12 Mayıs 2015 Salı

İfratın ve tefritin her türlüsü doğru yoldan sapmadır

Şennur Özdemir’in “İslâm ve Sınıf” (Nika Yayınları, 2014) kitabındaki iki kavram hakkında değinilerde bulunacağım. Bunlardan biri “vasat ümmet”, diğeri “Ahilik-melâmilik” hakkındadır.

Vasat Ümmet: Şennur Özdemir’e göre Bakara 143 ayeti sınıflılığa karşı köklü çözüm olarak getirilmiş önemli bir tedbirdir. Ayeti şöyle vermektedir: “Ve böylece sizin dengeli ve ölçülü bir toplum olmanızı istedik ki (hayatınızla) tüm insanlığın huzurunda hakikatin şahitleri olasınız.

Şöyle diyor: “Doğulu/İslâmî gelenekte sınıflılığa karşı köklü çareler düşünülmüştür. İslâm’da ruhban sınıfının olmaması ve her türden sınıflaşmaya / gruplaşmaya karşı eşitlik tavsiye edilmesinin nedeni de, zaten, insanlar aralarında bu şekilde ayrışmasınlar diyedir. Birinin yükselişinin ancak diğerinin alçalışı ve insanlık macerasının uzağına düşmesi pahasına gerçekleşebileceğinin bilinciyle bölünmemiş, “vasat bir ümmet/toplum” olmak tavsiye edilirdi” (Özdemir, 2014: 144); “Kamil insanla, Kur’an’da vurgulanan ‘vasat insan’ idealinin eşitlikçi, dengeye dayanan bir toplum düzenini amaçladığı kesindir” (Özdemir, 2014: 346).

Aktardığım alıntıda da görüleceği üzere “vasat ümmet” kavramını bir yerde “her türden sınıflaşmaya karşı eşitlik” anlamında ele almakta, diğer yerde ise “Kamil insan” idealinin eşitlikçi ve dengeye dayanan toplum düzenini amaçlaması olarak tanımlamaktadır.

Vasat ümmet kavramının Kur’an’da tek kullanımı Özdemir’in işaret ettiği ayette beyan edilmiştir. Ancak Özdemir, ayeti bütün olarak almamış, parçalamıştır. Biz aşağıya ayetin bütününü almayı gerekli görüyoruz:

Böylece sizi vasat bir ümmet kıldık ki, insanlara karşı şahitler olasınız. Peygamber de sizin üzerinize şahit olsun. Biz Peygambere uyanı, ökçesi üzerinde geri dönenden ayıralım diye, eskiden yöneldiğini (Kâbe’yi) kıble yaptık. Bu, Allah’ın doğru yola ilettiği kimselerden başkasına elbette ağır gelir. Allah sizin imanınızı zayi edecek değildir. Şüphesiz Allah, insanlara Rauf ve Rahim’dir” (2 Bakara143).

Ayette geçen “vasat” Müfredat’ta “İfrat ve tafritten uzak mutedil söz, davranış ve hareketler için kullanıldığı anlaşılmaktadır. Cimrilik ve savurganlık arasında yer alan cömertlik de böyledir” şeklinde anlamlandırılmıştır. Zikredilen ayete “Ortada yürüyen bir ümmet” anlamı verir. Bu kavram hakkında Alâ Sâlih El-Kaysî tarafından yazılmış bir makalede şu izaha yer verilmiştir:

Vasatun” kelimesi “vasatan, elvustâ, evsatu, evsatuhüm, vasatne” şeklinde farklı yapılarda Kur’an-ı Kerim’de yer almaktadır. Bakara Suresi’nde iki, Mâide, Kalem ve Âdiyât Surelerinde birer defa olmak üzere Kur’an-ı Kerim’de toplam beş yerde geçmektedir. Bu ayetlerin çoğu Medenî bir kısmı da Mekkî’dir.

Zikri geçen kelimeler Kur’an-ı Kerim’de şu şekilde yer almaktadır.
vasatan”: “Böylelikle sizi dengeli, ölçülü (vasat) bir topluluk kıldık.” (2 Bakara 143)
elvustâ”: “Namazlara, hassaten orta (elvustâ) namaza devam edin. Allah’a gönülden boyun eğerek namaza durun.” (2 Bakara 238)
evsat”: “Bunun da kefareti, ailenize yedirdiğiniz yemeğin orta hallisinden (evsat) on fakire yedirmek.” (5 Maide 89)
evsatuhüm”: “Onların en akl-ı selim sahibi olanı (evsatuhüm), “Ben size ‘Rabbinizi tespih etseydiniz ya! dememiş miydim?” dedi.” (68 Kalem 28)
vasatne”: “Derken bir topluluğun ortasına (vasatne) dalanlara yemin ederim ki,” (100 Âdiyat 5)

Bakara Suresi’nin 143. “Böylece sizi orta bir ümmet yaptık.” ayeti genel olarak: Allah sizi adaletli, dengeli, hayırlı bir topluluk kıldı anlamındadır. Allah Teâlâ’nın onları bu şekilde vasıflandırması onların din hususunda dengeli olmaları nedeniyledir. Çünkü onlar ne Hristiyanların aşırı gidenleri gibi aşırı gitmişler, ne de tam olarak yapmaları gereken dini vecibeleri hafife alan Yahudiler gibi dinlerini ihmal edip hafife almışlardır. Zira Müslümanlar âdil, dengeli, mutedil bir toplumdur. Hayırlı olmaları da bu manadadır. Çünkü insanların en hayırlısı demek onların en âdili demektir (Muhammed b. Cerîr et-Taberî, Câmi‘u’l-Beyân an Te’vîli Âyi’l-Kur’an, Dâru’l-Fikr, Beyrut tsz., II. 7). Her şeyin hayırlı olanı vasat olanıdır. Aşırılık da, hafife alma da istenmeyen, hoşnut olunmayan bir durumdur. İstenilen şeyden daha fazlasını yapmak ifrat, daha azını yapmak ise tefrittir. İfratın ve tefritin her türlüsü doğru yoldan sapmadır. En hayırlı olan ise işin iki ucu arası olmak, ortada bulunmaktır. Bu nedenle Müslümanlar tam manada mutedil olan vasat bir topluluktur. Orta haricindeki uçların tümü tehlike altına girmişlerdir” (Kaysi, 2014: 198-199).

Anlaşılacağı üzere “vasat ümmet” teriminin “her türden sınıflaşmaya / gruplaşmaya karşı eşitliği sağlayan toplum” olmak şeklinde bir anlamı yoktur. “Vasat ümmet”in, hayırlılık ve hayırlı olanı seçme, ifrat ve tefrite düşmeyen toplum olma gibi anlamlarından söz edilebilir. Orta ümmet muhafaza altındadır, demektir. Ayetin devamı kıbleye işaret etmektedir. Bu da “Allah sizi ümmetlerin en hayırlısı kıldığı gibi kıblenizi de en hayırlı kıble kılmıştır” demektir. Böylece anlam bu ümmet “vasat” kelimesinin bütün anlamlarını şahitlik etmektedir. Güzel (Hüsna) ve Adalet anlamına gelen “vasatîlik” bu toplumda gözlenir. Diğer taraftan tasavvur ve itikatta “vasatîlik”, iyilik ve kötülüğü tefrik etmek bakımından “vasatîlik” hakkında şahadet eder.

Diğer taraftan ayet kıble değişikliği ve insanlığın önder toplumunu belirleme bakımından da işarette bulunmuştur. Âyette geçen, “İşte böylece sizin insanlığa şahitler olmanız” (2 Bakara 143) beyanı ile Hz. Muhammed (asv) üzerinden onun inşa ettiği toplum insanlığın önderi konumuna gelmektedir. Bu ayet bu topluluğun kıblesini de değiştirmektedir. Müslümanlar “vasat ümmet” olmanın değer ve meziyetlerine ulaşma vasfı ile müjdelenmişlerdir. Kıblenin Kabe’ye çevrilmesi, İsrail oğullarının önderlik görevinden düştüğünü, değerleri savunma ve yaşama bakımından önderliğin Müslümanlara verildiğini gösterir. Bu önderliğin “eşitlik” kavramı ile bir ilintisi olduğu ayetten çıkmamaktadır.

Şennur Özdemir, “vasat nitelikleriyle İslâmî ahlâk, Weber’in nazarında bir tür yüceltim ve hatta ibadet olarak telakki edilen çok çalışmaya dayalı iş ahlâkının yol açtığı kapitalizmin oluşumuna engeldir” (Özdemir, 2014: 135) demekle haklı ise de bu haklılığın “Doğu’nun hâkim zihniyetinde ister alt yapısal ister üst yapısal olsun, eşitsizlik yaratmamanın baskın bir yer tutuyor olması” (Özdemir, 2014: 208) argümanına kayması zorlamadır. Çünkü “eşitsizlik” kavramının İslâm toplumlarının tabakalaşmaya ve esnaf-çiftçi, asker, ulema, yönetici gibi zümreleri çıkarmaya ilişkin olarak görünümlerini izah eden bir bağlamı yoktur. İslâm toplumları yöneten ve yönetilen ayrışmasına uğramışlar, meslekî tabakalaşma oluşturmuşlar ancak bu tabakalaşmada eşitsizlik gibi bir kavramı öncelememişlerdir. Nitekim Kur’an’daki (43 Zuhruf 32) ayetinin “Biri diğerine iş gördürebilsin diye onlardan kimini kimine derecelerle üstün kıldık” anlamı karşısında Şennur Özdemir paradigmasını delillendirememiş ve İngilizceden Türkçeye çevrilen (yani mealin meali olan) Muhammed Esed’in mealine başvurarak müşkülünü çözmeye çalışmıştır.

Oysa tercih ettiği mealde dahi “Ve onların bazısını başkalarına yardım etmeleri için diğerlerinin üstüne çıkaran biziz” şeklindeki anlam ilahi olarak insanların yaradılıştan iktisadî eşitsizliğini onaylamaktadır. Şennur Özdemir, eşitliği “İslâm’da yardımın, kişiyi kendine yeter hale getirilmesi için yapılması gereğinden, kendine yeten (müstakil) özgür insan haline getirilmesi için çaba içinde olması gerektiğine” yönelen bir “homo İslamicus” kavramına dayandırmaktadır (Özdemir, 2014: 97). Oysa Kur’an “Ne oluyor size ki zayıf ve âciz (müstezaf) erkekler, kadınlar ve çocuklar, Rabbimiz bizi ahalisi zâlim olan şu şehirden çıkar, bize katından bir sahip gönder, bize katından bir yardımcı yolla deyip dururlarken siz, Allah yolunda savaşmıyorsunuz?” (4 Nisa 75) ayetinde müstezaf erkekleri kadın-çocuklar ile eşitlemektedir. Bu ayette müstezaf olmayan erkeklere hasta/sakat/yaşlı erkekler ile kadın ve çocukları mağdur oldukları ülkeden çıkarma görevi verilmektedir. Nitekim Nisâ Sûresi 34. ayeti de “Erkekler kadınlar üzerine kavvamdır (yönetici, koruyucu, kayyum)” beyanıyla ailede reisliği erkeğe vermiş ve bir hiyerarşi oluşturmuştur.

İslâm’da eşitlik kavramı bulunmamaktadır. İslâm’da ancak denklik/küfüv/mizan/tamamlamadan bahsedilebilir.

Ahilik-melâmilik: Şennur Özdemir’in hatalı olarak ele aldığı ikinci kavram Ahilik-melâmilik kavramıdır.

Özdemir’e göre “Tasavvuf geleneğiyle etkileşim içinde varlık alanı bulan ahilikçe benimsenen temel prensip, ‘bir lokma bir hırka’dır” (Özdemir, 2014: 139). Şennur Özdemir’in yargısının aksine ahiliğin “bir lokma bir hırka” prensibi olmadığı literatürde yaygın şekilde vurgulanmış bir olgudur. Buradaki temel yanılgı sofilerin “hırka giyme”lerine ama ahilerin “şed kuşanmaları”na ilişkindir: “Tasavvuf ehli sufilerin hırka giymeleri töresine uygun olarak bunlar da şalvar giymekte özellik gösterirler” (Uçma, 2011: 42). Ahilik, fütüvvet teşkilatının Anadolu’da dönüşüme uğrayarak yeniden yapılanması ile ilgili iktisadî-askeri bir “pazar hareketi” olarak çıkmıştır. Sufilikten farkı ahi teşkilatlarının esnaf-imalat erbabı olmalarıdır. Bu nedenle tekkede oturarak “bir lokma-bir hırka” felsefesine göre bir meşrep ortaya koymamışlardır. Nitekim Şennur Özdemir başka bir yazısında Melamilerin tarikat olarak kabul edilmese de yaygın taraftar bulduğu Anadolu’da (yaygın değillerdir-LB) tasavvufun “bir lokma bir hırka” felsefesine dayanarak Batı tipi bir çileciliğe sapmasına kapılmadığına da işaret etmektedir (Özdemir, 2014: 331).

Bu iki yargı arasındaki çelişkinin Şennur Özdemir tarafından giderilmesi gerekmektedir. Ahilik kavramının fütüvvet kavramıyla ilintisine değinilmiştir. Ali Bolat, “Fütüvvet kavramının belli bir teşkilatı ifade etmeye başladığı m. XIII. Yüzyıldan itibaren bu yaklaşımın, özellikle Ahîlik kurumunu ürettiği fütüvvetnamelerde bu kavramın birtakım menkabevî rivayetlerle Hz. Ali’ye dayandırılmasına özen gösterildiği bilinmelidir” (Bolat, 2003: 262) demektedir. Ali Bolat’a göre fütüvvet, “sufî tarikatlerine karşıİslâm Şövalyeliği” şeklinde Halife Nasır tarafından kurulmuştur (Bolat, 2003: 263). Diğer taraftan Moğol İstilası sonrası Anadolu’ya geçen Horasan Erenleri, Anadolu’da örgütlenirken sanat ve ticaretin Türk olmayan unsurun elinden almaya dönük olarak irade göstermiş göçebelikten yerleşikliğe geçtikçe Anadolu şehircilik hareketini kontrol etmiştir. Ahîler başlangıçtan itibaren Osmanlı Devleti ile ilişkilerini iyi tutmaya çalışmış, padişahların da fütüvvet ehli olması nedeniyle en üst kademede temsil edilmişleridr. Fakat sonradan medresenin kuvvetlenmesi, Şeyhülislâmlığın kurulması ile devletten kopmuş Fatih zamanından itibaren ise Şiî unsur ağırlık kazanmıştır. Ahîlerin Osmanlı-Safevî mücadelesinde Safevîlerden yana olduğu iddiası kanıtlanamamış ise de örgütlü bir esnaf hareketi olmaları şiddetle kırılmalarına sebebiyet vermiştir. Hamza Bali’nin yolu olan ikinci dönem Melamiliği Bıçakçı Ömer Dede’ye (Ömer Sikkini) ve o da Hacı Bayram Veli’ye dayanır.

Melamîliğin taç ve hırka giymemesi hakkında da menkıbe anlatılır: Hacı Bayram Veli'nin vefatından sonra, halifeleri Akşemseddin ile Dede Ömer Sikkini arasında meşrep farklılığı doğar. Sikkini zikir meclislerine, kıyafete adab-erkan’a karşıdır. Akşemseddin ile taç ve hırka konusunda tartışırlar. Cuma günü bir ateş yaktıran Sikkini “buyurun ateşe girelim, keramet tac ve hırkada ise, biz yanarız onlar kalır, değilse onlar yanar biz kalırız” der ve ateşe girer. Tac ve hırka yanar, kendisi yanmadan ateşten çıkar. Bu olay sonrasında Sikkini Melamiye-i Bayramiye'yi kurmuş olur. Bu nedenle Bayrami Melamiler’de tac ve hırka yoktur. Bayramî-Melamiler "vahdet-i vücudçu ehl-i beyt" inancı Osmanlı Devleti tarafından takip edilir ve idamlarla kırılır. İsmâil Maşukîi (Oğlan Şeyh) Hamza Bali, Sütçü Beşir Ağa idam edilmiştir. Bayramî-melamiliğin bu derece kırılmasının temel sebebinin her ne kadar teolojik düşüncelerle ilişkili olduğu söylenmekte ise de bizim kanaatimiz farklıdır: 1492 sonrası Osmanlı ülkesine gelen burjuvaların ticari saha üzerinde kontrolü ele geçirme kaygıları siyasete etkili olmuştur.

Lütfi Bergen
twitter.com/BergenLutfi
- Bolat Ali, Melametilik, İnsan Yayınları, 2003
- El-Kaysî Alâ Sâlih, Kilis 7 Aralık Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, Çeviren: Yusuf Ağkuş, C: 1, S:1, s: 195-229, 2014/2
- Uçma İsmet, Bir Sosyal Siyaset Kurumu Olarak Ahîlik, İşaret Yayınları, 2011

11 Mayıs 2015 Pazartesi

Çanakkale cephesinde yazılmış bir günlük

"Bu eser, Bayrı'nın ilk neşredilmiş eseri olması ve Türk tarihinin en şanlı sahnelerini içinde toplayan Birinci Dünya Harbi'nin Çanakkale Muharebeleri'ni bir ihtiyat zabitinin müşahedelerine dayanan kaleminden vermesi bakımından çok mühimdir. Millî Mücadele ve Türk tarihini yazacak tarihçilerimiz üstadın Maziden Bir Yaprak adlı eserini de tetkik etmelidirler."
- Mehmed Gökalp, Mehmet Halit Bayrı, Türk Düşüncesi, 1960

Çanakkale 18 Mart Üniversitesi öğretim üyesi Yrd. Doç. Dr. Lokman Erdemir, hem Türk tarihi hem de Türk savaş tarihine, bilhassa Çanakkale Muharebelerine çok önemli bir katkı yaparak; Mehmet Halit Bayrı'nın 100 yıl önce kaybolan günlüğüne ulaştı ve kitap hâline getirdi. İstanbul'dan Çanakkale'de yedek subay olarak muharebe etmek maksadıyla yola çıkan Mehmet Halit Bayrı'nın günlüğü özellikle askerin maneviyatını, cephenin tam içinden naklediyor. Kitaptan evvel yazarın ismi üzerinde biraz konuşmak gerekir.

Mehmet Halit Bayrı, 1922'de İsmail Hakkı Ertaylan'ın yayınladığı Düşünce dergisinin yazı işleri müdürlüğünü yapmış, 1924'te Anadolu Mecmuası'nı yayınlamaya başlamıştı. Mecmuanın kadrosunda Ord. Prof. Mükrimin Halil Yinanç, Prof. Hilmi Ziya Ülken, Reşat Şimsettin Sirer, Haydar Necip, Halit Nazmi Keşmir ve Ord. Prof. Z. Fahri Fındıkoğlu gibi Türk düşüncesinin efsane isimleri yer almıştır. Bu mecmua bilhassa halkbilimi adına önemli katkılar yapmış, "Anadoluculuk" fikrinin de çıkış noktası olmuştur. Fahri Fındıkoğlu'nun "İleride 1924-1925 tarihinin İstanbul ve Anadolu'daki fikir cereyanlarını araştıracak olanlar Anadolu Mecmuası ideolojisi üzerinde durmaya mecburdurlar" yorumu önemlidir. 1929'dan itibaren 124 sayı yayımlanan ve 1942'de kapanan Halkbilgisi Haberleri dergisi ise Naki Tezel'in ifadesiyle "3000 sayfalık 10 büyük cilt tutan bu değerli ilim dergisi, sayfalarındaki, milli hayatımızın çeşitli yönleriyle ilgili ve halk edebiyatımızın bütün kollarına ait çok değerli malzeme ile paha biçilemez bir hazine olarak kitaplıklarımıza mal olmuş" bir eserdir. İstanbul Darulfünûnu Edebiyat Fakültesi mezunu Halit Bayrı, İstanbul Belediyesinin çeşitli kademelerinde çalıştı. Bedestan müdürü iken 1953 yılında emekli olmuştur. 1947'de yayımlanan İstanbul Folkloru adlı kitabı Türk halk bilimine eşsiz bir katkıdır. 1958'de İstanbul'da vefat etmiştir, mezarı Merkez Efendi Kozluca Mezarlığı'ndadır. Günlüğü okuyanlar görecektir ki ifadeleri son derece şairane, lezzetli bir üsluptadır. Bilhassa Gelibolu'dan Maydos'a (Eceabat) giderken yükselen alevleri, bir saat süren bombardımanları anlatışı insanın manevi iklimini sarsar, o günleri yaşatır. Şu ifadeleri bunu ispata yeter de artar bile:

"Mukaddes ve ulvi müdafaa.. Dini hürmet ve vatanı muhabbetle selamlamak, tebaadan her dindaş bu müdafaaya başka bir nam verebilir mi? Ve bu [Çanakkale Müdafaası] öyle mukaddes bir müdafaa ki İslmiyânı cidden zîşan eylemektedir. Türbe-yi pür-nûr-ı Muhammedî’de uçan meleklerin ağlayarak muavenete koştukları Türk’ün harikalar nevinden icat ettiği [yaptığı] bu müdafaa arasında bulunmak, bundan fedakârane ölmeyi istememek bilmem kâbil olabilir mi? Silahını bırakmamak ve onunla müdafaa-yı din-i memleket uğrunda dövüşerek hayatını terk etmekten hiç çekinmeyen Türk yavruları arasında ancak Cenâb-ı Allah'ın sevdiği kullara nasip olan bir bahtiyarlıktır."

Halit Bayrı günlüğünde Maydos'a gideceğini belirtse de taburu Bigalı üzerinden Kumköyü'ne, oradan da meşhur Kanlıkuyu'ya intikal eder. Belirtmek icap eder ki bu bölgede çokça kuyu olduğundan köyün adı Kanlıkuyu'dur, savaşla herhangi bir alakası yoktur. 6 Mayıs 1915'te vardığı Kanlıkuyu'da şu düşüncelerini kaleme alır:

"Burası, bir yandan dinlenilen bir yandan da gelecek günlerin merakı ile insanı karamsarlığa düşüren bir yerdir. Ben askerlikten uzakta yaşayışın tadını emerken kabil değil, bunları düşünmemiştim: Bana her şeyi izhar eden (meydana çıkaran) vatanım için her fedakârlığı yapmak."

Gelibolu'daki bombardımandan sonra tabur kumandanının askerlerin kendilerine "Geçmiş olsun arkadaşlar!" hitabına şu cevapları verir:

"Kumandan bey, şehit olamadığımıza cidden muteessifiz. Yaralanacak, başımız sızlayacak, vücudumuz acıyacak, ağrıyacaktı. Fakat bundan ziyade biz toplarımızla beraber muharebede bulunamayacağımızdan dolayı üzülecektik. Şehit olsak, olabilsek ah, o rütbeye erişebilsek."

Günlükte Mehmet Halit Bayrı'nın "Hatıralar Arasında" ve "Askerin Destanı" başlıklı iki şiiri yer alıyor. İlkinde savaşın da manevi tesiriyle "Kinimi yaşatarak / intikamçün çalıştım / toprağıma hor bakan / gözleri çıkartarak" diyen Bayrı, "Kin" başlıklı yazısını ise şöyle bitirir: "Kalbimdeki galeyan, dimağımdaki isyan beni bî-huzur ederek el-ân hayat sürüyor, fakat onlardan mütevellit kin, bütün vücudumda bir asabiyet-i mümtaze suretinde tecelli ediyordu."

Bayrı, Çanakkale Muharebeleri'nde hastane gemisine dönüştürülmüş Gülnihal vapuruyla birlikte İstanbul'a dönerken aklında hala cephe arkadaşları vardır. Tedavisi için İstanbul'a dönüşü onu huzursuz eder. Artık köşkler, akasyalar onu teskin edemez lakin muazzam heybetiyle Ayasofya ve yekdiğeri üzerine yığılmış harap evler "Müslümanlığın sadâ-yı necatını haykıran minareler" ve deniz, biraz olsun düşüncelerini toparlamasına vesile olur. Kitaptaki "Şehit Kardeşlerime" adlı bölümde şöyle seslenir: "Ey şehit ve muazzez kardeşler, ruhlarınızın bu son vazife-yi hamaseti kanla tarihe geçen isimlerimizin üzerinde bir çeleng-i zafer şeklinde parıldarken silah arkadaşlarınızın netice-yi hayriye-yi hayatınıza gıpta ederek süngülerle din ve vatan düşmanına âhenin bir darbe havale ile onu gayya-yı mağlubiyetin hîçi-yi muzliminde ezerken siz vatan için öldüğünüzden memnun... Ve ben celadet-i mukaddeseniz huzurunda sizin için giryan oluyorum..."

Mukaddes Müdafaa başlıklı yazıda "Sevgili Kardeşim Sait Bey'e" diyerek bir mektup kaleme alır yazar. Şu cümleleri, savaşın Türk milletindeki yeri ve önemini yeniden vurgular: "Çanakkale'ye dört koldan asker ihraç etmek ve bunda muvaffak olmak... Nasıl? Bir celadet ıtlâkına sezâ her Türk neferi buna müsaade edebilir miydi? Şüphesiz hayır. Türk dimağlarında yaşayan mefkûre buna katiyen müsaade edilemeyeceği oldu. Bunun için bütün millet oğullarına, arslan ruhu taşıyan, kalpleri asalet ve besalet ile çarpan oğullarına, "Haydi," dedi, "Çanakkale'ye. Din, memleketi müdafaa için ölmeye."

Kitabın günlük bölümü bittikten sonra Mehmet Halit Bayrı'nın ilk matbu eseri olan "Maziden Bir Yaprak" başlıyor. Halit Oğuz takma adıyla yazılan bu kitap 18 bölümden oluşuyor ve Çanakkale Muharebeleri'ne dair yazılardan oluşuyor. İstanbul bölümü yazarın cepheden ayrılık hikâyesidir ve yazar kitabın "menaf-i bakiyesi"ni iç kapakta belirtildiği gibi "İhtiyat Zabitleri Teavün Cemiyeti'ne" terk etmiştir.

Vatanını ve dinini canından vazgeçecek kadar seven, İstanbul'a düşkün, şair, halkbilimci, cephe sonrasında eline silah gibi kullandığı kalemi alarak Türk düşünce hayatına hâlâ kıymeti bilinememiş eserler bırakan Mehmet Halit Bayrı'nın, Lokman Erdemir tarafından hazırlanan ve Timaş Yayınları etiketiyle yayımlanan bu kitabı; cephe, arkadaşlık, millet, vatan, din gibi mefhumların önemini yeniden idrak edebilmek adına kitaplıklardaki yerini alacaktır, almalıdır.

Yağız Gönüler
twitter.com/YagizGonuler

4 Mayıs 2015 Pazartesi

Müslüman kadınların Kur'an ile muhataplığı

İslamcı kadınlar kadın hakkında yazdıklarım için “sana ne” tepkisini veriyorlar. Ancak bu iş öyle bildiğiniz gibi değil. İslamcı kadınların kendilerini yeniden tanımlama çabasına girmesi onların Kur’an ile “kadın olarak” muhataplıklar geliştirmeleri ile yakından ilgilidir. İslamcı kadınlar “İslâm, feminizmle düşünülemez” dediklerinde “örtülü bir dil” kullanmaktadırlar. Diğer bir değişle İslamcı kadınlar, “feminist olmadıklarını” söylediklerinde feminizmi kabul etmediklerini dile getirmiş değillerdir. Tam tersine onların feminizmle ilişkileri İslâm-feminizm ilişkisini “ters çevirerek yeniden kuran” çağcıl bir ilişki türüdür. Bu onların Kur’an ile birey arasındaki ilişkileri “doğrudanlaştıran” ve çağın gerçekliğine göre yeniden anlamlandıran bir alana açılmakta olduğundan son derece modernist de sayılmalıdır. Kur’an (metin) ile “doğrudan” ve “kadın-birey” olarak ilişkiye girmek hem Kur’an’ı indiği dönemdeki nebevî uygulayımdan kopararak “zaman-kırıcı” kılmakta ve hem de Kur’an’a “şimdiye kadar erkek okuma yapıldı” ithamıyla cinsiyetçi (ama kadın) bir hermöneutik (yorum ve metodoloji) ile yaklaşmayı teklif etmektedir.

Bu yazıda İslamcı kadınların Kur’an ile ilişkiyi nasıl anladıkları konusuna Zehra Yılmaz’ın “Dişil Dindarlık-İslamcı Kadın Hareketinin Dönüşümü” adlı kitabından bir iki alıntıyla değineceğim. Kitabın önemi İslamcı kadınların Kur’an ile ilişkilerini Zehra Yılmaz’ın sorularına verdikleri cevaplarla kamuoyuna açmalarından gelmektedir.

Zehra Yılmaz, İslamcı feminist yazar Amina Wedud’un “Kur’an ve Kadın” (2005) başlıklı kitabında “tefsirin bireyselliği”ne vurgu yaparak “metnin anlamının sabit ve değişmez olduğu” varsayımına itiraz ettiğinden hareket ederek bu görüşün Türkiye’deki İslamcı kadın yazarlar arasında ne kadar paylaşıldığı araştırmasına girmektedir. Wedud’a dair şu yorumu yapar: “Kur’an içinde kadının ikincilleştirildiğine ilişkin eleştirilere ve bunun üzerinden İslâm’ın cinsiyetçi ve despotik bir din olarak yorumlanmasına karşılık olarak Kur’an’ın indiği dönemde Arap coğrafyasında egemen olan ataerkil yapılanmanın dikkate alınması gerektiğinin altını çizer. Hatta böyle bakıldığında Kur’an’ın dönemine göre kadın hakları bakımından ilerici bir metin olduğunu öne sürer. Bu görüş benim görüştüğüm kadınların neredeyse tamamı tarafından da vurgulandı (…) İslâm üzerindeki Arap kültürü gölgesini kaldırmak da diyebileceğimiz bu tutum, tarihselci okumaların kastının ötesine geçerek (…) etnofobik formlara da bürünebiliyordu [Bu noktada Esra Elönü’nün beyanı verilir: “Neden bir Arap kültürü, bir Arap zihniyetiyle benzeştirilmiş İslâm kafalarında oluşsun”-LB] (…) Pakistan asıllı yazar Asma Barlas, Kur’an’ın bugüne kadar erkekler tarafından yorumlanmasına karşı, Kur’an’ın kadın perpektifinden, yeni bir okumaya tabi tutulması gerektiğini savunur. Diğer bir ifadeyle Barlas, Wedud’a benzer olarak, Kur’an’ın patriarkanın çok güçlü olduğu bir dönemde geldiğinden hep bu gözle yorumlandığını, kadınların şimdi buna meydan okumaları gerektiğini söyler” (Yılmaz, 2015: 115-117). Wedud, hocası Fazlur Rahman’ın yöntemini kullanarak “Kur’an tefsirini önceki bugünkü durumdan Kur’an’ın indiği döneme giderek, daha sonra da tekrar bugüne dönmek yoluyla iki yönlü hareket üzerinden açıklamaktadır. Kur’an metnini tarihsel bir okumaya tabi tutmayı öneren bu bakış, Kur’an’ın esasının kadın-erkek eşitliğine dayandığını, ancak toplumsal ve tarihsel yükün İslâm’ı özünden uzaklaştırdığını iddia eder." (Yılmaz, 2015: 117-118).

Yukarıdaki alıntıdan da anlaşılacağı üzere 1) “Kur’an patriarkal bir topluma inmiştir” denilerek kadıncı bir okuma yapılması için zemin oluşturulmaktadır. Ancak Hz. Peygamber (asv)’in eşi Mekke’de tüccardır. Hz. Peygamber (asv)’e evlilik teklifini bizzat kendisi yapmıştır. Diğer taraftan Hz. Hamza’ya suikast kararı veren kişi de Ebu Süfyan değil karısı Hind’dir. Dolayısıyla vahyin indiği ortamın “ataerkil” olduğuna ilişkin yorum Hz. Peygamber (asv)’in bizzat yakın çevresi veya sınıfsal aidiyeti düşünüldüğünde doğrulanamamaktadır. Kaldı ki, Hz. Peygamber (asv) 12 evlilik yaptığı ve dört kız (Zeynep, Rukiye, Ümmğü Gülsüm, Fatıma) babası olduğu halde “ilerici bir metin olan Kur’an”ın kadıncı yorumu ortaya çıkmamıştır. 2) Tarihi ilerleyen bir süreç olarak ele alarak Kur’an’ın “ilkeler” getirdiği faraziyesi ile metne yaklaşılmaktadır. Bu haliyle İslamcı feminizmin öncelikle ilerleme mitine bağlılık nedeniyle pozitivist bir dünya tasavvuru bulunduğu söylenebilecektir. Kur’an, ister “erkek egemen okuma” ile ele alınsın ve isterse “kadıncı bir okuma”ya tabi kılınsın toplumların ilerlediği fikrini kabul etmemektedir: “Onlar, yeryüzünde gezip de kendilerinden öncekilerin akıbetlerinin nice olduğuna bakmadılar mı? Ki onlar, kendilerinden daha güçlü idiler; yeryüzünü kazıp altüst etmişler, onu bunların İmar ettiklerinden daha çok imar etmişlerdi. Peygamberleri, onlara da nice açık deliller getirmişlerdi. Zaten Allah onlara zulmedecek değildi; fakat onlar kendi kendilerine zulmetmekteydiler.” (30 Rum 9).

Tarihin ilerleyen bir tarih olduğunu benimsememek Kur’an metninin hükümlerinin tarihsel gelişme ile aşılmasını imkân dışı kılmaktadır. Kaldı ki bugün modern dünya Müslümanların inşa ettiği bir dünya da değildir. Bu nedenle Müslümanlar Kur’an’ın tarihselci okumaya tabi tutulmasını gerektirecek bir İslâmî-içtimaîyat içinde yaşamamaktadır. Anlaşılacağı üzere Amina Wedud’un “tarihselci okuma” gerekçelerini kabul etmiyoruz.

Diğer taraftan vahyin kadın-erkek eşitliği getirdiği düşüncesi de vahyin kendisine indirildiği profiller açısından doğru değildir. Hz. İbrahim (as) iki karılıdır. Karılarından birini (Hacer), Kabe’yi inşa ettikten sonra aç-susuz onun yanına bırakmıştır. Bu durumda vahyî (İslâmî) öz’ün erkek-kadın eşitliğini öngördüğü nasıl söylenebilecektir? Eğer kadın-erkek eşitliği gibi bir “İslâmî öz” olsaydı İbrahim’in iki eşi değil tek eşi olacağı gibi, karısını da Kabe’nin yanında “Allah için” bırakmayacaktı.

Kadın İslamcılığı bilginin kaynağı nedir? sorunsalı bakımından da Hz. Peygamber (asv)’in bilgisinin sadece metin ile değil Mir’aç hadisesi ile de ilişkili olduğunu görmezlikten gelmektedir. Kaldı ki bu tür “tanrısal temaslar” sadece Hz. Peygamber (asv) için değil diğer peygamberler için de söylenebilecektir. Hz. Musa (as) “Tanrı ile konuşmuş”tur. Hz. Musa Tur Dağı’ndaki ateşin yanına giderken karısını konaklatmış ve ateşe doğru yalnız yol almıştı. Allah, Hz. Musa’ya bir çalıdan seslendi: “Ey Musa, Âlemlerin Rabbi olan Allah Benim, diye seslenildi” (28 Kasas 30). Anlaşılacağı üzere bilgi sadece metin olarak gelmemiştir. Bu nedenle kadınların metnin indiği ortamı “ataerkil” sayarak aşması imkânı bulunmamaktadır. Metin erkeklere (peygamberlere) gelmiştir.

Lütfi Bergen
twitter.com/BergenLutfi

30 Nisan 2015 Perşembe

Bir kıblemin olduğunu annemden öğrendim ben

1978 doğumlu İdris Ekinci'nin ilk şiir kitabı Uyku Kuşu. 64 sayfa. 17 şiir var içinde.

Diri bir şiir yazıyor İdris Ekinci. Canlı, konuşkan, içten dizelerle kuruyor şiirlerini. Sivas'tan, şairinin biyografisinden büyük kentlere ve başka dünyalara açılan, sonra tekrar kendine, kendine özgü coğrafyasına ve duyarlılık evrenine dönen bir şiir bu. Hem sözcük dağarı açısından böyle hem de temaları, içeriği açısından. “Bir kıblemin olduğunu annemden öğrendim ben” dizesiyle bizi kendi oluşuna, dünyasına çeken şair, aynı zamanda “Tüh be boyfriendi olacaktım o kızın nasibim diyecektim / Kapmışlar maça götürmüşler teğel nedir bilmezken” dizeleriyle de güncel fakat farklı kültür ve algı düzlemlerini şiire dâhil etmektedir.

Konuşarak yazması ve içtenliği daima gözetmesi, onu eskitilmiş bir lirizme hapsetmiyor. Son çözümlemede lirik bir şiir evrenine sahip Ekinci. Duygu açıklamaları ağırlıklı bir yer tutuyor kitapta. Güncelliği de algı biçimleri de şairine bitişip yapışan, onun kendi tarihine eklemlenen bir boyuta sahip. Bu yönden bakıldığında kitaptaki bütün şiirler bir “ben şiiri”. Zaten açıkça ya “ben” ya da “biz” diyor ya da birinci tekil ve birinci çoğul kişiyle çekimlenmiş fiillere yer veriyor şair. İyi kotarıldığında şiiri canlandıran, şiirin zindeliğini, etkileyiciliğini artıran bir tutum bu.

90 sonrası şiiri iyi takip ettiğini, şiir alanında bu dönemdeki yükseltilere dikkatle baktığını anlıyoruz Ekinci'nin. Yürüdüğü yolu, etkilendiği yönelişleri saklayıp gizleme gibi bir komplekse de sahip değil. Fakat İsmet Özel şiirinin onda ayrı bir yerinin olduğu muhakkak. Kitabın başındaki ithafta ayrı bir vurgu var İsmet Özel için. Şiirlerden birinin başlığı, Özel'in bir kitabının adını taşıyor: “Neyi Kaybettiğini Hatırla”.

Çocukluk, aile, nostalji, taşra dostlukları, munis aşklar, kötülük ve zulüm eleştirisi, modernizm ve yabancılaşmayla kavga, hüzün; şiirinin sokulduğu temaların başlıcaları Ekinci'nin. Fakat tekil bir konu ya da buluş üzerine yığmıyor şiirini. Hayat kadar, kendi yaşadıkları, anıları, gözlemleri kadar kitaplardan öğrendikleri de var. Dikkat çekici söz oyunlarına da, ironiye de, anıştırmalara da yer veriliyor şiirlerde. Biçim ve dize önemsenmekle birlikte, şiirde konuşan özne duygu ve düşünce sekmeleriyle hareketlendiriyor anlatımı. Ancak muhatabın sürekli değiştiği, anlatılandan çok sözün büyüsünün etkisinde kalındığı zamanlarda, şiirde bütünlük, iç örgü gevşeyebiliyor. Bazen, aynı şiirin çoğaltılmış biçimlerini okuyormuş gibi bir izlenime kapılıyor okuyucu. Bir kalıp bulunca onu fazlasıyla özgür / dağınık bir konuşmayla doldurma eğilimi, enerjik söyleyişe rağmen şiirin meselesini muğlaklaştırıp akılda kalmasını zorlaştırıyor. Yeni şiirlerinde bu sıkıntıyı aşmasını, içerik üzerinde biraz daha sabırlı ve bütünlüklü düşünmesini bekliyoruz Ekinci'den. Bir de samimiyeti gözetmekle birlikte sürekli bıçkın bir eda ile konuşmanın ötesine geçmeyi, şiirini bu eksende zenginleştirmeyi de denemeli İdris Ekinci.

Okuyan, şiiri üzerine kendisi de düşünen, yürüdüğü / geçtiği yoldaki konuklukların farkında olan, yeniliğe açık bir şair var karşımızda zira: “bu sayfaları göğe fırlattım mürekkebi döküldü ters koltuklara/ bunları, aklımın getirdiklerini daha getirecekleri var/ bir adım öncesi Hamlet bir adım sonrası Derrida”. (s. 23)

Hayata, bizim insanımıza ve evrenimize değen, o dünyada serpilip soluklanan şiirler içeriyor Uyku Kuşu. Kitaba verilen adı genel içeriğe uygun bulmasam da bence oldukça etkili, başarılı bir ilk kitap. İdris Ekinci'nin, neyi başardığını ve neyi kazandığını hatırladıkça daha sıkı şiirler yazacağına inancım tam.

Ali Emre

21 Nisan 2015 Salı

Tarihin her yerinde ve her anında Türkler

İlber Ortaylı'yı seversiniz sevmezsiniz ayrı fakat yazdığı eserler kadar yaptığı yorumlarla da ülkemizin kıymetli tarihçilerinden biri. Maalesef milli bir tarih okutulmayan okullarımızda da, televizyonlarda da Türk adının gerçeklerinden söz eden, bu gerçeklerin gözle görülür biçimde yok edilmesine doğal olarak karşı koyan ve taraf olmadığı için hiçbir yere konamayan adamlar sevilmez. Bilhassa ilki, birçokları için doğrudan sevmeme sebebidir. Allah kalplerindeki putları devirsin. Âmin.

1930'larda tarih müderrisi ve aynı zamanda yüzbaşı olan Ahmet Refik Altınay'a "Tarihi sevdiren adam" denirmiş, İlber Ortaylı'ya da çağımızın "tarihi sevdiren hocası" demek mümkün. Dedikoducu, popüler ve slogancı tarihe her şartta bir refleks olmuştur Ortaylı. Fakirin üzerinde de hakkı vardır zira kronolojik bir külliyattan ziyade, eserlerinde hep farklı alanları keşfetmeye ve bilhassa çapraz okuma yapmaya götürmüştür beni. An gelir VII. Henry'nin elini sıkmış gibi endamını tüm detaylarıyla görürsünüz, an gelir Mısır'daki bir kahvehanenin duvarlarını yorumlar. İstanbul fethedilirken batıdaki ve orta doğudaki vaziyeti detaylıca çapraz sorguya tutar ki olması gereken de budur. Cennet Kültür Merkezi'ndeki bir söyleşisinde "Sözde İslam ülkesi olan bir ülkede, barların kapısına kocaman Mekke yazılıyor, bunu kınayan ve umursayan kimse yok." demiş ve kimsenin dikkatini çekmemiş bir konuyu dile getirmişti. Yine bu söyleşide "İkinci harpte Yahudilerin toplandığı konsantrasyon kamplarında Nazi subayının birisi, Tevrat rulolarını var ya kutsal şeyler, deridir onlar. Onlardan kendine yelek diktirmiş ayı, iyi mi?" diyerek de kolay kolay bir yerde okunamayacak notları geçmiştir kulaklara. Çünkü Türkler asla dini itikatla, dini inançla alay etmez hocaya göre.

Klasik batı müziğini sever, gazete tarihçiliğinden haklı olarak hazzetmez, yabancı dil bilgisine önem verir. Laf üretilmesine karşıdır, eser görmek ister. Hala Osmanlı tarihçiliğinin 14. yüzyıldan başlamasına içerler zira sağlam belgelerin çoğu Vatikan arşivindedir. Tarihi değil tarihçiliği böler, ayırır, anlamlandırır. Deniz tarihi, idari tarih, savaş tarihi, askeri tarih, iktisat tarihi, hukuk tarihi uzmanlarının eksikliğinin tedavi edilmesi gereken bir hastalık boyutuna ulaştığından sıklıkla bahseder. İlahiyat fakültesi hocalarının Türkçelerinden, milletvekillerinin konuşma üslubuna ve hatta okunan ezandaki üsluba kadar el attığı çok konu vardır, haklıdır. Topkapı Sarayı'nda yaptığı müdürlüğünde yaşına ve şeker hastalığına rağmen kendinden vererek çok ciddi düzenlemeler yapmıştır. O zaman alkışlanmıştır, saraydan çıkıp orada yaşadığı zorlukları anlatınca da yuhalanmıştır. Hala Galatasaray Üniversitesi'nde Hukuk Fakültesinde Türk Hukuk Tarihi dersleri vermektedir. Edebiyattan doğal olarak çok iyi anlar, öyle ki "Türklerin Tarihi"ni okurken Figânî'ye mâl edilen "Dü İbrāhīm āmed be-deyr-i cihān / yekî büt-şiken şod yekî büt-nişān" beytinin Firdevsî'ye ait olduğunu veya İdrîsî'nin yazdıkları üzerinden giden Avrupalı tarihçilerin "Rus" isimlendirmesini evvela Müslümanların ve Türklerin yapmış olduğunu öğrenince şaşırabilirsiniz. Yani İlber Ortaylı size "dıgıdık dıgıdık" oradan buraya geldik, şunu yaptık bunu ettik diye tarih anlatmaz. Üslubu başta karışık gibi görünse de alıştıkça keyif verir, lezzetlidir zira kronolojik bir ilerlemeden çok kapsamlı, çapraz, sorgulayıcı bir anlatımı vardır. Maalesef youtube üzerinden tarih videoları izleyerek yahut köşe yazarlarından, siyasetçilerden okuduklarıyla, duyduklarıyla tarih öğrendiğini, bildiğini zanneden bir karakterden Ortaylı'yı anlamasını bekleyemeyiz. "Amma da övdün be" diyenlere de naçizane şu iki hatıramı anlatıp kitaba geçeyim: Merhum kıymetli tarihçimiz Yılmaz Öztuna'ya Türkiye gazetesindeki bir yazısı için "Sizdeki bu Enver Paşa düşmanlığı ne ola ki? Hâlâ anlamak istemediğiniz şeyler var!" deme cür'etini de göstermiştim, "Şiirle düşünülmez, tarih şiirle yorumlanamaz" diyen İlber Ortaylı'ya da "ancak" bir fanzin üzerinden "Hoca orada dur! Bu vatan şiirle kurulmuştur!" deme hiddetini gösteren de bendim. Kimsenin olmayacağı gibi, hiçbir tarihçinin her yorumuna "Eyvallah" deme hakkımız yok. İster öğrenci olarak, ister tarihçi olarak, ister şair olarak, isterse de öylesine bir meraklı okuyucu olarak. Lakin bazı doğrular insana ağır gelir, okuduktan yahut işittikten sonra yüzündeki ifadeden ağırlığını anlayabilirsiniz.

İlber Ortaylı'nın önsözünden anlaşıldığı kadarıyla kitap TRT kökenli Engin Atatimur'la birlikte editöryal bir çalışmadan sonra ortaya çıkmış. Yani uzun bir sohbet, kitap hâline gelmiş. Metni gözden geçirip yayımlanır duruma getiren ise Timaş Tarih editörü sevgili Adem Koçal olmuş. Ortaya 300 sayfalık, yoğun olmasa da kronolojik bir hassasiyeti olan, soru cevap şeklinde ilerleyen son derece akıcı bir tarih kitabı çıkmış. Türklerin ortadoğu sahnesine çıkışı, Türklerin devlet anlayışı ve İslam'la tanışmaları, dünya tarihinde Türklerin yeri, Türk yazısı, alfabesi ve dili, Sasaniler, Karahanlılar, Gazneliler, Selçuklular ve Malazgirt Savaşı, Selçuklularda devlet yönetimi, toplumsal yaşam ve dil, şehir hayatı, Anadolu Selçukluları ve Bizans, II. Kılıçarslan dönemi ve Osmanlı beyliği, Osmanlı'nın kuruluş zamanında Orta Asya ve Anadolu, Osmanlı'nın doğuşu kitabın bölümlerini oluşturuyor.

İlber Ortaylı soruları cevaplandırırken, okuyucunun daha derine ulaşması için çeşitli kitaplar da işaret ediyor. Çalışmaların dallanıp budaklanması hususunda isimler zikrediyor. Mehmet Fuad Köprülü, Ömer Lütfi Barkan, Halil İnalcık, Mehmet Genç, Mübahat Kütükoğlu, Mustafa Akdağ, Claude Cahen, Speros Vryonis, Michel Balivet bu isimlerden bazıları.

Türkiyeli ile Türk arasındaki farkı sık sık vurgulayan ve Türkiyeli diye bir kavramın olamayacağını söyleyen İlber Ortaylı, bir röportajında şöyle diyor: "Türk Türk’tür, Türkiyeli diye de bir şey yoktur. Bu kadar açık. Beğenmeyen Türklüğü, başka kimliği varsa söyler! Böyle Türkiyeli – Mürkiyeli diye bir şey olmaz, bunlar özenti. Türk vardır, Türk’tür. Beğenmeyen Türk olmayı, başka bir kimliği varsa söyler. Ama tabii gülünç olmasın, mesela Gürcü’yse Gürcüce bilsin, çok rica edeceğim..."

Kitaptan bazı kritik cümleleri peş peşe sıralarsak:

- Türkler olmadan bir dünya tarihi yazmak mümkün değildir.
- "Türkiyeli" ismi tercüme edilemez, içeriği bakımından bu kelimeyi teklif edenlerin amacını da zaten karşılamaz.
- Oğuz boyları, 10. asırda İslamiyet'i kabul etmiş ve Ortadoğu tarihinde bir güç olmalarıyla İslam tarihinin de seyrini değiştirmişlerdir.
- Bizim hayalî Türk kahramanlara ihtiyacımız yok; her devirde, coğrafyanın her yerinde varız zaten.
- Türk kimliğini anlamanız için sadece etrafındaki bölgeyi değil, tüm dünyayı bilmeniz gerekir.
- Eski Türk tarihini izleyebileceğimiz bir sentez eser bulunmadığı gibi, bir müracaat kitabının noksanlığı da ortadadır.
- Türkçenin eski metinlerinin okunması ve bilinmesi dar bir zümreye mahsus kalmamalıdır.
- Türkiye'de nesillerin tarih şuurunu ve edebiyat ustalığını kazandıracak tipte bir dil eğitiminden uzak kalındığı açıktır.
- İran bizim için sadece komşu kültür değildir; medeniyetimizde, edebiyatımızda ve dilimizde yeri çok büyüktür.
- Sahip olduğu mirası tutamayan, bir toplumun medeni kimliğini, medeni kişiliğini, medeni zenginliğini ispat edip ortaya koyması fevkalade zordur.
- Küçük Asya'da tarikatların rolü, İslam tarihinin hiçbir çağında görülmediği kadar etkin ve örgütlü.
- Anadolu homojen ve yeknesak bir Helen ülkesi değildi. Öyle olsaydı biz de Yunanca konuşan Müslümanlar hâline gelebilirdik.
- Türkler bilinçli olarak yer adı değiştirmezler, bu isimler zaman içinde telaffuzlara göre değişir.
- Kitabe okumak, eski Türkler arasında bir spordur; şimdi de olabilir fakat anlaşılan o ki yeni Türklerin başka merakları var.
- Ahiler bütün beyliklerin ortasında, beylik değil, adeta bir cumhuriyet gibiydi.
- Üsküdar 1300'lerin ikinci yarısında, hiç değilse Ankara Savaşı'ndan evvel ve II. Murad devrinde artık Türklerin oturduğu bir yerdi.
- Anadolu'nun idari yapısını ve coğrafyasını öğrenebilmek için yapılacak tek şey var; Roma dönemindeki idari yapılanmayı öğrenmek.
- Osmanlı'da sadece asker değil, saraydaki Enderunlu da çamaşırını yıkamayı bilmek zorunda... Şehirdeki halk için de temizlik önemli; neredeyse hamamsız mahalle yok.

Kitap, tarih meraklılarına ilginç bir seyir rehberi olabilir. Nereden okumaya başlanılacağı konusunda ufuk açabilir. En önemlisi de gündemi, daha dikkatli bir yerden yorumlamak gerektiğini gösterebilir. İlber Ortaylı’nın son dönemde artan popülaritesi ciddi bir tarihçi için çok hoş görünmüyor. Ondan yeni eserler beklemek ve bu hususta onu teşvik etmek ise hem tarihçilerin hem de tarih okuyucularının görevi olmalı.

Yağız Gönüler
twitter.com/ekmekvemushaf

20 Nisan 2015 Pazartesi

Bazı hatalar çok sevilir

"Müzik olmadan hayat bir hata olurdu."
- Friedrich Nietzsche

"Garibin derdinin dermanı yoktur
Hata benim günah benim suç benim."

- Neşet Ertaş

2008 yılında Şule Yayınları'ndan çıkan "Kunduz Dersleri" kitabını okuduktan sonra Atakan Yavuz ismini hafızama almıştım. Bu da benim tutkum. Etrafta şöhret peşinde koşmayan ve koşmamış, kendi hâlinde ve kendi seyrinde ilerleyen isimleri hep dikkatle takip ederim. "Benimse ellerim darmadağan tuğlalar taşımaktan" diye yazan bir şairi izlemek tadımı kaçırır benim. Tadımı kaçıran şeyleri severim. Gerçekçi, söyleyeceğini gösterişsiz ama merak ettiren bir şekilde söyleyen yazarları yahut şairleri bağrıma basarım. 12 Nisan 2013'te yaptığı bir paylaşımdan, Van Gogh'un gece resim yaparken hasır şapkasını mumlarla donattığı öğrenmiştim. "Sanatçı haleyi başına kendisi takmış; yanmaya razı" dedikten sonra da Atakan Yavuz'dan bir deneme kitabı beklemiştim. Kokuyu almak İzdiham Yayınları'na yakıştı, Hata Günlüğü şubat 2015'te okuyucuyla buluştu. Buluşabildi mi? Okuyucu "okuma"nın neresinde? Neyse.

Şule Gürbüz benim için büyük yazardır, sosyal medyaya bulaşmamış olması onu ikiye katlamıştır. Bekir Sıdkı Sezgin benim için büyük mûsıkîşinastır, etrafta görünmemesi onu beşe katlamıştır. Metin Eloğlu benim için büyük şairdir, hâlâ kitabının onlarca baskıya varmaması onu ona katlamıştır. Selim Sesler benim için büyük klarnetçidir, ölümü bir fa diyez kadar duyulmadığı için onu yüze katlamıştır. Benim için kendini ispatlamış sanatçılar, etraftan uzak durduklarınca büyürler. Bir okuyucu olarak görüşüm, düşünüşüm budur. Belli bir yaşa, tanınmışlığa ve hatta tesire ulaşmış şairlerin, yazarların hem sosyal medyayla hem konferanslarla sıkı fıkı olmaları beni daraltır, onlardan uzaklaşırım. Onlar da kendilerinden uzaklaşanları çok sonra fark ederler. Kitaba girerken niye bu kadar uzattığımı bilmiyorum, belki Atakan Yavuz'un da popüler olmasından endişe ettiğim içindir.

"Hata Günlüğü" hepi topu 93 sayfalık bir kitap. Şairin denemelerinden oluşuyor. Her deneme küçük başlıklara ayrılmış kimi zaman. Aramızdaki yaş farkı, gördüklerimiz arasında bir fark oluşturmamış Atakan Yavuz'la. Nişantaşı Nuri Akın Anadolu Lisesi öğrencileriyle yaptığım söyleşide, onlara söylediğim şeyleri okuduğum çok yer oldu bu denemelerde.

"Sende bir tuhaflık bulacaklar. Sözlerinde değişik bir tını, bakışlarında uzak iklimlerin izi. "Dilinde tuzu engin denizlerin." Bir yabanlık bulacaklar sende. Artistlik yapıyorsun diyecekler. Artistlik yapma! Konuşmaya başlayacaksın. Edebiyat yapma diyecekler. Hikâye anlatma. İzahata geçince masal okuma diyecekler..."

Deniz, dağ, müzik, resim, şiir, yazı. Doğanın ve insanın meşgul olduğu tüm sanat dalları mevcut bu denemelerde. İçinde hep bizden bir üslup, bizden bir bakış açısı. İlginç olan tarafı, Atakan Yavuz'un keşfettiği meselelerin okuyucuda onunla aynı otobüste yolculuk yapıyor izlenimini uyandırması. Farklı olan tadı, yukarıdan değil, doğrudan konuşması.

"Ne zaman bir yerde fazlaca oturacak olsam ya da rehavetin o şefkatli kollarına kendimi bırakacak olsam sanki görünmez bir adam şu dizeyi fısıldar kulağıma: Atımı bir yerde durmamanın güzelliğine bağladım."

İçinde anılar ve dizeler barındıran paragraflar okuyucuyu etkiler. Her daim etkilemiştir. Atakan Yavuz bunu yaparken göze sokmuyor. Sakince, usulca yapıyor. "Bu dize benimdir, Twitter'da paylaşılmasın" der gibi. Nurettin Topçu, Kemal Özer, Yahya Kemal, İsmet Özel, Henri Michaux, Van Gogh, Andy Warhol, Hölderlin, Leonard CohenAndre Gide ve niceleri sızmış Atakan Yavuz'un denemelerine. Bazen kendi kendine konuşur gibi yazar birilerine:

"Balon balığının en lezzetli kısmının zehre en yakın kısmı olduğunu söylemişsiniz kitabınızda. Hayat da öyle değil mi? Ya kitaplar. İyi metinler de zehrini yanı başında taşımıyor mu? Zehri lezzetten ayıracak iradenin sağlam mı yoksa melankolik bir duruş mu istediğini bilmiyoruz ama şundan eminiz Bay Yazar: Zehre talip olmayan lezzete de talip olamaz."

En güzel denemeleri şairlere yakışıyor. Türkiye Yazarlar Birliği'nin 2014 yılı Yazar, Fikir Adamı ve Sanatçıları Ödülleri'nde şair Hüseyin Akın deneme ödülüne layık görüldü. Kendisinin birçok kitabı hakkında burada yazılarımız mevcut. 2015 yılında da Atakan Yavuz ödül alır mı, ödül almayı çok önemser mi bilemem. Lakin bu kitabıyla çok gönül alacaktır. Mühim olan da bu.

Yağız Gönüler
twitter.com/YagizGonuler

17 Nisan 2015 Cuma

Ergin Günçe'nin gömleği

Merak etme seni kelimelerin, kavramların içinde kaybetmeyeceğim. Modern Türk şiiri diye başlayan bir yazı olmayacak -olmadı da- bu sevgili okuyucu. Şairin günümüz şiirine etkileri, şairin etkilendiği şairler ve İkinci yeni şiirinin Ergin Günçe şiirine etkileri vb. sıkıcı bölümler de olmayacak. Ama yazıyı bitirdiğimizde bir Türkiye haritası açılacak göğsümüzde. Balkonlardan sokağa çay kaşığı sesleri düşecek. Karadeniz’e yağmur yağacak. Siyah önlüklü ilkokul çocukları fotoğrafları akın edecek hafızamıza. 1970’lerde bir sokağa kar yağacak. Parkalı gençler esmer kızlara aşık olacak. Eski bir Ford minibüs köy yolunda toz kaldıracak. Annem dedemden aldığı mektubu okuyacak sobanın başında. Babam kuzineye odun atacak. Sadece siyah beyaz görüntüler aktaran bir kamera koyacağız Ankara sokaklarını dolaşan kırmızı Cadillac’a…

Turgut Uyar’ın Dıranas için söylediği “Ahmet Muhip bir rastlantıdır şiirimizde. Mutlu bir rastlantı. (…) Çıkışı, Türk şiirinde hiçbir şeyle açıklanamaz.” hükmünü pekâlâ Ergin Günçe için de söyleyebiliriz. Bazı şairler vardır ki onların ismini başka şairlerle birlikte anmayız. Ziya Osman Saba, Cahit Zarifoğlu, İlhami Çiçek, Metin Eloğlu ve Ergin Günçe bu soydan şairlerdendir benim için. Hem yalnız, hem çok tanıdık, hem birden bulunuveren bir coşku gibi sahipsiz ve güzel, hem de kendilerini biricik kılan özelliklerle doludurlar. Zaman onları daima genç tutmuştur. Saydığım bu isimlerin şiiri -ikinci yeni pek çok şairi köşeye kıstırırken bile eskirken- eskimemiştir. Başka ortak özellikleri ise hayatlarını tamamladıktan çok sonra keşfedilmiş olmalıdırlar. Onların şiirinin zaman dışı var oluşunun bir kanıtı da budur. Sabahattin Ali’nin “Hep genç kalacağım” cümlesi Ergin Günçe şiiri için de rahatlıkla söylenebilir bu sebeple.

Genç ve belki çocuk. Ama ölümü aklından çıkarmayan, tarihi hafızası, coğrafyayı şiir yazdığı kâğıt haline getirmiş, cüreti sevimli bir çocuğun da şiiridir Ergin Günçe. Kırgın ama söyleyecekleri olan bir çocuk. Sınıfta öğretmenine itiraz eden, sokakları ve hayvanları seven, gözleri büyüklerin sözlerine dikkatle çevrili, unutmayan ve hatırlatan bir çocuk. 1948 yazına güzelleme gibi muhteşem bir şiir başka türlü nasıl yazılabilir ki zaten? Adsız ve Gencölmek şiirleriyle sık sık anılsa da aslında en çok 1948 yazına güzelleme şiirinde buluruz onun şiirini. Bu şiir bütün Ergin Günçe şiirin hülasası ve zeminidir de.

Ablamlar Edirne’den döndüler” ne zaman okusam içimi sızlatan bir dizedir 1948 yazına güzelleme şiirinin bu dizesi. Çok sade, çok güzel, çok gerçek… Bilen bilir, zaten o şiir öyküye yakın bir anlatımla çocukluk hatıralarının yıllar sonra hatırlanışının şiiridir. Şiirden bize bir çocuk kalır, hatıraları ısıtan güneş ve şairin güzel bir fotoğrafı kalır.

Ergin Günçe’nin siyaseti” de şiirini ağırlaştırmaz. Lirizm elbette yer bulacaktır onun şiirinde ve bu yazıda. Siyasi olan şiire, şiir siyasi olan yakışmıştır onda. Her şiiri birden parlayan sürprizlerle de doludur. Şair şiirinin gidişatına bambaşka müdahalelerde bulunur. Bu hem şairin çocuksu bilincinin ve tabi ki şair bilincinin, hem de dil düzeyindeki girişiminin bir sonucudur. Beklenmedik bir kelime yerleşiverir şiire. Bugünün şiirinde kimsenin pek de aklına gelmeyen kelimelerdir bunlar. Mesela sadece İbrahim Kehribar şiirinden şu kelimeleri söyleyebilirim: güveyilik, kınnap, hızar, bürümcük, bakraç, dişengi, yamçı…Bu onun dil konusundaki hünerinin bir şiir özelinde bile nasıl tezahür ettiğinin ispatıdır.

Bütün şiirlerinin yer aldığı Türkiye Kadar Bir Çiçek (YKY, 2014), ilk kitabı Gencölmek (1964), ölümünden sonra yayımlanan Türkiye Kadar Bir Çiçek (1988) ve sadece bu yeni baskıda yer alan Günlerden Eylül, Aylardan Ergin Günçe adlı üç bölümden oluşur. Gencölmek serseri bir ıslığın güzel sesleridir. İkincisi Türkiye’nin içine sığdığı bir sokaktır. Son bölüm ise şairin tanrısına ve ölümüne bakışlarıdır. Zaten ölüm ve tanrı hep gizli öznedir onun şiirinde.

Şimdi bunların ve şu güneşli ikindinin dışında, belki yukarıdaki tüm cümlelerin örttüğü o güzel şiirin bendeki yankısıyla konuşuyorum ve:

Ergin Günçe deyince aklıma ilkokul öğretmenim geliyor. Onun baklava dilimli yeşil v yaka süveteri geliyor. Doğan marka, kırmızı, gıcır gıcır jantları ile çocuk gözlerimizin hayranlığıyla önümüzden geçip giden arabası geliyor 80’ lerin… Özal'ı televizyonda görünce bir yandan sobanın ısıttığı kasaba evinde elmasını soyarken bir yandan Özal’a alayla gülümseyen namuslu bir solcu adam geliyor.

Ergin Günçe deyince aklıma Ankara sokaklarında parkalarıyla eylem yapan gençlerin siyasetini lirizme katıp şiirleştiren muhabbeti tatlı bir abi geliyor. Serin yaz ikindisinde bozkırın bir köyünde çay demleyen kadınlar geliyor, anneler geliyor.

Ergin Günçe deyince aklıma cuma namazına yetişme telaşına rağmen sana anlattıkları yüzünden namazı kaçırdığın ve namazı kaçırışınla tatlı tatlı dalga geçen bir şair geliyor.

Ergin Günçe deyince aklıma bir ucundan tuttuğu Türkiye'nin yaralarını şefkatle temizlemeye çalışan binlerce kişinin buluştuğu büyük bir kitap geliyor.

Gömleği hala bembeyaz.

"Arkadaşım, kardeşim, yavrum Ergin!" - Cemal Süreya

Arkadaşım, kardeşim, yavrum Ergin.

Ey okur! Bu yazıdan sonra gidip Ergin Günçe’nin kitabını almaya niyet ettiysen yazım kendini bahtiyar hissedecektir.

Süleyman Unutmaz
twitter.com/SUnutmaz
* Bu yazı daha önce İzdiham dergisinin 17. sayısında yayımlanmıştır.