorunun cevabını şaire, cennette annesi verecek. Bunu biliyorum.

Tamgalar’ı okuyorum, bilmem kaçıncı kez. Parasız yatılıda kalan bir çocuğun öfkesiyle karşılaşıyorum. Neye öfkeli? Bakıyorum:

Öfke arkadaşım, kırmızı yanak
benimle geziyor oldum olası
saçının altında cılk yaralar var
okulda yatıyor, yoktur anası sessizken duyarım haykırışını
sade soluması adım atarken
birini sövüyor, anlamıyorum
duası bitip de sağa yatarken

Kime sövüyor? Karışılmaz. Ayıptır. Bir öksüzün ettiği duaya, yatılı yurtta kalan çocuğun gece yastığına döktüğü gözyaşının sebebine, öfkesine, küfürlerine karışılmaz. O, o an Allah ile konuşuyordur.

Öksüz şiiriyle karşılaşıyorum. Yutkunuyorum. Yutkunmam geçmiyor. Sığırtmaca ana diyen bir çocuğa ben ne diyebilirim? Ona dünyanın bütün insanları bir araya gelse ne diyebilir? Onun umurunda olur mu? Bakıyorum:

Evlerinde kedi var
Keme yemez beni yer
Öksüz işte, n’olacak
Sığırtmaca ana der
Duvara baksam duvar
Özleyecek kimse yok
Kursağım sızım sızım
Ama sağ ol, karnım tok

Yutkunmam ne zaman geçiyor? El ayak çekilince. Çünkü erkek adam herkesin içinde ağlamaz.

Daha yazsam ben bunu
Nereye postalasam
Çekilse de el ayak
Uzun uzun ağlasam.
Şiirlerin ana ekseni

Şairin üç yönü vardır ki, duruşundan hiçbir zaman taviz vermemiştir: Yörüklüğü, Muhammediliği, Türklüğü. Şiirlerinin ana ekseni genelde bu üçlüdür. Ancak hangisi olursa olsun, öksüzlük her zaman kenardan burnunu çekmekte, gözlerini sımsıkı yummaktadır.

Rusların, Stalin’in katlettiği Türkleri anlattığı şiirin ismi “Ana”dır mesela. Ana kelimesiyle biter şiir. Katledilen masumları bir anneyi merkeze alarak anlatır:

Ölü doğurduğun çocuk sana bakıyordu
Kan aktı gözlerinden ve sızlayan memenden

*

Taş kesilmiş bir oğlun Pamir’in ayazında
Akmescit’te öteki trende delik deşik
Tan atacak birazdan yüzünü tamam yıka
Vurulacak aşlar var, ırlanacak bir beşik

*

Baştan başla ninnine, yüze kan gelir gibi
Doğrul katı uykudan, ana, ey kadın ana!

Yine “Vatan” şiirinde Kıbrıs Harekatı’nı bir annenin gözünden anlatır. Oğlu asker olan annelerin kahramanlığını anlatır ve şiiri şöyle bitirir:

Yalnız o kadınlardı köyünden hiç çıkmadan
Koca denizi aşıp adayı vatan yapan
Şairin kendi yarasını anlattığı şiirler

Yazıyı başladığım bağlamda bitirmek istiyorum. Şairin Türklük, Yörüklük, Muhammedilik kokan şiirlerinin yanında elbette kendi yaralarını anlattığı şiirleri var kitapta. Sığırtmaca ana diyen çocuk yok sadece. Annesini kaybettiğinde daha bebek olan, kaç yaşına gelirse gelsin annesine demek istedikleri olan, diyemediklerini biriktiren bir çocuk da var. Elli yaşına gelmiş bir insan, annesine ne demek ister? Neyi diyememek onun yarası olmuştur? Bunu biz bilemiyoruz. Bunu sadece öksüzler biliyor. O öksüzler ki onların dostu Allah’tır, onları anneleri cennette bekleyecektir. Şairin yarasından bakıyoruz yine:

Annesi yürür
Yolu gururla geçen
Her erkeğin içinde ben aksayarak
iki büklüm, çelimsiz
bu yüzdendi belki de

Ne denilebilir ki? Böyle anlarda dil susar, göz başlar. Devam ediyor şair:

yine de gittim
en uzağa, en zora
tastamam elli sene

En zordur, elli sene de geçse boğazda birikenler yutulmamıştır, dinmemiştir o susuzluk, geçmemiş açlık, uzatılan el havada boşlukta kalmıştır. Dinmemiştir heves. Eksiktir. Eksiktir elli yıl. Elli yıl da olsa eksiklik hâkim duygudur. Nasıl mı? Kulak veriyoruz:

seni aradım
ki şöyle diyecektim:
yürüyorum bak, anne!...

Ey mübarek kadın! Ey Allah’a yakın dost! Ey, cenneti ayaklarına altına alan! Ey, şairin ulu anacığı! Oğlun, yürüyor. Biz şahidiz. Oğlun yürüyor, Yunus’un gittiği yolu gözleyerek… Bizi de çağırıyor. Bize el ediyor. Biz hiçbir şey anlamadan, pervasızca soruyoruz: Niçin büyük harf ile öksüz yazdın Süleyman? 

Yasin Taçar
twitter.com/muharrirbey_

Şiir insanları birleştirmez, onları ayırır*

“Terleyecek kan yürek kağıda boncuk boncuk,
Ve şiir bitince rahme düşen her çocuk
şair olacak!"
- Süleyman Çobanoğlu, Şiirler Çağla

Bir şiir kitabını alıp baştan sona okumayalı on yılı geçmiştir. Bir dönem sadece şiirle hemhâl olan biri için pek anlaşılabilir bir durum değil. Kendi adıma edebiyatı şiirle sınırlandırdığım o dönemler mısraların ciddi manada heyecanlandırdığı demlerdi. Dünyanın gerçekten değiştirilebileceği düşüncesinin sihrine bugün bile şaşırıyorum. Sonraları şiir adasından uzaklaştığımı fark eden bir ahbabım bunun sebebini sorduğunda -kısaca- ‘şiirin gerçeklikle örtüşmeyişi’ demiştim. Şiirin, idealden avuntuya dönüşmesi hâlâ düşündüğüm meselelerden. Öyle ki şiir hayat içerisinde nerede duruyor sorusu havada asılı duruyor. Mevzuyu Adornovari (T. W. Adorno, 1903-1969) bir abartıya bulayıp kişisel kaygıyla meşrebime yontarak mağduriyet hıncı devşirecek değilim fakat şiir bir şey vaat ediyorsa o şeyin ne realizmle ne de rasyonalizmle alakasının olmadığını açıkça söyleyebilirim. Dahası, ‘barbarlık’ şiire gelinceye kadar insanlığı kaç infaza uğratıyor saymak abes olur.

Bir yandan salt ütopya olduğunu düşündüğüm şiirin hayatın gerçekleriyle örtüşmediği hissine her gün biraz daha kâni olurken öte yandan şiir konusunda Cemil Meriç (1916-1987) kadar da katı düşünmüyorum. Sadece şiirin özü itibariyle hakikatin nabzını tutabilme ihtimalini zayıf görüyorum. Moderniteyle birlikte hayatın değişen dinamiklerinin bunun başlıca nedeni olabileceğine dair düşüncem elbette tartışmaya açık.

Cemil Meriç şiire meyilli toplumların duyguya ağırlık verdiklerini ve düşünmeyi gerektiren felsefe alanında yetersiz kaldıklarını iddia ediyor. Ona göre felsefe yani düşünce yerine hisse yönelik bu durum ilerlemeyi engelleyen ortamı doğuruyor. Doğu toplumlarında pek rastlanmayan (epistemolojik) ‘düşünme’ ilerlemenin temel dinamiğidir ve felsefeye yatkınlık Batı dünyasının başarısının neredeyse temel özelliğidir. Bu görüşün kökeni Antik Yunan felsefesine kadar gidiyor. Örneğin Platon, şairlerin mimesis (taklit) yoluyla gerçeği perdelediğini ileri sürüyor. Platoncu görüş, sanıyorum, romantizm temsilcileri dışında tüm zamanlarda destekçi bulmuştur. Bunun en bariz göstergesi, Platon’un (MÖ 4 veya 5. yy) şiir ve şair hakkındaki görüşlerinin benzerini Rousseau’ya ve (1712-1778) Hegel’e (1770-1831) kadar uzanan bir yol çizmesi diyebiliriz. Bu düşünceye göre şair gerçeği anlatmaz, kurgucudur. Okuma müptelası Cemil Meriç’in zihin dünyasının şekillenmesinde özellikle ilk dönem için Batılı filozofların ve dolayısıyla Batı felsefesinin payı büyük. Şiir ve şair ile ilgili kanaatinde bunun etkisi olduğunu rahatlıkla söyleyebiliriz.

Yazının başına dönersek, uzun yıllar sonra baştan sona okuduğum şiir kitabı Süleyman Çobanoğlu’nun geçen yıl Ötüken Neşriyat’tan çıkan Tamgalar’ı oldu. Çobanoğlu’nun Şiirler Çağla ile hafızamda ‘özge’ bir yeri var. Unutmak adlı şiirindeki “Hafıza mı, ölüm mü, hangisi daha kolay?” dizesi ara ara yankılanır zihnimde. Sadece anlamsal uzamı değil tınısı da içimi yumuşatır. Şiirin yapabileceği en uç noktanın bu olacağı kanaatindeyim. Şiir, hissi estetize edebilir en fazla, gerisi yanılsama.

Tamgalar, Süleyman Çobanoğlu’nun üçüncü şiir kitabı. Ötüken Neşriyat bir güzellik yapıp 2009’da yayınlanan Hudayinabit ve ilk baskısı 1997’de yapılan Şiirler Çağla’yı da Tamgalar ile birlikte edebiyat dünyasının sularına bırakmış oldu. Şair ve yayıncı üzerine düşeni yaptığına göre eğer yolu varsa, şiir yola buradan sonra okurla devam edecek denebilir.

Süleyman Çobanoğlu okuyucusu onun iki konuda hassas davrandığını ‘hassaten’ bilir. Bunlardan biri Türkçe yani dil, diğeri İslam yani dindir. Şair, Tamgalar ile bu ikiliye üçüncü bir halka eklemiş görünüyor. Anane, kültür ya da gelenek diyebileceğimiz bu olguyu en ‘öz’ anlatan kelime ‘töre’ olabilir. Buradaki üçüncü halkanın Çobanoğlu için yeni bir şey olmadığının da altını çizmek gerekiyor elbette. Önceki çalışmalarında bunun göstergeleri fazlasıyla mevcut. Yalnız, Tamgalar’da bu özellik biraz daha öne çıkmış izlenimi verdi bana. Bu sebepten Tamgalar’daki vurguyu ‘Türklük’ şeklinde yorumlayanlar da çıkabilir lakin bu tavrın anlamı daraltmaktan başka bir işe yaramayacağı kanaatindeyim. Tüm ‘özcü’ duruş sergileyen şairlerde olduğu gibi, aşırı yoruma maruz bırakıp kısıtlamak şiiri şiir olarak değerlendirmeye engel olacaktır.

Şiir konusunda teknik detaylara girmek niyetinde değilim. Zira vardığı nokta şiir bitti/bitmedi şeklinde kısır bir yer oluyor. Onun yerine gerçek şiir kendini her şartta belli eder deyip Tamgalar’da dikkatimi çeken birkaç noktaya temas etmek istiyorum. Yukarıda değindiğim gibi, şair iki konuyu; dil ve dini şiirinin omurgası yapıyor. Önceki eserlerinde de bu durum göze çarpıyordu fakat Çobanoğlu’nun Tamgalar’da kullandığı dile ayrı bir özen gösterdiği hemen belli oluyor. Bugün günlük dilde pek yer bulamayan sözcükler bir hayli fazla. Türkçenin etkilendiği diller bir yana, öz varlığından örnekler bulunduğundan okurun eli iki de bir sözlüğe kayıyor. Eserdeki üslup gereği öncekileri göre anlatım epey kısaltmış fakat bu yönelim anlamı daraltmayarak derinleştirmiş diyebiliriz. Dilin yanı sıra ‘töre’ (gelenek, kültür) fazlaca yer alıyor şiirlerde. Bu bağlamda şair yörüklüğünün de verdiği ayrıcalığı ziyadesiyle kullanıyor. Eserde yer alan dinsel ögelerde efsane, destan, mitoloji ve pagan detaylar epeyce mevcut fakat ana damarı ilim ve irfanı bir araya getiren rivayete dayalı geleneksel İslam inancı oluşturuyor.

