Acı çekmiyenin yüreği bütün."
- Yozgat Türküsü (Bkz: Bayram Bilge Tokel)
Eskiden Yozgat denince aklıma pek bir şey gelmezdi. Belki de Yozgat bu yüzden ilginçti, hafızamda kapladığı yer itibarıyla. "Yozgat bizim neyimiz olur?" dense ben futbolcu isimleri sayardım en fazla. Yaw Preko derdim, Kwame Ayew, Mustafa Kocabey falan. Artık bu kadar değil, iki isim daha geliyor aklıma, ikisi de yazar: Mustafa Çiftci ve Ethem Baran. İkisinin de ortak özellikleri var ve bunlardan belki de en güzeli kitaplarına koydukları isimler. Mustafa Çiftci'den Bozkırda Altmışaltı ve Ethem Baran'dan Evlerimiz Poyraza Bakar hemen zikredilebilir. Taşranın gölgesinde saklı kalmış, iyi ki de saklanmış insanlığın tüm çizgileri var bu kitaplarda. Hikâye deyip geçmeyenler için satır aralarına sızmış nice öğretiler var. Tereyağ gibi eriyip sindikçe tat veren bir iklim var.
1977 doğumlu Mustafa Çiftci, ilk ve ortaöğrenimini Yozgat'ta tamamlamış. Bir çocuğun hafızasında derinliği fazla olan yıllar. Özellikle neşesinde ve izlenimlerinde kalıcılık esası yoğun. Bozkırda Altmışaltı'da bunu yazarın kaleminden güzel biçimde görmüştük, okumuştuk. Küçük bir şehrin içinde koca koca yürekler. Türkiye Yazarlar Birliği tarafından "2014 Yılının En İyi Hikâye Kitabı" seçilmişti bu kitap ve okuyucuda iyimser, şefkatli bir tat bırakmıştı. Ardından "Adem'in Kekliği ve Chopin" geldi ki aslında Çiftci'nin ilk hikâye kitabı buydu. Bozkırda Altmışaltı'ya nazaran biraz daha kısa, daha temkinli hikâyeler okumuştuk. Belki ilk heyecanın tesiriyle daha esnek bir dil ve mizahla harmanlanmış üslubun yoğunluğu barizdi metinlerde. Derken okuyucu bekledi, bekledi ve bekledi; Şubat 2017'de Ah Mercimeğim geldi. 107 sayfadan ve 6 hikâyeden oluşuyor, diğerleri gibi İletişim Yayınları neşretti. Yazar, kitabını "kardeşim, yoldaşım, arkadaşım" diyerek Hüseyin Çiftci'ye ithaf etti.
Kitaba adını veren ilk hikâye Ah Mercimeğim. Yazarın "cevizin dibinde konuşarak, gülüşerek sanki bir merhem karıştırırlardı, yaralarına sürerlerdi" dediği zamanlar. On beş yaşındayken kendinden yaşça büyük Aslı'ya âşık olan ve aşkına tutunmak için birçok şeyi göze alan, bekleyen, bekledikçe âşık olan saf bir yüreğin hikâyesi. Aslı'yla evlenmenin hayalini kurarken gelin arabasının Mersedes olmasını, nikâha Özal'ın gelmesini dileyen bir yürek. Anasının ve ablalarının inadına "Yahu velev ki bu kız hastaydı, velev ki benden büyüktür, velev ki siz bana kıyamazsınız, bir bakışım yere düşsün istemezsiniz... Peki benim sevdim demem size boş laf mı gelir? Sevmek bu kadar ucuz mu? Bu laflarınızı da yutun. Beni deli etmeyin..." cümleleriyle göğüs gererken, aşkının saflığını da hikâyenin bir başka yerinde şöyle anlatır: "...o sırada Aslı geldi. Bana baktı. Ama öyle ezerek değil, ipek kumaş seçer gibi, tül perdeye dokunur gibi baktı."