Tamgalar’ı okurken en çok hissettiğim şey yaşanmadan yazılamayacak ifadeler oldu. İsyan da şükür de, tıpkı insanın zatında olduğu gibi bir arada hatta aynı anda bulunuyor. Kimi politik tepki kimi ahlaki duyarlılık taşıyan öfke yüklü sözler satıhtan zihne çarparak dağılıyor. Yerleşik hayatın hayatı dumura uğratışı, kaybedilen değerlerin telafisizliğinin keyfiyeti düşüncelere salıyor okuru. Süleyman Çobanoğlu Tamgalar’la kadim bir kültürün içinden topladığı düş(ünce)lerden aidiyetini belli eden bir ‘iz’ bırakıyor okurun zihnine.

*Tamgalar, T. S. Eliot’tan (1888-1965) yapılan bu alıntıyla başlıyor.

Mevlüt Altıntop
twitter.com/mvlt_ltntp

Türkçenin sandığından çıkan kelimeler

Süleyman Çobanoğlu’nun “Şiirler Çağla” dan 14 sene sonra ikinci şiir kitabı “Hudayinabit” geçtiğimiz Ekim sonunda okurla buluştu. İki kitap arasında geçen bunca sene bile şairin şiirine gösterdiği ihtimamın bir delili olsa gerek. Belki de üçüncü kitabı 20 sene sonra karşısına alacak bizi.

İlk kitapla “Hudayinabit” arasındaki fark, elbette şairin bileceği bir husus. Ama bize yansıyan, bu kitabın “Şiirler Çağla” daki gerginlikten uzak oluşu. “Sabaha Eren” şiirini, -geçiş dönemi şiirini andırıyor bu şiir ve oldukça güzel- saymazsak tabi. Kastettiğim gerginlik şiirin sıkıştırdığı yüreğin ya da dilin önceki şiirlerde ateş gibi parlamasıydı. “Hudayinabit” bu anlamda hayatla hesabını görmüş, gönlünü ferah tutmuş bir şiir erinin sanki çadırında onu dinlemeye gelenlerle söyleşmesine benziyor. “Hudayinabit”te yer alan şiirlerde maksat hasıl olmuştur. Şair, kitabını hayal ederken sanki Türkiye’yi de -belki Anadoluyu demeliydim- hayal etmiş ve öyle yazmış kitabını.

Sesin şiiri, sözün şiiri aslında Çobanoğlu’nun şiiri. Gelenek veya halk şiiri gibi yakıştırmalara bulaşmadan onun şiirine yaklaşırsak şunu söyleyebiliriz: Şiir ezberlenebilirdi değil mi eskiden? Akılda, gönülde kalırdı. Bu, şiirin güzelliğiyle ilgili mutlak bir kanaat değil şüphesiz. Ama Çobanoğlu bile isteye tam da bunu yapıyor. Şairin kişiliğiyle de örtüşüyor zaten bu tutum. En güzeli de bu zaten: Şairine benzeyen sahih şiirler bunlar. Aslında evvela ve daima bu söylenmeli Çobanoğlu şiiriyle alakalı olarak.

Ve Türkçenin sandığından çıkardığı kelimeleri kuyumcu titizliği ile şiirine yerleştirmesi onu pek çok şiirden ve şairden ayırıyor. Hece ile şiir yazmanın kolaycılığına yakalanmamak gerektiğinin farkında şair.

“Hudayinabit”in ve Çobanoğlu şiirin hulasası da bize göre Eski Arkadaşım Adem şiiri. Belki de -bu tabir ne kadar doğru bilemem ama- Çobanoğlu’nun en güzel şiiridir Eski Arkadaşım Adem. Bu şiir, nasıl yürekten gelen bir sızıdan yazıldıysa, öyle okunuyor. Ayrıca, “Angut”, “Bir gün”, “Çarşı Marşı”, “Tekfurun Kızı”, “Sosyal” ve “Seni Aşkından Bile” okundukça okunası sağlam şiirler.

Ve “yalar yarasını içte bir geyik” diyen bir şairin kitabı var elimizde. Bütün şiirsel ağırlıklarından arındırıp Türkçeyi, en sade haliyle işleyip, herkesin diline sığacak şekilde söylediği, meramını güzelce anlattığı, kitabın en güzel şiirlerinden biri “Gelse de Trenden” adlı şiir. Allah herkese böyle bir şiir yazmayı nasip etsin.

Süleyman Unutmaz
twitter.com/SUnutmaz
* Bu yazı daha önce Dergâh dergisinin 242. sayısında yayımlanmıştır.

Şiir toprakla dertlenince

"İyi şiirleri (iyi müzikte olduğu gibi) okuduktan (dinledikten) sonra eserde kendimize ait ve hiç kimseden ödünç almadığımız bir şeyi unutmuş, kaybetmiş, bırakmış gibi oluruz. Kendimize ait o şeyden vazgeçmediğimiz yahut o şeysizlikten duyduğumuz mahrumiyet acısına duçar olduğumuz zaman bir daha, biraz daha yanaşırız esere. Kendimize ait başka bir şeyi oralarda düşürmek pahasına."
- İsmet Özel, Heyhat! (Dergâh, 69, Kasım 1995) 

Süleyman Çobanoğlu'nun "Şiirler Çağla" adlı kitabı hakkındaki yazdığı yazıyı böyle bitirmişti İsmet Özel. "Şiir geldi" demişti ve devam etmişti "Hece veznini ihya ettiği için falan değil. Şiirin biçim üstünde ve biçim üstüne kurulu olduğu bizim geleneğimizin ayrılmaz parçasıydı zaten. Süleyman Çobanoğlu uzun bir aradan sonra bu parçayı yerine koydu sadece" diyerek. Afyon'da doğan, parasız yatılıda okuyan ve şiir ile millet arasında daimi bir irtibat kuran şairin ismiyle, cismiyle müsemma kitaplarından biri de Hudayinabit. İlk kitabı "Şiirler Çağla" 1995'te çıkmış, 1997 ve 1999'da farklı yayınevlerinden baskı üstüne baskı yapmıştı. Aradan on yıl geçti ve 2009'da 71 şiiri barındıran Hudayinabit, okuyucusuna kavuştu. Kavuşmak deyince her Çobanoğlu okuyucusunun aklına “Bilesin kavuşmak yoktur İslâmlıkta / kavuşan kısmısı ancak gâvurdur" dizeleri gelecektir. Kitabın en hassas özelliklerinden biri de bu 71 şiirin 50'sinin hiçbir yerde yayımlanmamış olması. Geç de olsa bu kitap hakkında bir şeyler yazmak, fakir için huzur verici.

Kitabın çıktığı dönemde "eski şiire kavuştuk" etkisi uyansa da şair bir söyleşisinde bunun hem acı hem de meselenin bam teli olduğunu vurgulamıştı. Akabinde söyledikleri ise Türk şiiri açısından söylenmiş en kıymetli sözleri oluşturduğundan buraya da almakta fayda var:

"Şiir, "kültür-sanat" ortamının bir parçası değildir, sanatlardan bir sanat değildir, lezzet, hoşluk, çeşni değildir. Şiir, insan tekinin yoldaşı ve millet hayatının en temel verimidir."
Süleyman Çobanoğlu, Hudayinabit'n işte bu eski şiir - yeni şiir sorgulamasına açtığı kapı vesilesiyle mutlu olmalı. Yörüklerin bu milletin ana faktörü olduğunu şiirlerinde de söyleşilerinde de vurgulayan şair için Yunus Emre "mıyır mıyır ilahiler, defler, boynu buruk neyler" değildir, "devletli takımının turistik figürü, lüzumsuz belagatin bir satırı" ise hiç değildir. Şairin şiiri hayatın neresine koyduğu hakkındaki yorumunu da okuduktan sonra Çobanoğlu'nun derdi aşikâr olacaktır:

"Türk Milletine karşı mesuliyet hissetmeyen hiç kimse Türkçe şiir yazamaz. Bunun istisnası yoktur. Sadece Milletin hazırdaki vaziyeti değil söz konusu ettiğim şey: Şairim diyorsan, bidayetten buraya, bu milletin söylediği her esaslı söz, attığı her esaslı temel ve bina ettiği her esaslı eserle, bu milletin istikbalinin bitiştiği noktada duruyorsun."

Süleyman Çobanoğlu'nun karşısında durduğu şeyleri merak edenler için ise şu yorumları için "tam isabet" diyebiliriz:

"Türkmensin, yörüksün. Seni, Asya steplerinden buralara kadar yürüten şey neydi? Kuraklık mı? Saf olma! Sonra, nasıl tutundun hayata ve tarihe? Allah'ın arzındaki o çadırda oturdun da, nasıl Yunus oldun? Nasıl Fuzuli oldun, Kaygusuz oldun, Erzincanlı Tüfekçizade Salih Baba oldun, nasıl Itrî oldun, nasıl dalga dalga öldün, biçildin tekrar dirildin? Ferrarisini satan hergeleye üç yüz baskı yaptırdın. Tibet ruhbanının modası geçince Kore tarikatına merak sardın. Kızılderili reisinin doku-nakli ve ekolojik mektubuna "sosyal paylaşım" taklası attırdın. Ama merak etmiyor musun; beş bin yıl omuzlarında dolaştırdığın kepenek sana ne söylüyor? Dilinin derinlerinde ne var? Neden her gün yediğin taama "ekmek" demişsin, neden "yel" ile "yıl" bu kadar akraba? Yatan aslandansa gezen tilki yeğdir, neden? Neden Sultan Hamid'in kapısında bir Karakeçili vardı ve neden İstiklal Harbi öncesi henüz iskan edilmemiş yörükândan gençler kastı mahsusa ile celp edildi?"

Ne söylenebilir ki? Şair, neye neden borçlu olduğunu gayet iyi biliyor. Bu soruları da yine kendi cevaplıyor şiiriyle. Süleyman Çobanoğlu'nu bu yorumlarıyla daha kuvvetli tanıdıktan sonra Hudayinabit'ten birkaç şiir okuyalım birlikte. "Gitme" adlı şiirinden:

"Kimse özlemeyecek gidersem o avanak
O yağırdan yağmurdan ardan kalan yüzünü
Dönersen taze kekik ve yaşaran üzümler
Ve bir kalbi dağlanmış bir ismin olmayacak."

Ölüm ve yaşamın arasında, yani iki kapılı handa insanın hududunu ne güzel tespit eden bir şiir. "Ölü Köpek" şiiri ise bütün klişeleri öldüren bir sevda şiiridir fakirin gözünde:

"Senin bakışlarından arta kalan bir şey var
Eve götürdüğümde çocuklar toplanıyor
Kalbimde verem belki ve envaî şarkılar
Her nereye dokunsam büyük büyük kanıyor."

Madem eylül ortasına doğru gelmekteyiz, o halde "Kalbim Gerçekten Kırık" şiirinde bir kalbin nasıl da gerçekten kırılabildiğini dinleyip, kırılalım:

"Kalbim gerçekten kırık ve eylülün ortası
Yürüdüm yazmadığım şiirlere basarak
Yalancı ömrüm bilmem bu kaçıncı vartası
Her solukta yeniden eksilerek artarak."

Kuşları sevmeyen şair az gibidir. Kargadan serçeye kadar her şairin mutlaka sevdalı olduğu bir kuş vardır. Kuşa yüklenen anlamlarda bazen kavuşmak, bazen ayrılık, bazen özgürlük, bazen de umut yahut tam karşıtları vardır. Mesela "Korkulası Kuşlardan" şiirinde şair "Korkulası kuşlardan çoğu beni yemedi / ben çünkü hiç bir kirazın en irisi olmadım" der. "Tekfurun Kızı" şiirinde ise kuşlara yem verilen bir zamanı kullanır: "Sen bir düş imişsin kuşluk çağında". İsmi her ne kadar olumsuz bir çağrışım yapsa da tek eşli olmasıyla ve ölen eşinin ardından yas tutmasıyla tanınan angut için de şiiri vardır Süleyman Çobanoğlu'nun, hem de kopkoyu ve hakiki bir umutsuzlukla:

"Umudu kalmamış kuşlara baktım
Kupkuruydu her şey hiç umut yoktu."

Hudayinabit, Farsça ve Arapça'dan oluşan bir kelime. Üç farklı anlamı var: Kendiliğinden yetişen bitki, başıboş büyümüş kimse ve kendi kendini yetiştirmiş olan kimse. Dolayısıyla fakir için tek çocukluk da bir hudayinabit olma hâli olduğundan, kitabın ismine de hayranlık duymuşumdur.

Süleyman Çobanoğlu yazdığı senaryolarla (Sakarya Fırat, Kızıl Elma), şiirinin hece ölçüsüyle, derdiyle, şekliyle, anlamıyla, mantığıyla sapasağlam bir Türk şairidir. Dolayısıyla da yazdığı şiir bir İslam şiiridir. Birbirinden hiçbir vakit kopmamış ve kopması da mümkün olmayan Türk ve İslam, Çobanoğlu şiiriyle bize Yunus Emre'yi, Karacaoğlan'ı hatırlatır. Ne mutlu ülkesinin, toprağının, insanının derdiyle dertlenen şaire. Şairlik budur vesselam.

Yağız Gönüler
twitter.com/ekmekvemushaf