İkinci hikâye: Baba Neredesin? Dokuz yaşına gelmesine rağmen babasının yanında çalıştığı için okula yazdırılmayan, yalan dünyayı o yaşta büyük bir olgunlukla çözümleyen bir çocuğun hikâyesi. İnşaatta, meyve-sebze işinde, kalıpçılıkta ve hatta kardeşiyle çekirdekçi tezgâhında çalışıyor. Tek bir hedefi var, o da okula yazılmak. Fakat bunun için annesiyle babasının nikâhlanması gerekiyor. Devlet imam nikâhını yetersiz buluyor, baba bunu yanlış anlayıp deliriyor. Film gibi. Oldukça trajikomik. "Anamla babamın nikâhını ben kıydırdım" cümlesiyle başlayan bu hikâye, memleketin tüm yaşanmış hikâyelerini sayfalarında topluyor sanki. Keşke daha uzun sürse imiş dedirtiyor.
Bacanaklar, üçüncü hikâye. İki deli dolu çocuk var karşımızda. Birbirlerine bacanak diyorlar. En büyük hayallerinden biri, terzi edinip kendilerine takım elbise diktirmek. Hikâyenin kahramanının eline, dedesinin Hicaz'dan getirdiği bir kumaş geçiyor ve hikâye başlıyor. Çok eğlenceli gibi gözükse de içinde nice yokluklar, eziyetler, fedakârlıklar, çileler barındıran bir hikâye. Okuyalım: "Zakir sair zamanda iştahlı bir kardaşımdı. Çok yerdi. Ama bizim evde çok çekinirdi. "Doydum," der kenara çekilmek isterdi. Ben o zaman mahsustan küserdim. "Bizim soframıza gelince mi karnın doyar hemen bacanak?" derdim. Zakir o zaman kılıcı çeker yumulurdu tekrar sofraya. O yedik.e ben sevinirdim. Anam sevinirdi. Bir keresinde o böyle iştahla yerken anamın gözlerini sildiğini gördüm. Anama sordum, "Niye ağladın?" dedim. Anam kızdı, "Her lafın içindesin, bazı şeyi de bilme oğlum!" dedi. Ben de üstelemedim. Ama herhalde, "Benim oğlum da böyle iştahlı yese diye diye düşündüğü için ağlar anam," dedim kendi kendime."
Bahar Eyyamında Bülbül Sesinde -ki merhum Neşet baba ne güzel söyler- isminden de anlaşıldığı gibi içinde müziği barındıran bir hikâye. Sazına aşık Cabir Usta, türlü yaramazlıklarıyla kendinden soğuttuğu hanımı ve oğlunun geleceği ile dertlenir. Dertlendikçe vurur sazının tellerine. Her bir nağmesinde aşk da vardır hüzün de. Nice sıkıntıları aşarken nağmelerin feryadından yardım alır. Bazen yalnızlık vurur sırtına, o yine de yıkılmadan ayakta kalmaya çalışır.
Buraya kadar. Çünkü güzide kitaplar hakkında fazla detay vermek usulden değildir. Tat kaçırmanın da manası yok. Bir okur olarak dileğim, bundan sonra bir romandır Mustafa Çiftci'den. Şöyle uzun uzun, yine Yozgat'tan. Peki hiç eleştiri, tenkit yok mu yazara? Beyaz yakalıların, plazaların, asfaltın, motor seslerinin ve egzoz dumanlarının bunaltmadığı, çocuk seslerinin mumla aranmadığı yerden olunca hikâyeler, tenkit de olmuyor. Sadece kısalığından belki yakınabilirim. Bu da ancak tadına doyamama durumundan hiç şüphesiz. Edebiyatımız ancak Çiftci gibi isimlerin bolluğuyla bir seviye tutturabilir. Biçim ve üslup, dilimizin esnekliğiyle ancak böyle değerlenebilir. Kelimeler direnç, kalpler huzur bulabilir. Samimi, sade, uyutmayan fakat dinlendiren bir ninni gibi olan hikâyelerle.
Yozgat'ın nesi meşhur hiç bilmiyorum, tıpkı Yozgat'a dair neredeyse hiçbir şey bilmediğim gibi. Ama şöyle bir sıralama hoş olmaz mı? Bursa'nın iskenderi, Çorum'un leblebisi, Çanakkale'nin domatesi, Yozgat'ın Mustafa Çiftci'si...
Yağız Gönüler
twitter.com/ekmekvemushaf
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder