Birlikteyken ayaktaydık; bölündük, alışverişteyiz

Postmodernizm, Zygmunt Bauman’a göre yanlış bir ifadelendirme biçimi, hatalı bir olgu. Ona göre “akışkan” tabiri daha doğru. “Değişmeyen tek şeyin değişim, kesin olan tek şeyin ise belirsizlik” olması, “akışkan” isimlendirmesindeki haklılığının kanıtı. Bauman bu isimlendirmeyi yaparken özellikle şunu düşünmüş: Yüz yıl evvel modern olmak denince, en üst mükemmellik derecesi anlaşılırdı. Şimdiyse sonu gelmeyen bir gelişim süreci, ulaşılabilecek bir hedefin olmayışı, ortaya bir amaç konulmayışı “modern olma”yı silip yerine “akışkan olma”yı koyuyor. Akışkanlığın en büyük ‘gücü’ ise bir millet olmayı, kimlik sabitliğini rafa kaldırıp yerine bireyselliği, kimliksizliği, yersiz/yurtsuz olmayı (mekânsızlığı) koyması. Bir yeri ve yurdu olanlar daima yan yana olur ve mümkünse ayakta. Mekânsızlığın beraberinde davranışlardan toplumsal sorumluluğa ve bilinç seviyesine doğru ciddi bir aşınma ve nihayet bölünme gelir. Şöyle der Bauman: “Birlikteyken ayaktaydık. Bölündük, alışverişteyiz.”

Bauman akışkan modernite içinde zaman ve mekân kavramlarını birbirinden ayrı görmez. Hatta zaman ve mekan birdir. İkisi de birbiri içindir. Buradan cemaate gidilir. Ancak en iyi toplumlar bir cemaat oluşturabilir. Bu eskiden böyledir, yani eskinin en iyi toplumları birer cemaattir aynı zamanda. Fakat şimdi bu düşünce ancak bir ütopya olabilir. Burada Bauman, cemaati, zamanda ve mekanda ‘bir’ olanların gerçekleştirdiği bir mükemmeliyet olarak görür. Günümüzün en büyük sorunu olan güven meselesinde cemaat eksikliği ortadadır. Bunun sebebi de zaman ve mekan kavramlarının tamamen değişmesidir. Artık mekan, “büyüyen” her şey olduğu gibi zaman da geçip giden, önemsenmeyen, dolayısıyla kıymeti bilin(e)meyen koca bir kayıptır. Netice itibariyle mekan kaybedilmiş, zaman yitmiştir.

Güvenle birlikte gündelik korku politikası, güvensiz sokaklar, insanların kamusal alandan uzaklaşması ve paylaşımla birlikte sanatın, ticaretin yaşamdan ötelenmesi Sharon Zukin’in “kamu kültürü” olgusunu tehdit etmiştir. Zukin, The Culture of Citieskitabında şöyle der:

"Daha çok sayıda cezaevi açarak ve ölüm cezası uygulayarak suçla “kıyasıya mücadele etmek”, korku politikasına verilen en yaygın karşılıtır. Otobüste bir adamın, “Herkesi hapse tıkmak lazım,” dediğini duymuşluğum vardır. Bir başka karşılık ise kamusal alanın özelleştirilmesi ve militarize edilmesi – caddelerin, sokakların, parkların, hatta işyerlerinin daha güvenli ama daha az özgür yerler haline getirilmesidir."

Şehirlerin daha ‘güvenli’ oldukça daha az özgür yerlere dönüşmesi, Richard Sennett’in “şehir, yabancıların yabancılarla karşılaştığı bir yerleşim birimidir” tanımını yıkmıştır. Sennett, şehir hayatını görgü üst başlığı altında toplarken, görgü için “bir yandan insanları birbirlerine karşı korurken diğer yandan birlikte olmaktan zevk alınmasını sağlar” der. Bauman’a göre bir mekanda görgünün varlığından söz edilmesi için evvela kentsel çevrenin “medeni” olması gerekir. Çünkü görgü, dil gibi kişiye özel değildir, toplumsal bir arka plana dayanır. Genişlemedikçe önemsizdir, yani darlaştıkça silinir. Bauman, “kentsel çevrenin medeni olması ve dolayısıyla bireysel görgü pratiğine elverişli bir alan teşkil etmesi ne demektir?” diye sorar ve şöyle cevap verir:

"Her şeyden önce mekanların, bireylerin -maskelerini çıkarmaya, 'kendilerini serbest bırakmaya', 'kendilerini ifade etmeye', özel/kişisel duygularını dile getirip kişisel düşüncelerini, hayallerini, endişelerini gözler önüne sermeye zorlanmadan, yönlendirilmeden ya da ikna edilmeden -kamusal kişiliklerini [public personae] birbirleriyle paylaşabileceği şekilde düzenlenmesi demektir."

Artık mekanlar, tüketimi hedefleyen ve görüntüyle beraber görünmeyi ön plana alan yerlerdir. George Ritzer’in “tüketim tapınakları” ismini verdiği bu yerler Bauman’a göre cemaatten çok, tesadüfen bir araya gelmiş bireylerden oluşur. Dolayısıyla cemaatten güruhlaşmaya geçilmiştir. Bauman bu durumun hiçbir kolektif yanının olmadığını belirtir ve Althusser’in bu tür yerlere giren insanların bireyselliğinin “sorgulanır” nitelikte olduğunu söyler. Bu tip yerler ona göre “gerçek gerçekliğin” sağlayamayacağı bir şeyi sunar: Özgürlük ile güvenlik arasında mükemmele yakın bir denge. Çünkü tüketiciler alışveriş yaptıkça özgürleşirken, güvenliklerinin de sağlandığını düşünürler. Öte yandan satın alacakları ürünler için bir araya gelmiş mağazalardan çıktıktan birkaç adım sonra yemeklerini yiyebilir, aynı alan üzerinde sinemaya gidebilir, hatta hazır bir kahve eşliğinde kitaplarını okuyabilirler. Bauman burada Sennett’in işaret ettiği “hepimiz birbirimize benzeriz” duygusunun, “hepimiz aynı fikirdeysek, görüş alışverişi yapmak da gereksizdir” duygusuyla evrimleşerek, “ortak bir kimlik duygusu”nun son derece sahte bir deneyim olduğunu vurgular: Tüketim tapınaklarını tasarlayanlar, denetleyenler ve işletenler gerçek anlamda usta kalpazanlar veya dolandırıcılardır Onların elinde izlenim -bir şeyin üzerimizde bıraktığı etki- dünyanın en önemli şeyi haline gelir: Daha fazla soru sormak gereksizdir ve olur da sorulursa, cevapsız kalır.

Akışkan modernitede mekansal ötekileştirme de söz konusudur. Bir mekan, yönetici sınıf tarafından anlamsız görülüyorsa, haritada ona yer vermenin de bir anlamı yoktur. Böylece değil yerler her zaman anlamı görülecek ve zihinlerdeki şehir haritalarında her mekan değerini/ederini bulacaktır. Artık “bir yerin boşluğu, ona bakanın gözlerinde ve şehri gezenlerin ayaklarında ya da araba tekerlerindedir. Girmediğimiz ya da kendimizi kaybolmuş ve korunmasız, şaşırmış, ürkmüş ve insanların görüntüsü yüzünden bira da korkmuş hissettiğimiz yerdir” boş alanlar. Psikolojide ötekiyi dinlemenin, ötekiyle bir olabilmenin varlığı anlamlandıracağı sıkça anlatılır. Bauman, akışkan modernite mekanlarının “sakın yabancılarla konuşma” diyen bireylerden oluştuğunu vurgular. Bundan böyle Zukin’in dediği gibi “kimse başkasıyla nasıl konuşulacağını bilmiyor”. İşin içinden çıkılmaz tarafı, yönetici sınıfının ve onların da ‘üstlerinin’ bu ötekileştirme durumunu kutsamasıdır. Bauman burada Georges Benko’nun sözlerini hatırlatır. Modern şehirlerde “ötekilerden daha ötekiler” diye bir topluluk da vardır ve bu topluluğun başını dışarıdan gelenler çeker. “Ötekini artık kavrayamaz olduğumuzdan dolayı insanları yabancı olarak dışlamak toplumsal bir patoloji göstergesidir” Benko için. Bauman ise meseleyi şöyle açar:

"Üyelerinin varoluşsal güvensizlik ve endişe duygularına köklü bir çözü bulmaktan âciz hükümetler, [yabancılarla konuşmama düsturuna] dört elle sarılırlar. “Ötekiliğin” en kapsamlı ve en somut tezahürü olan “göçmenler” arasında kurulacak birleşik bir cephe, korku içinde yaşayan ve kafaları karışmış bireyleri, “ulusam cemaati” uzaktan da olsa andıran bir oluşum içinde bir araya getirmeyi vaat eden en makul seçenektir; bu ise, günümüzdeki hükümetlerin yapabileceği ve yapmakta olduğu az sayıda işlerden biridir."

Zamanın tarihini modernite ile başlatan Bauman, “modernite, zamanın bir tarihe sahip olduğu zamanki halidir” der. Ancak zaman, “mekanın direncini kırmak için verilmekte olan mücadelede mesafeleri kısaltan, insanın başarma arzusu önündeki engellerin anlamları içinden uzaklığı çıkaran bir araç (yoksa silah mı?) olarak kullanılmaya başlandığı andan itibaren” nakde dönüşmüştür. Bu zaman silahını kuşanan bir kimse, mekanları rahatlıkla fethedebilir. Keza modernite, ivme ile toprağın fethi gibi iki yıldıza sahiptir. Bu iki yıldız modernitenin karakterini ve iş sürecini anlatan bir takımyıldız oluşturur. Bauman gayet haklı olarak bu takımyıldızını doğru biçimde okumak için astrologlara değil sosyologlara ihtiyaç olduğunu bilhassa vurgular.

Bir şeyin ne kadar büyükse o kadar kıymetli olduğu modernitede ilerlemenin ‘sırrı’ hem boyutsal hem de mekansal olarak büyüme ve genişleme ikilisinde saklıdır. Fabrikalaşma tarihi, bu sırlı ikilinin ‘hikmetine’ çok şey borçludur:

"Fabrika rutininin dondurulmuş zamanı, fabrika duvarlarının katılığıyla birleşince sermayeyi, en az kontrolü altındaki emek kadar yerinden kıpırdayamaz hale getirmişti. Ne var ki bütün bunlar, yazılım kapitalizmi ve ‘hafif’ moderniteyle birlikte değişti. Sorbonne’dan Daniel Cohen durumu kısaca şöyle özetliyor: “Kariyerine Microsoft’ta başlayan birinin, yolun onu nereye götüreceği konusunda hiçbir fikri yoktur. Ford’da ya da Renault’da işe başlayan biri ise başladığı yerden fazla ileri gidemeyeceğini bilir."

Cohen’in kariyer tanımı Bauman için çok doğru olmamakla birlikte kariyer onun için “kalıcı memnuniyet kadroları” oluşturacak, “önceden belirlenmiş bir gidişat” anlamına gelir. Burada dayanıklılık ve geçicilik kavramları önemlidir. Michael Thompson’un şu sözleri vaziyeti açıklamaya yeter de artar bile: “Zirveye yakın olanlar kendi sahip oldukları nesnelerin, gelip geçici olmasını isterler. Kaybetme lüksleri yoktur”. Bauman devam ediyor:

"Thompson’a göre 'sahip olunan nesnelerin dayanıklı nesneler olması' arzusu, 'zirveye yakın olanların' sürekli olarak arzu ettikleri bir şeydir; bu kişileri 'zirveye yakınlaştıran' şey, belki de nesneleri dayanıklı kılmalarını, onları bir araya toplamalarını, çalınmamalarını ve talan edilmemelerini sağlayabilmelerini, hepsinden de önemlisi, bunları tekellerine alabilmelerini sağlayan bu yetenekleridir."

Milan Kundera her ne kadar Yavaşlık diye bir eser yazmış olsa da Bauman’a göre modern yaşam trajedisinin merkezine “var olmanın dayanılmaz hafifliği”ni yerleştirdi. Öte yandan ağaçta yaşayan baron ve bedensiz şövalye gibi tam anlamıyla özgür karakterlerin yaratıcısı Italo Calvino ise edebiyatın kurtarıcı işlevleri arasında hafifliği ve hızı birlikte (!) sundu. Oysa ortalığı kullan-at ürünler servis eden şirketler ve “carpe diem” çığlıkları atan ambalajlara/uygulamalara bağımlı bireyler dolduralı uzun zaman oldu. Neticede Bauman’ın dediği gibi “Uzun süreli birliktelikler, yerini kısa karşılaşmalara bırakmaktadır. Kimse bir bardak limonata için bir bahçe dolusu limon ağacı dikmez.”

Guy Debord, Gösteri Toplumu‘nda “insan, içine yaşadığı zamana babasından daha çok benzer” derken, Bauman akışkan modernite içindeki mekanı, geçicilikle kalıcılık, insanın ölümlülüğü ve başarıların ölümsüzlüğü arasındaki kültürel ve ahlaki köprüde birleştirir. Çünkü ölmekte olan zaman, mekana henüz son darbesini vurmamıştır. Belki de mekanı öldürmemek fakat onu daima fethetmek için ortaya Bauman’ın deyimiyle “ânındalık çağı”nı sürmüştür. Bu çağın kültürel simgeleri belli: İnce bedenler, fitness, hafif giysiler ve spor ayakkabılar, “sürekli iletişim içinde kalma ihtiyacı duyan göçebeler için icat edilmiş” cep telefonları, taşınabilir ve kullanıp atılabilir eşyalar. Bauman tüm bu simgeleri “dikkat edilmesi, mücadele edilmesi ve en iyisi uzak durulması gereken tehlikeler” olarak belirler. Neticede çağımız, aktörü ve lideri asla olmayan (yahut sürekli değişen), yazılı, görsel ve sesli olarak sürekli korku ve öfkenin pompalandığı, “ahlaki panik”in eksik kalmaması için komplo hikâyeleri ve ölüm senaryoları peşine düşmüş “araştırmacı” yazarlar, gazeteciler, öğretim görevlileri çağı. Aynı zamanda da “zor kilitler, hırsız alarmları, dikenli tel örgüler ve ‘özel güvenlik’ şirketleri” çağı.

Bauman’ın dediği gibi geriye ya da yukarıya değil; becerinin, iradenin, gücün toplanması gereken yere, kendi içine bakmalı insan. Oradan başlamalı. Belki de bir ‘savunma stratejisi’ olarak daima orada kalmalı. Camus olmasa da elbet Başkaldıran İnsan var: Herkes kendi hayatını birer sanat eserine dönüştürmeye çalışmalıdır.

Yağız Gönüler
twitter.com/ekmekvemushaf

"Cool" ve "delete" arasında insan ilişkileri

"Şurası kesin, Eros ölmedi... Artık her yerde ona rastlanıyor, ama o hiçbir yerde barınmıyor."

Bugün yeni olan, aynı gün içinde eskiyebiliyor. İnsan ilişkileri de bundan nasibini alıyor. "Sonsuza dek" sözü artık pırlanta markalarının reklam sloganı... Akışkan Aşk'ta Zygmunt Bauman, modern çağ insanındaki güven eksikliğini, kaygı problemini, sürekli bir şeylere yetişme derdini, sadakat ve ihanet arasındaki savrulmaları masaya yatırıyor. İnsanların arasını okuyucuyla birlikte bulmaya çalışıyor.

Bauman'ın 'insan dünyası'nda diyalog ve iletişim, en mühim mesele. Ona göre modern zamanların yeni insanı için bir ilişkide yenilgi varsa, bu bir iletişim yenilgisidir. Hız, gün geçtikçe felakete dönüştü ve ortaya yepyeni bir üretim/tüketim insanı çıktı. Aylaklık, can sıkıntısı ve bekleyiş gibi durumlar ortadan kalktı. Oysa "yıldırım aşkında bile, soru ile cevap arasında, teklif ile kabul arasında belli bir zamanın az da olsa geçmesi gerekir" diyor Bauman. Bu sabırsızlık hâli yalnız insan ilişkilerinde değil, makinelerin insanlığa olan tahakkümünde de zirvede. Sosyal medya dediğimiz 'yeni mekan'da bilgi önümüze hiç beklemeden, hiçbir şey sormadan (izin almadan) geliyor. Oysa bir veriyi silerken bilgisayarlarımız ve cep telefonlarımız bize muhakkak emin olup olmadığımızı soruyor. Yalnız hard diskler değil, zihinler de bu veri karmaşıklığı içinde birer çöplüğe dönüşüyor. Haliyle bir çöplüğün içinden gerekli/önemli ve hatırlanması gereken verileri yeniden elde etmek gittikçe güçleşiyor.

İnsanlar arasındaki ilişki problemlerine bakıldığında, sanki herkes 'sıcak' bir ilişkiye hasretmiş gibi konuşuyor. Herkes sıcak, samimi, gerçek bir ilişki arıyor. Peki kim ne kadar kendini ortaya koyuyor? Kim gerçekten 'ben tüm hatalarımla işte böyleyim, buyum' diyebiliyor? Herkes, ilişkisinin tam ortasına kocaman ve görünmez bir duvar örmüyor mu henüz başlarken? Örüyor. Çünkü korku, tüm ilişkilerin kurucu unsuru. En 'özgür ruh'larda bile korku var. Eşelenme korkusu, didiklenme korkusu. Bugün bir ürünü de bir insanı da beğendiğimizde neredeyse aynı duyguları ve kelimeleri 'kullan'ıyoruz. Bauman bu durumu şöyle açıklıyor: "Beğendikleri bir şey konusunda gençler, 'çok kıyak!' ('it is cool') derler. Kelime gayet iyi seçilmiştir: İnsan eylemleri ve etkileşimleri başka hangi özellikte olursa olsun, karşılıklı ilişkinin ısınmasına ve özellikle de sıcak kalmasına asla izin verilmemelidir; insanlar arasındaki ilişki cool kaldıkça OK’dir, cool olmak OK olmak anlamına gelir.>"

"Akışkan" kavramını sosyal bilimlere kazandıran Bauman için ilişkiler "ölüm bizi ayırana kadar"dan "bakalım her şey yolunda gidecek mi?" gibi soru(n)lara doğru genişledi. Bunun sebepleri arasında hiç kuşku yok ki güvensizlik, hayatın müşterekliği konusundaki umursamazlık, kamusal alandaki paylaşım eksikliği, kapitalizmin yok ediciliği gibi hususlar var. Tüm bunlar toplandığında aile kurmak, çocuk, çocuğun bakımı, eğitimi, güvenliği gibi meseleler de akışkan toplumun en büyük açmazları arasında yer alıyor. Bu açmazlar nihayet evlilikten ve hatta diyalogdan korkan insanlardan bir topluluk oluşturuyor. Yeni ve oldukça akışkan bir toplum. "Ne kadar tamamlanmış ve kendi kendine yeterli olsa da, her insan varlığını bir başkasıyla birleştirmediği sürece eksik ve yetersiz kalır" diyor Bauman. İnsan sesine ses ister, sözüne söz, adımına adım. İşte bu ahenk eksikliği de herkesin her şeyden haberdar olduğu ama kimsenin en ufak bir fikrinin olmadığı toplumun, akışkan toplumun, geri dönüşü olmayan en ciddi kaybı.

Mesafelerin öneminin kalmaması farklı sorunları insanın gündemine taşıyor. Lakin insanlık bunu pek umursamıyor. "Yakınlık artık fiziksel komşuluğu gerektirmemektedir; ama bu fiziksel komşuluk da artık yakınlığı belirlememektedir" derken Bauman, insanların ve ailelerin önem verdiği şeyleri şöyle sıralıyor: güvenlik, kariyer, mülkiyet. Çocuk üzerinden bir örneklendirme: Ev/bakıcı/kreş daima güvenli olmalı, okul/şirket daima "en iyileri yaratan" olmalı, konut/araba daima "en iyisi" olmalı. Halbuki bu tablonun neye hedef olduğu Bauman için sadece bir cümlelik: "İnsanlık, tüketim pazarının kurbanıdır."

Yalnızca kendi hilelerine güvenen, diğerlerinden daha kurnaz görünmek için çırpınan ve birbirini yok etmek adına her şeyi göze alan bireyler dünyası... Kitabın sonunda Bauman'ın röportajlarına sığ(a)mayan, kritik yorumlarda bulunduğu mültecilik ve dolayısıyla 'insan dayanışmasının sonu' yer alıyor. Nereye giderse gitsin birer "istenmeyen" olan mülteciler, ateş hattındaki kıymetlerini(!) koruyor: "Onlar yer değiştiriyor değildir, yeryüzündeki yerlerini yitiriyorlar. Hiçbir yere, yersiz bir yere, kendi kendine var olan, kendi içine kapalı ve aynı zamanda denizin sonsuzluğuna adanmış bir yere fırlatılıp atılıyorlar; ya da bir çöle, hınç dolu ve insanların ender ziyaret ettikleri, oturulmayan toprağa yollanıyorlar."

Günümüzde özellikle sosyal medyada en sık rastladığımız şey insan dayanışması. Herhangi bir konuda topluluk oluşturmak ve sesi yükseltmek mümkün. Bu, hayatta neleri değiştirir orası ayrı bir muamma. Bauman'a göre tüketim pazarı öyle bir zafer elde etti ki bu zaferin ilk kurbanı da insan dayanışması oldu. Çünkü aralarında sahici bağlar kuramamış insanlar kablosuz ağlar yoluyla bağlanıyorlar birbirlerine. Görüyorlar, beğeniyorlar ve cevap veriyorlar. Bu kadar. Üstelik 'delete' tuşuna basmak çok kolay. Dayanışmalar, dostluklar ve aşklar oldukça hassas dinamiklere sahip artık.

Boş, coşkusuz ve hissiz bir yaşam var çünkü boş, coşkusuz ve hissiz insanlar var. Akıp giden her şeye müptela olanlar, her şeyin akıp giden bir şey olduğunu düşünüyorlar. Kalıcılık müzelere mahsus, yıllanmışlık mobilyalara. Anlam, ciddiyet ve gerçek artık tuhaf birer kelime...

Yağız Gönüler
twitter.com/ekmekvemushaf

Kimlik neyimiz olur? - II

Üzerinden iki yılı aşkın süre geçmiş: Tarih Kimlik Hanefilik adlı kitabın değerlendirmesinde Türkiye’deki mevcut kimliğin pratikteki kullanımına vurgu yapmıştım. Orada da belirttiğim üzere, çalışma kısıtlı bir alanı/bölgeyi/toplumu ele almasının dışında kimlik oluşumuna dair teorik bir açılım barındırmıyordu. Kitapta yazılanlar bu topraklardaki geleneksel İslami anlayışın olumladığı ‘hamasi’ (ya da biraz yumuşatırsak melankolik) kimlik olgusunun ‘pratikteki’ anlamsal karşılığına denk geliyordu. Oysa zamanın ruhu sosyolojik ve felsefi açıdan çok daha derin ve teorik açıdan çok daha kapsamlı analizleri zorunlu kılıyor. Bu yazıda ele alınan kitap söz konusu zorunluluğu anlamlandırmaya yönelik dikkate değer bir çalışma diyebiliriz.

Kimlik insanın nerede durduğunu gösterir. Bir başka deyişle, bireyi ya da toplumu etnik, dini, siyasi, sosyal veya kültürel açıdan konumlandırır. Kısacası duygu, düşünce ve hareketin zeminidir kimlik. Peki, bu kadar önemli bir olgunun meydana gelmesinde insan müdahil midir yoksa kimlik insana ‘verili hâlde’ mi ulaşır. Bu konuda insanın etkisi ya da etkilenirliği ne kadardır?

Zygmunt Bauman (1925-2017) Kimlik adlı çalışmada bu soruların cevabını arıyor. Perspektifi oldukça geniş tutan Bauman, kimlik kavramını modernizm ve postmodernizm bağlamında değerlendirerek farklılıklarını ortaya koymaya çalışıyor. Bauman’nın kullandığı başat kavramların ‘akışkan modernite’, ‘katı modernite’, ‘küreselleşme’ ve ‘ulus’ olduğunu görüyoruz. Bu kavramlar ve bu kavramları ele alış biçimi onun sosyolojisine aşina olanlar için kolaylık sağlayarak konuyu anlamlandırmaya yardımcı oluyor.

Heretik Yayıncılık etiketini taşıyan yüz yirmi sayfalık eserin çevirisi Mesut Hazır tarafından yapılmış. Kitaptaki akış bir söyleşiyi andıran soru-cevap şeklinde ilerliyor fakat kitabın ilk sayfalarında söz konusu iletişimin yüz yüze değil de, (Benedotto Vecchi ile) elektronik posta aracılığıyla yapıldığını öğreniyoruz. Bu yöntem bir taraftan konunun kopuk kopuk ele alınmasına yol açarken bir taraftan da konuyu soruları yönelten kişinin etkisinden çıkararak tümüyle Bauman’ın kontrolüne (bir anlamda keyfiyetine) bırakmasına neden oluyor.

Kitabın tümüne bakıldığında kimliğin tarihsel olarak geçirdiği aşamaların izi sürülebilir. Bu bağlamda kimlik olgusunun arkaik dönemdeki durumu ve bildiğimiz manada ne zaman kullanılmaya başlandığı, ulusçuluk akımının ortaya çıkışı ve etkisi, modernleşmenin oluşturduğu katı ve net çerçeve, postmodernizmin yol açtığı akışkan ve müphem anlayış ile küreselleşmenin getirdiği parçalayıcı süreçlere değiniliyor. Bununla birlikte günümüzde kabul gören kimlik kavramı açısından önemli parametreler olan ulus, millet ya da cemaat olmanın birey ve toplum açısından anlamsal karşılıkları sorgulanıyor. Bauman, insanın kimliğiyle ilgili seçme şansı ya da tercih ihtimali üzerinde dururken kurgulanan kimlik olgusunun buna müsaade edip etmediğini tespit etmeyi deniyor. Küresellik, yerellik, millilik, ulusluk, köktencilik gibi kimliklerin olumlu ve olumsuz yönlerinin neler olabileceğini belirlemeye çalışıyor. Özellikle karşıtlığının mümkün olmadığını iddia ettiği küreselleşmeyi tüm insanlık için nasıl olumlu hâle dönüştürülebileceğinin arayışına giriyor.

Bauman’a göre çok bileşenli, kaotik ve komplike bir kavram olan kimlik bir baskı ve/veya çıkar unsuru olarak kullanılmaktadır. Bu bağlamda ulusal kimlik gücünü birleştirici olmaktan ziyade kavgacı olmasından alır. Zira ulus kimlik oluşturulurken doğallık (organik) adı altında doğal dışılık (inorganik) kurgulanır. Devlet mekanizması devamlılığı ve etkisi için buna ihtiyaç duyar. Katı modernite dönemi için devletin sahip olduğu bu pozisyon akışkan modernite döneminde sermayenin etki alanına girerek devlet mekanizmasını sermaye için garantörlük konumuna indirgenmiştir. Devlet mekanizmasının biçim ve görevinin değiştiği bu süreçte liberal düşünce sosyal devlet anlayışını galebe çalmış, anayasalar dahi bu değişime uyumlu hâle gelmiştir. Kısacası kimlik kurgusal bir olgudur ve kurgular meşruiyet alanı oluşturmak için yapılır. Tüm bu yaşananlar sırasında toplumsal yapı ve sınıfsal farklar da değiştirmiş ve isçi olgusu ‘sosyalist’ manasını kaybederek burjuva kavramına yaklaşmıştır.

Zygmunt Bauman farklı siyasi, ekonomik, ideolojik ve dini yaklaşımların kimlik üzerindeki etkisinin katı modernite döneminde etkin olduğunu, bugün ise akışkan modernite sebebiyle paradigmanın tümüyle değiştiğini iddia ediyor. Katı modernite dönemindeki kesin çizgilerle çevrilmiş kavramsal çerçevelerin aşınması sonucunda kimlik olgusununun muğlak hâle geldiğini fakat küreselleşmenin getirilerinden yeterli oranda faydalanamamanın ters etki yaptığını belirtiyor. Ona göre başta dini olmak üzere tüm köktenci yaklaşımlar buradaki ‘yok sayılma’ sebebiyle oluşmaktadır. Sonuç itibariyle ötekileştirilen kişi ve gruplar için köktencilik cazip hâle gelmektedir. Zira köktencilik anında sert şekilde karşı koymakla birlikte katı modernite dönemindeki kesinliğe dayanan önerilerde bulunur. Böylelikle ölmek veya yaşamak anlamlı hâle gelmektedir.

Kimlik üzerindeki değişim insanın tüm ilişkilerinde de dönüşümlere neden olmuştur. Tüketim kültürünün parçası hâline gelen bireyler tatminsizlik ön kabulüyle başladıkları ilişkilerinde ‘kullan-at’ anlayışıyla hareket etmektedir. Bu anlayış aynı zamanda nitelikten ziyade niceliğe önem verdiğinden ilişki çokluğu kazanım/zenginlik/statü olarak kabul edilmektedir. Anı yaşamayı salık veren bu anlayışın ilk işi uhrevi olanı yaşamın dışına çıkarmaktır. Sonraki süreçte ‘Kanon’ yıpranmış ve etkisini yitirmiştir. Bu aşamada iletişim olgusu ve teknoloji kimlik yıpratmada ya da yeni kimlik oluşturmada kullanılan önemli araçlardır.

Kimlik, içerik açısından Bauman’ın diğer tüm eserleri gibi oldukça zengin bir kitap. Bu bağlamda kitabın ana konusu kimlik olsa da toplum, siyaset, ekonomi, din, etnik köken ve kültür gibi birçok konuya dair ufuk açıcı değerlendirmeler barındırıyor. Kendisi de bir savaş mağduru ve göçmen olan Bauman ara ara hayatı boyunca yaşadığı kimlik sorunlarına değinerek konuyu salt teorik çerçeveyle ele almak yerine hayatın içine yansıyan şekliyle de değerlendiriyor ve bu sayede gerçeğe/gerçekliğe çok daha yakın bir kuramsal anlatımı ortaya çıkarıyor. En önemlisi, Bauman yaptığı açılımlarla kimlik meselesini hem sosyolojik bir uğraş hem de felsefi bir konu olacak şekilde temellendirerek anlamlı hâle getiriyor.

Mevlüt Altıntop
twitter.com/mvlt_ltntp

Güncel olayları geçmiş ve gelecekle ilişkilendiren esaslı analizler

“Marx, tarihin iki kez tekrarlama eğiliminde olduğunu söylemişti: Önce drama, sonra kaba komedi olarak.”
- Zygmunt Bauman, Bu Bir Günlük Değildir

Daha çok kurgu eserlerini okuduğumuz Jaguar Kitap’ın az da olsa kurgu dışı/düşünce ağırlıklı yayınları bulunuyor. Sosyolog Zygmunt Bauman’ın (1925-2017) kaleminden çıkan Bu Bir Günlük Değildir de onlardan birisi. İki yüz seksen sekiz sayfalık eserin çevirisi Didem Kizen tarafından yapılmış. Kitap, Bauman’ın 2010 yılının Eylül ayında başlayarak 2011 yılının mart ayına kadar geçen süreçteki notlarını kapsıyor. Toplamda yedi aylık bir süre içinde yazılan metin, her ay bir bölüm olacak şekilde oluşturulmuş ve yazılar tarih (ay/yıl) belirtilerek kronolojik olarak düzenlenmiş. Her ne kadar yazılar farklı günlere nispet edilerek yazılsa da ortaya çıkan ürün -isimlendirmede de belirtildiği üzere- bir günlük değil. Zira kitap ‘günlük duygu aktarımı’nın çok ötesinde güncel olayları geçmiş ve gelecekle ilişkilendiren esaslı analizler içeriyor.

Metnin formatı farklı olsa da Bauman okuru yine aynı muhalif-entelektüel karakter ile karşılaşıyor. Bauman her zaman yaptığı gibi sıkı bir ABD eleştirisi yapıyor ve Batı’nın tutarsızlıklarını, iki yüzlülüklerini sıralıyor. Eleştirilerini, Batı’nın ‘ilerleme’ dışında bıraktığı toplumları nasıl sömürgeleştirdiği ve çaresiz bıraktığı üzerinde yoğunlaştırıyor. Bu anlamda konuya tarihsel perspektiften bakan Bauman, Avrupa’nın sömürü açısından şansı olarak değerlendirdiği sanayileşme sürecinin bir daha yaşanmasının mümkün olmadığını belirtiyor. O dönem için üstün gücünü kullanan Avrupa diğer toplumları kolonizasyona tabi tutarak gücüne güç katmıştır. Bugünkü yaşananlar o dönem elde edilen üstünlüğün ve sömürünün sonucudur. Yalnız buradaki önemli konu, artık bu çarkın dişlilerinin kırılmaya başlamasıdır. Batı, on sekizinci yüzyıldan yirminci yüzyıla kadar geçen süreçteki kolonizatör üstünlüğünü daha fazla devam ettirememektedir. Döngüyü kıracak olan ise bugüne kadar sömürülen toplumların sadece Batı’ya karşı değil, Batı’nın iş ortağı yerel yönetimlere karşı da demokrasi, adelet, özgürlük, eşitlik ve hukuku önceleyen bir anlayışı benimsemeleri olacaktır. Bu aşamada Bauman, Batı’nın ‘öteki’ toplumlara yönelik demokrasi savunuculuğunu da diğer icraatları gibi riyakârca bulduğunu belirtiyor. Suç kapsamındaki kirli ilişkileri ve gayriahlaki olarak olayları yönlendirmesine yönelik örnekler bunun kanıtıdır. Batı sadece kendini düşünen hırslarına yenik düşmüş bir anlayışın ürünüdür.

Bauman, güncele dair gelişmeleri, zenginlik ve yoksulluğun oluşumunu politik icraatlar açısından irdeleyerek ulaştığı sonuçları küreselleşme, yerelleşme ve küreyerelleşme bağlamında ne anlama gelebileceğini açıklıyor. Özellikle ABD’deki gelişmeleri analiz eden Bauman, siyasi iktidarın sermayenin kontrolü altına girişini ve kapitalist sistemin lehine verilen kararları gösteriyor. Bu süreçte gerçeklerden soyutlanan vatandaşın retorik ile kolayca ikna edildiğini söylüyor. Sosyal hakları elinden alınan birey çalışma dünyasında vahşi rekabete dayanamamaktadır. Toplumun neredeyse tamamı hayatını kredi ve kredi kartlarıyla idame ettirmeye alıştırılmıştır. Ev, araba, iş hayaliyle borçlandırılarak geleceği ipotek altına alınan toplum için başka türlü yaşam düşüncesi ortadan kalkmıştır. Bir zamanların “fırsatlar ülkesi” olarak anılan ABD artık o özelliğini kaybetmiştir. Dolayısıyla bir kabusa dönen Amerikan Rüyası’ndan uyanmanın vakti gelmiştir. Bauman’ın ABD ile ilgili yazdıklarını Türkiye bağlamında değerlendirdiğimizde benzerliklerin dehşet verici olduğunu söyleyebiliriz. “Küçük Amerika” söylemi Türkiye için bir dönemin hayaliydi. Bu hayale göre “her mahallede bir milyoner” peydahlanacaktı. İkinci Dünya Savaşı sonrası ABD güdümüne giren Türkiye’ye yapılan ‘yardım’ görünümlü ‘yatırım’ların karşılığını fazlasıyla verdiği görülüyor. Siyasi ilişkilere, iş dünyasının işleyişine, ülke politikalarının ve ssosyo-kültürel dokunun dönüşümüne baktığımızda ABD’nin küçücük bir imitasyonuyla karşı karşıyayız. Teknik olarak hiçbir farkın olmadığı bu yapıda sadece yerel unsurların kullanılıyor olması hiçbir anlam ifade etmiyor. Zaten Bauman da küreselleşmenin korkutucu yönüne karşın küreyerelleşme denilen olgunun uygulamaya sokulduğunu söylüyor. Bu açıdan Avrupa da dâhil olmak üzere dünyanın tamamında ürkütücü bir ABD hegemonyasının işbaşında olduğunu söyleyebiliriz. Burada Bauman’ın dikkat çektiği bir noktayı söylemek gerekiyor sanıyorum. Türkiye’deki Amerika(n)laşma politikaları sağ/muhafazakâr cenaha izafe edilir. Bu politikaların konjonktürel uygulayıcısı böyle gözükse de ABD’nin Türkiye’ye girişi, sistemi değiştirme y/etkisi ve yardımların başlangıcı kendini sol diye adlandıran yapı döneminde olmuştur. Kaldı ki, Türkiye’de yönetime gelen ilk sağ/muhafazakâr parti sol partinin içinden neşet etmiştir. Burada Bauman’ın dünya geneli için söylediği “sol, sol değil” tespiti Türkiye için de uygun düşüyor. Bauman özellikle sosyal demokratların liberallerin suyuna dümen kırdığını, bunun başlangıç noktasının ise “refah devleti” söylemi olduğunu belirtiyor. Sol da tıpkı sağ gibi konfor ve paranın peşine düşmüştür. Teorik söylem pratikte uygulanamamıştır.

Oldukça istifade ettiğim kitaptaki iki konu alışık olduğum Bauman figürünün dışında kalıyor. Bunlardan ilki olan, internet ve gençliği romantik derecede olumlayan bakışı -ki bu anlaşılabilir bir durum olarak görülebilir lakin metnin yazıldığı dönem itibariyle Mısır’daki gelişmelere atfen yazılan şeyler Bauman sağduyusuyla örtüşmüyor diye düşünüyorum. Müslüman Kardeşler’in demokratik yöntemlerle iktidara gelmesini Adolf Hitler (1889-1945) iktidarıyla (Hitler seçimle yönetime gelmişti) özdeşleştirerek sadece anakronizm yapmıyor Bauman. Aynı zamanda Batı’nın pozitivist bilimciliği temele alarak doğa bilimlerinin ilkelerini sosyal bilimlere uyguladığı genellemecilik/kesinlik hatasına da düşüyor. Farklı sosyo-kültürel yapıdaki iki toplumu aynı parametrelerle değerlendirmekle kalmıyor, farklı dinamikleri sahip iki olgu arasında olmuş olaylar üzerinden gerçekleşmemiş bir durumu açıklamaya kalkışıyor.

Değerlendirmelerinde çok yönlü bakış açısını benimseyen Bauman’ın yazıları tarihten ekonomiye, kültürden sanata kadar geniş bir alana yayılıyor. Örneğin aynı yazı içerisinde hem tarihten hem de internetten bahsedebiliyor veya sporla ilgili bir konuyu doğa sevgisi görünümlü popülizm ile harmanlayabiliyor. Ama genel olarak yazılarında kapitalizmin motor gücü olan tüketim kültürünü; zengini daha da zenginleştirirken yoksulu daha da yoksullaştıran liberal-ekonomik politikaları; internet ve teknolojinin insan hayatına etkilerini; küreselleşmenin getirdiklerini; teolojik anlayışın sosyolojik yansımalarını ve sosyo-kültürel farklılıkların çatışmacı yönlerini öncelediği görülüyor. Metinlerdeki temel izleğe baktığımızda yerel halklar, mülteciler, azınlıklar, etnik gruplar, demokrasi, adalet, eşitlik, özgürlük gibi kavramların öne çıktığını söyleyebiliriz.

Mevlüt Altıntop
twitter.com/mvlt_ltntp

Bitmemiş bir macera: Avrupa

Avrupa tam olarak neyi ifade ediyor? Özellikle Avrupalı olmayanlar için ne anlama gelir? Avrupa’nın, zihnimize kodlanan tarihsel strüktürün omurgasını oluşturmasını hem geçmişi anlama hem de geleceği görme açısından nasıl yorumlayabiliriz? Avrupa-merkezcilik, gıyabımızda içselleştirdiğimiz, determinist bir anlayışla kanıksadığımız ve farkında olmadan doğru kabul ettiğimiz bir olgu. Bu durum sadece bize özgü değil; küresel bir durum. Dolayısıyla, bu bir sorunsa eğer küresel bir sorun, yok değilse küresel bir ‘ne’dir?

Ayrıntı Yayınları’ndan çıkan Zygmunt Bauman’ın (1925-2017) Avrupa isimli kitabınını okurken Avrupa denen şeyin ne olduğunu tekrar tekrar sordum kendime. Atıf, alıntı ve yorumlamalarla olabildiğince zenginleştirilmiş bir metinle karşı karşıyayız. İçerikte tarihten ekonomiye, felsefeden sosyolojiye, siyasetten metafiziğe kadar birçok disiplinin izleri görülüyor. Evvela söylemek gerekir ki, Zygmunt Bauman ne yazsa hakkını vererek yazıyor. Okuyucuya da şevkle okumak ve nasiplenmek düşüyor. “Bitmemiş Bir Macera” alt başlığını taşıyan Avrupa bunun Türkçeye tercüme edilmiş son örneklerinden. Yüz altmış sayfalık kitabın çevirisi Akın Emre Pilgir tarafından yapılmış.

Dört bölümden oluşan kitabın ilk bölümü Avrupa İsimli Bir Macera başlığını taşıyor. Zygmunt Bauman bu bölümde Avrupa kelimesinin kökenini ele alarak giriş yapıyor. Batı medeniyetinin temelinde Hıristiyan ahlâkı, Roma hukuku ve Yunan felsefesi olduğu, ‘ilerlemenin’ bu sacayağı üzerinde meydana geldiği söylenir. Bu bağlamda, Avrupa isminin ortaya çıkmasında direkt Yunan kültürünün/mitolojisinin etkisi kendini gösteriyor. Açıkçası söylemeden geçemeyeceğim: Batı medeniyetine (Avrupa ismi haricinde) felsefi açıdan yaptığı katkı düşünüldüğünde ‘Yunan kibri’ denilen olguyu anlamlandırmak zor değil. Hele de bizim medeniyete katkımızla ulusal kibrimizi oranladığımızda Yunan kibrinin mütevazı kaldığı bile söylenebilir. Bu düşünceye sahip olmamın kesinlikle bir kompleks olmadığının da altını çizmek isterim.

Bauman gerek antik döneme gerekse ortaçağa ait mitolojik ve masalsı değinilere dayanarak Avrupalılık ruhunun macerayla özdeşleştiğini belirtiyor. Avrupalılık, savaşın, kendini ispatın ve kazanmanın özetlenmiş hâlidir. Efsanelerin içinden korku ve saygıyı çıkarak gerçek hayata katma çabasıdır. Avrupalılık ruhunun kendini böyle yansıttığını belirten Bauman, gerçeklerin çok daha farklı olduğunu söylüyor. Her ne kadar elit Avrupalı zihniyeti kabul etmese de, Avrupa tarihi bir barbarlık tarihidir. Saldırganlığın, ölümlerin, tecavüzlerin kök saldığı bu oluşum yayılmacı, yağmacı, zor kullanan, sınır tanımayan ve benmerkezci bir barbarlık ‘medeniyetidir’. Öte yandan Avrupalılık, diğer toplumların kendilerini onsuz düşünememesine sebep olan bir kültür üretimidir. Keşifler dönemi sadece coğrafyayla sınırlı kalmamıştır. Kültürü ve etkisini de keşfeden Avrupa, ‘üstün’ kültürünü diğer toplumlara ekmeyi ve yetiştirmeyi de keşfetmiştir. Keşfeden, zapteden, kontrol altında tutan benmerkezci anlayış tüm dünyanın Avrupalaşması anlamına gelmektedir ve bu doğal olarak huzursuzluğun da büyümesi demektir.

Bauman’a göre Avrupa’nın coğrafi keşifler sonrası yükselen kolonyal anlayışı artık geri tepmiştir. Bugün diğer coğrafyalardan Avrupa’ya olan gitme/göçme isteği bunun göstergesidir. Göçmenler Avrupa’nın onlardan çaldıklarını almaya gelmektedirler. Bunda Avrupa’nın yaymaya çalıştığı modernleşme paradigmasının da büyük etkisi vardır. Avrupa, öngördüğü ve/veya vaat ettiği şeyleri yapamamıştır. Diğer toplumlar Avrupa gibi olamamış, o seviyeye çıkamamıştır. Çünkü onların sömürerek zenginleşecekleri bir ‘ötekiler’i yoktur. Dolayısıyla, Avrupalaşamamakta kültürün yanı sıra sömürgeleştirilerek ekonomik kazanım elde edilecek oluşumdan yoksun olmak da etkilidir.

Bugün artık Avrupa gerilemektedir ve bunun esas nedeni nüfusunun yaşlanmasının yanında kazanımlarını korumak için kendini dışarıya kapatmasıdır. İşgücü olarak gerilemesi ve coğrafi sınırlarını tamamlaması çöküşün habercisidir. Çözüm içinse Avrupa’nın bu iki parametreyi yeniden ele alması gerekmektedir. Avrupa’nın bu güç kaybı diğer toplumlar için ümit olma vasfını da ortadan kaldırmaktadır. Zira diğer toplumlara sunduğu gelişme ve ilerleme menzilinden kendisi de uzaklaşmaktadır. Hayranlık dönemi hızla düşmanlığa evrilmektedir. Avrupa kazanımlarını paylaşarak ve ihraç ederek ümit olmayı vaat etmiştir. Oysa gelinen noktada güvenlik (daha doğrusu güvensizlik) ve ekonomik gerekçeleri öne sürerek içe kapanmaktadır. Güvensizlik ortamı bir yerden sonra yönetimlerce üretilen bir şey hâline gelmiştir. Ekonomik alanda ise neoliberal anlayış iktidarı sermayenin kontrolüne vermiştir. Sistemde etki ve güç alanını kaybeden devletin kendine meşruiyet oluşturacak ve güç devşirecek yöntemleri bulması gerekmektedir. Toplum, küresel terör, risk toplumu, potansiyel suçlu gibi kavramlarla paranoyaya sevk edilerek devlete mecbur kılınmaktadır. Bauman, Avrupa’nın Kantçı anlayış yerine Hobbesçu anlayışı tercih ettiğini belirtiyor. Aklı önceleyen Kantçı anlayışın “evrensel insanın birlikteliği” tarifinden ziyade güvenliği önceleyen Hobbesçu anlayışın “herkesin her şeye karşı savaşı” kabul görmektedir. Toplumsal bir varlık olan insanın güvenlik nedeniyle kabul ettiği ve yetkilerini devlete devrettiği toplumsal sözleşmenin devlet eliyle güvensizlik ortamı oluşturmada kullanılması meselenin ironik tarafıdır.

İmparatorluğun Gölgesinde başlıklı ikinci bölümünde Avrupa’nın ABD karşısındaki durum ve tutumu ele alınıyor. Zygmunt Bauman, Avrupa’nın daha önce başka bir kıta tarafından ‘fethedilme’ tehdidiyle hiç karşılaşmadığını fakat yirminci yüzyılın ikinci çeyreğinden sonra yükselen ABD etkisinden de kurtulamadığını belirtiyor. ABD, klasik imparatorluğun modern şekilde revize edilmiş hâlidir ve tüm dünya üzerinde hegemonyasını kabul ettirmiştir. Artık Avrupa’nın ve Avrupalılık tanımının tarihsel misyonu etkisiz hâle gelmiştir. Bu bağlamda özgürlük ya da serbesti denilen şeyler aslında bir denetim ve kontrol mekanizmasıdır.

Dünyanın jandarması gibi davranan ABD, istediği zaman istediği yeri kontrolü altına alabilme şımarıklığına sahiptir. ABD’nin tavrının rasyonel hiçbir tarafı yoktur. Küresel terör savaş açmanın ya da yaptırımlarda bulunmanın meşruiyetini sağlamak amacıyla oluşturulmuş bir retoriktir. ABD uyduruk gerekçelerle toprakları işgal etmekte ve zenginliklerini sömürmektedir. En önemlisi bu işgaller klasik dönemdeki gibi değil, post-mekân (mekân ötesi) şeklinde yapılmaktadır. ABD kendi topraklarıyla alakası olmayan coğrafyalarda savaş çıkararak ve fakat sınırlarına dâhil etmeyerek işgal etmektedir. Daha ilginci ise, savaş alanının (fizikî toprağın) bir cezalandırma yöntemi olarak kaybedene bırakılmasıdır. Kaybeden hem ABD’nin isteklerini karşılarken hem de kendi toprağını imar etmeye mecbur bırakılmaktadır.

Bauman 1970’lerden sonraki süreci ulus devlet anlayışının çöktüğü ve ulus-ötesi oluşumların, bir başka deyişle uluslararası sermayenin iktidarı devraldığı dönem olarak değerlendiriyor. Bu iktidarın en önemli gücü küresel ekonomik faaliyetlerden/yaptırımlardan gelmektedir. Sermaye iktidarı ABD’nin küresel imparatorluğunun bir yansımasıdır ve dünyanın en ücra köşelerini bile etkilemektedir. ABD, gezegenin geri kalanını sömürerek ekonomisini ayakta tutmaktadır ve gücünü devşirdiği yalnızlık imparatorluğunu dünyaya karşı koyuş üzerine kurmuştur. Avrupalılık olgusunun yıllar önce dünyaya yaptığını şimdi Amerikalılık daha etkili şekilde yapmaktadır ve Avrupa bundan muaf değildir.

ABD karşısında güçsüz düşen Avrupa, içinde olduğu ahlâki çöküntü ile içe dönük güvensiz ve dışa dönük adaletsiz uygulamalarından dolayı prestijini kaybetmektedir. Sonuç itibariyle güç kaybeden Avrupa, ABD karşısında alternatif olmaktan uzaklaşmaktadır. Zamanında Avrupa’yı güçlü hâle getiren coğrafi keşiflerdir ve hemen arkasından yeni dünyayı boyunduruğu altına alan ‘fetihler’ başlamıştır. Avrupa yeraltı ve yerüstü zenginliklerini bedelsiz ithal ettiği sömürgelerine kültür ihraç etmiştir. Bugün ABD bunun bir benzerini küreselleşme üzerinden yerküreyi ‘fethederek’ yapmaktadır.

Avrupa’da Westphalia Anlaşması (1648) ile başlayan yapısal değişim (ulus anlayışı) yirminci yüzyıl ile yeni bir boyut kazanmıştır. Ulusçuluğun kısmen rafa kaldırıldığı İkinci Dünya Savaşı sonrası yükselişe geçen ‘sosyal adalet’ ve ‘refah toplumu’ anlayışı çok geçmeden neoliberal akımın ekonomik salvolarına maruz kalmış ve pasif hâle gelmiştir. Toplumu saran kaygı ve korkular sebebiyle çöken sosyal devlet anlayışı yerini güvenlikli devlet anlayışına bırakmıştır. İlk bakışta toplum içinmiş gibi görülen güvenlik olgusu gerçekte sermaye sahipleri ve güç odaklarının istikrarı içindir.

Modern anlayışın amacı zenginliği yaymak değil, mevcut zenginleri korumaktır. Özelleştirme adı altında yapılan uygulamaların geneli yerli sermayenin uluslarası dolaşıma açılarak mülksüzleştirilmesidir. Dış yatırım adı altında yapılan bu işlemlerle sıcak paranın kolayca giriş çıkışı sağlanarak savaş ekonomik alana çekilmektedir. Özelleştirme operasyonları ekonomik ‘vur-kaç’ eylemleridir. Mekân-ötesi savaşlarda olduğu gibi ekonomik savaşlarda da savaş alanının enkazını kaldırma/temizleme görevi mülksüzleştirilmiş yerlilere bırakılmaktadır.

Sosyal Devletten Güvenlik Devletine Geçiş başlıklı üçüncü bölümde, post-modern toplumun yaşadığı suni güvensizlikler ile bu güvensizlik ortamını bahane eden devlet ve sermayenin icraatleri değerlendiriliyor. Devlet eliyle oluşturulan korku endüstrisi sermaye tarafından da kullanılmaktadır. Büyük bir pazar hâline gelen güvenlik sistemleri devletin zaten daralmış y/etki alanını daha küçültmektedir. Bu aşamada devletlerin imdadına ‘küresel terör’ kavramı yetişmiştir.

Modernist zihin bireyselliği teşvik ederek alt zemini hazırlamıştır. Bireysellik güvensizliği tetikleyerek kaygı ve korkuyu arttırmaktadır. Zira bireysellik kırılganlık ve yetersizlik hissini beraberinde getirir. Akrabalık, komşuluk gibi doğal ve geleneksel bağlardan arındırılan birey için dernek, sendika gibi suni oluşumlar meydana getirilmiştir. Bu yapıların ortak noktası düşünsel plandaki ayrışmalardır ve kişi kültürel anlamda yalnız/ca bireydir. Modern hayat coşkusuyla bireyselleştirilen insanın kolektif hareketi daha başlamadan bastırılmıştır. Sonuç olarak bireyin güvenlik korkusu ve gelecek kaygısı yaşamasının önünde hiçbir engel kalmamıştır. Sosyal devletin alandan çekilmesiyle birlikte onun yerini dini yapılar ve cemaatler geçmiştir fakat dinsel yaklaşımlar iktidar ve sermayenin de kullanım alanına girmektedir.

Sosyal politikalar açısından sıkıntı yaşayan Avrupa, coğrafi keşiflerden sonra olduğu gibi fazlalık olarak gördüğü nüfusunu bugün bir yerlere gönderememektedir. Hem yaşlanan hem de artan nüfusuyla başı derttedir. Bir anlamda safrasını atamayan kıta kendini zehirlemektedir. Diğer taraftan ucuz emek ihtiyacını ise dışarıdan sağlamaya çalışmaktadır. Talebi gören bir zamanların sömürge toplumları ‘ölümüne’ Avrupa’ya göç etmeye çalışmaktadır. Yolda ölenler bir yana taleplerine karşılık bulamayan insanların hayatlarını katlanılır kılmak için ‘anlamlı ölüm’ü seçmeleri ve şiddete meyletmeleri yadırganmamalıdır. Bu yolu onlara açan bir anlamda Avrupa’dır.

Dördüncü ve son bölüm Avrupa’nın Yaşamasına Elverişli Bir Dünyaya Doğru başlığını taşıyor. Bauman, Avrupa’nın Avrupalılık kimliğini korumak için güce ihtiyaç duyduğunu belirtiyor. Avrupalılık kimliği diğerlerinden üstün tutulan bir değerler bütünüdür ve kriterlerini de belirleyen Avrupa’dır. Avrupa’yı Avrupa yapan değerlerin başında ussallık, adalet, ve demokrasi gibi kavramlar gelmektedir. Fakat uygulamada paradoksal bir görünüm ortaya çıkmaktadır. Avrupa, kendi içindekiler de dâhil marjinal olarak tanımladığı kişi, grup ya da toplumlara çifte standart uygulamaktadır. Zygmunt Bauman döndüncü bölümde baştan beri eleştirdiği konularda çözüm önerileri sunuyor. Birkaçını kısaca buraya aktarmak gerekirse; öncelikle uygulamadaki tezatlıkları gidermek için çözüm üretilmelidir. Ortak aidiyet, ortak hissiyat, ortak hareket edebilecek bir zemini oluşturmak için çalışılmalıdır. Farklı yönlere gittiği görülen iktidar ve siyaset kurumlarını bir araya getirilmelidir. Sermayeyle masaya oturarak yeni ve insaflı bir ekonomik model oluşturmak için çaba gösterilmelidir. Vatandaş olmadan demokrasinin ve devletin bir anlam ifade etmeyeceğinden devlet ve vatandaş arasındaki bağ olması gereken zemine çekilmelidir. En önemlisi, Avrupa artık maymun iştahını bırakıp küresel sorumluluğunu üzerine alarak gezegenin tamamı için ilkesel bir çerçeve hazırlamalıdır.

Zygmunt Bauman bir taraftan Avrupa’yı ve Avrupalılık olgusunu eleştirel bir bakışla ele alırken bir yandan da çözüm önerilerini sıralıyor. Ona göre, Avrupa neresidir ve Avrupalı kimdir soruları ötekileştirme, ayrıştırma ve yüceltme bağlamından çıkarılarak kültürel bir tanım ve zenginlik unsuru olarak cevaplandırılmalıdır. Bir zamanların kurtuluş formulü olan ulusçuluktan artık insancılığa geçmelidir. Bu, ulusçuluk öncesi hümanizm hareketine dönüş şeklinde de değerlendirilebilir. Avrupa, evvela her şeyi ben bilirim anlayışını terk ederek öğrenmeyi öğrenmelidir. Benmerkezciliği bırakarak diğer toplumları ve değerlerini dikkate almalıdır. Tüm olumsuzluklara rağmen Avrupa’nın oluşturduğu dilsel birikim dünyayı yorumlama ve ABD’nin yalnızlık imparatorluğuna karşı alternatif oluşturma konularında potansiyele sahiptir. Bu bağlamda Avrupa’nın Hobbesçuluk’tan Kantçılığa geçip geçmeyeceğini zaman gösterecektir.

Mevlüt Altıntop
twitter.com/mvlt_ltntp

Nostaljik ütopyadan gerçekçi distopyaya

Bazı düşünürlerin ortaya koyduğu çalışmalar salt bilim içindir. Bazı düşünürlerse ideolojileri veya bağlı bulundukları organizasyona hizmet için fikir üretir. Düşünürlerin bazıları da vardır ki ürettikleri düşünceler insanlığın vicdanı gibidir. Zygmunt Bauman (1927-2017) bu minvalde tanımlanabilecek bir düşünür. Genel olarak modernleşme ve küreselleşmenin neden olduğu sorunları sosyolojik açıdan ele alan Bauman, Batı düşüncesi için bir ayna işlevi görüyor. Eleştirinin ötesinde daha çok özeleştiri mahiyetindeki çalışmaları ‘ilerleme’ temeli üzerine yükselen uygarlığın kendisiyle yüzleşmesine olanak sağlıyor. Çalışmalarında şahsını korumaya alarak bir kenara çekmiyor Zygmunt Bauman. Aksine, eserlerinde kendisini içine konumlandırdığı Batı uygarlığının insanlık adına yaptıklarının hüznünü ve huzursuzluğunu yaşadığını görüyorsunuz. Zygmunt Bauman son derece realist bir filozof. Aynı zamanda çok az düşünürde görebileceğimiz duygulu bir felsefesi var. O, felsefesini ne romantizme ne de realizme kurban ediyor. Bu iki fenomen arasında dengeyi kurmaya çalışması vicdani yönünü ortaya çıkarıyor sanırım.

Zygmunt Bauman’ın elinden çıkan tüm eserler pek alışık olmadığımız sosyo-felsefi yoğunluğa sahip. ‘Sosyologlar tespit yapar, çözüm sunmaz’ şiarına karşın Bauman hatalara işaret ederek çözüm önerileri sunuyor. Bu niteliği sosyolog titrli çoğu düşünürde görmek pek mümkün değil. Diğer taraftan onun gerçekçiliği idealistliğine mani olmuyor. Eserleri değerini evrensel ölçülerde insana ‘nasihat’ veren bilge üslubundan alıyor diyebiliriz. Sel Yayınları’ndan çıkan Retrotopya da onlardan. Yüz almış dört sayfalık kitabın çevirisi Ali Karatay tarafından yapılmış. ‘Bauman özgünlüğü’nü yansıtan kitap isminin ilginçliği içeriğine de yansımış. Yani içerik de bir o kadar özgün. Retrotopya ‘hibrit’ bir kavramsallaştırma. ‘Geçmiş, geriye, geride’ anlamlarına gelen ‘retro’ ve ‘olmayan yer’ anlamındaki ütopya kelimelerinin birleşiminden oluşuyor. Ütopyadaki mekân geleceğe atıf yapan hayali bir yerdir. İnsanın refah ve huzur içinde yaşayacağı biçimde idealize edilmiştir. Retrotopya, geçmiş ve gelecek karşıtlığını insanın sahip olduğu paradoksal gerçekliğiyle örtüştürüyor.

Kitap; giriş ve sonuç dışında dört bölümden oluşuyor. İlk bölüme “Hobbes’a Dönüş mü” ismini vermiş Bauman. Bilindiği gibi Thomas Hobbes’un (1588-1679) siyasi bir kavramsallaştırması olan Leviathan modern anlamda devlet-toplum ilişkini/oluşumunu anlatır. Çatışmayı bırakıp bir arada yaşamaya karar veren insan bazı haklarını devlet denilen organizasyona devretmiştir. Bu sayede ‘yalnız yaşayamayan insan’ için toplumsal düzenin sağlanması amaçlanmıştır. Kendi haklarından feragat eden bireyin hakkını bireye ve topluma karşı devlet gözetecek ve savunacaktır. Bu durum yeni bir hukuk ve yaşam tasavvurunun ortaya çıkmasına neden olmuştur. Daha eşitlikçi, daha güvenli, daha adil bir düzen öngörülmektedir. Bauman, insanlığın bu öngörüsünün hiç bir zaman gerçekleşmediğini savunuyor. Ona göre insan uygarlık aşamasına geçmiş olsa bile ilkelliğinden ve vahşiliğinden hiçbir şey kaybetmemiştir. İnsanlığın yok edemediği ilkelliğinin uygarlık etiketli estetik rötuşlarla veya bilim ilüzyonuyla makyajlanarak üzeri kapatılmıştır. Şiddet farklı adlar ve görünümlerde devam etmektedir. Leviathan bu sürecin meşrulaştırılmasıdır. Modern insan ya suni değerler üreterek vahşiliğini kamufle etmiş ya da mağduriyetlerinden faydalanarak “pis işlerini” gördürecek tetikçiler/taşeronlar bulmuştur. Bu anlamda sistem gizli bir kast yapısındadır ve uygun görülüp izin verilenler nispeten daha rahat yaşamaktadır. Günümüzde bu anlayışı “post-Leviathan” olarak tanımlamak mümkündür zira teknoloji vasıtasıyla küreselleşerek etki alanını genişletmiştir. Özellikle internetle birlikte tabana yayılarak görünüm değiştirmiştir. Yeni oluşumda insanlar aynı anda bireysel davranarak sosyalleşmeyi istemektedir. Bu sayede insan kendi gardiyanlığını kendi yapmaktadır. Sanal uygulamalar üzerinden hem ait olma hem de ayrı durma gibi bir anlayış ortaya çıkmıştır. Beğen-paylaş (ya da tam tersi) insanın içinde bulunan vahşiliğin ve şiddetin postmodern tezahürüdür. Bu eğilim “uygar duyarsızlık” olarak tanımlanabilir. Süreç sonunda insanlık ‘çoklu Leviathan’ların saldırısı altında kalmıştır. Bu durum insanın ilkelliğinin ve vahşiliğinin meşrulaştırılmasının sonucudur.

Zygmunt Bauman “Kabileye Dönüş” başlığını verdiği ikinci bölümde iktidar ve siyasetin ayrıştığını belirtiyor. Bu dönemde devlet belirsizleşmiş, silikleşmiş ve otoritesini kaybetmiştir. Bireyin modernizmle kazandığı şey ‘Pirus Zaferi’dir: Bu sahte zaferde güvenlik için feda edilen şey ise özgürlüktür. İnsan bireysel kalmak istemekle kollektif hareket etmek arasında ikilemdedir. Geçmişin bilinirliğine karşın geleceğin müphemliği ümitsizliğe yol açmaktadır. Bugünün insanı bu durumu gelecek korkusu yaşayarak idrak etmektedir. Korkuları insanı geçmişe, geçmişin azametli mirasına yöneltmektedir. Çünkü tarih stabildir ve istenildiği gibi kurgulanmıştır. Ortaya çıkan nostaljik atmosfer kabileci anlayışın kapılarını aralar. Geleceğin müphemliği küreselleşme ile daha da dehşetli bir hâl alacağından insan aşina olduğuna yakın olmak istemektedir. Bauman’ın “kabilecelik” dediği bu eğilim insanı yakın çevresine yönlendirir. Bu aşamada devreye popülizm girer ve insanlar genel fayda yerine kimliklerini öne çıkaran politikaları destekler. Korku ve içe yönelim şiddeti meşrulaştırır. Şiddetin illa fiziki olmasına gerek yoktur. Postmodernizm ekonomik şiddetten dijital şiddete kadar geniş bir alanda yaptırım olanağı sunar. Uygulanan şiddet karşılık gördüğünde bir kısır döngüye girilir ve ırkçılık ya da terör saldırıları açığa çıkar. Günümüzde dünyanın içinde olduğu durum da tam olarak budur. İlkel bir eğilim olan kabilecelik modern anlamda ulusçuluktur ve ulusçuluk modern paradigmanın ürettiği insanın kendini güvende hissetmesi için önemli bir aparattır. İnsan olma üzerinden değil de ulus olma üzerinden hareket etmek haşmetli geçmiş özleminin açığa çıkışıdır.

Eserde “Eşitsizliğe Dönüş” başlığını taşıyan üçüncü bölümde toplumun ikiye ayrıştığı bu ayrışmanın zenginler ve yoksullar şeklinde gerçekleştiğini söylüyor Bauman. Üstelik bu ayrışma ya da kategorizeleştirme yeni değildir. Yoksul-zengin sınıflandırması ilkelliğin devamıdır. Modernizmle birlikte insanlık “yoksulluğu yok etme” gibi ütopik bir hedef koymuş ve daha önemlisi bu hedefe devlet eliyle ulaşacağını hayal etmiştir. Lakin bu romantik öngörü gerçekleşmediği gibi yoksulluğu üreten sorunlu emek-sermaye ilişkisi devlet tarafından sermaye lehine pekiştirilmiştir. ‘Refah devleti’, ‘sosyal haklar’ gibi iyileştirme çabaları neoliberal ekonomiyle birlikte tamamen kaybedilmiş, verilen haklar geri alınmıştır. Teknolojik gelişmeler ve hızla otomasyona geçiş istihdamı aşağı çekerken postfordizm tüketimi yukarı çekmeye dayalı bir sistem olduğundan zengin daha zengin yoksul daha yoksul olmuştur. Ortadan kaldırılmak istenen eşitsizlik (ve yoksulluk) daha da büyüyerek geri dönmüştür.

Kitaptaki dördüncü bölüm “Ana Rahmine Dönüş” başlığını taşıyor. Bauman göre koca bir pazara dönen dünyada işçi kesimi kolektif ruhu yitirmiş, bireyselliğe dönüşen hareket anlayışı başarıyı imkansızlaştırmıştır. Bu yeni durum nesnel etik veya ahlakın öznel faydayla çatışmasını doğurmuştur. Ortaya çıkan görelilik iyi-kötü kavramlarını kişiye ve duruma göre değişkenlik gösterecek biçimde konumlandırmıştır. Çünkü etik ve/veya ahlak ile çatışan ego/benlik öznel faydayı gözeterek subjektifliği meşrulaştırmaktadır. Bugünün insanının öznel seçimi olan bireysellik doğal değil yapay yalnızlığı ortaya çıkarır. Sorunlu olan yapay yalnızlık ‘para’ ile giderilmeye çalışılır. Terapistler, danışmanlar, (sanal) eşlikçiler para odaklı çözüm önerileridir. Bu aşamada kişisel sorunların dış kaynakla çözülmeye çalışıldığı görülür. En önemli şey sorunlara dış güçlerin sebep olduğu söylemi ve inancıdır. Güven duygusunu zedeleyen bu anlayış insanı güvenli olana yönlendirir. İnsanın bildiği en güvenli ortam ana rahmidir. Bauman burada insanın ana rahmine dönüş isteğini insanoğlunun kovulduğu cennete dönme arzusuyla örtüştürüyor. İlginçtir ki insandaki ana rahmi tasavvuru da geçmişe dönüktür. Geçmişle kurulan güven ilişkisi güvensiz görülen gelecekten uzaklaşmaya neden olur fakat insanın paradoksal şekilde geçmişe özlemle içine gömüldüğü (sanal) dünya (ya da ütopya veya distopya) geleceğin parçasıdır. İnsan kurguladığı bu ütopyada gerçekte bireyselleşmeyi, sanalda sosyalleşmeyi arzular. Bauman’a göre tüm bu sorunların temelinde insanın kendini fazla önemseme problemi bulunmaktadır. Diğer bir sorun da insanın kendini tanımlarken öznel değerlendirmelerle ötekileştirdiği üzerinden konumlanmadır. Kimliğin belirleyicisi olan kültürel farklılıklar üzerinden ayrımcılık başlatılmıştır.

Zygmunt Bauman geçmiş ve gelecek arasında sıkışan insanın ütopya ve distopya karışımı bir gerçekliği yaşadığını söylüyor. Bu bağlamda insan belirsizlik içeren gelecek yerine ‘net’ olan geçmişe sığınarak çıkış yolu arıyor. Geçmişle kurulan bağ ‘bir zamanlar’ üstün bir varlık gösterildiği ‘kurgu’su üzerinde şekilleniyor. Kanıtlanabilirliği bulunmayan bu kurgunun gerçekliğinin olması gerekmiyor. Dolayısıyla gerçekte yaşanmamış ama geçmiş bir ütopya oluşturulmuş oluyor. Bu ütopyaya kendini kaptıran insan gelecekteki distopyaya doğru hareket ettiğini görmüyor ya da görmek istemiyor. İnsan mazide olmayan yerde yaşamayı seçerek büyük, nostaljik bir yanılsamanın içine giriyor.

Zygmunt Bauman’ın tespitleri, dünya görüşünü ‘tarih kutsamacılığı’ üzerinden oluşturmuş modern toplumları anlamak adına önemli veriler sunuyor. “Retrotopya” kavramsallaştırması ideolojik görüşü, siyasi duruşu, yaşam biçimi farketmeksizin içinde yaşadığımız toplumu deşifre ediyor.

Mevlüt Altıntop
twitter.com/mvlt_ltntp

Cemaatler insanların güvenlik arayışını karşılıyor mu?

İnsan, tıpkı diğer memeliler gibi, ihtiyaçları karşılanmadığı ya da eksik karşılandığı durumlarda yaşama devam etme becerisini yitirir. Teknoloji, sosyal medya, binlerce yıllık kültürel birikim, bunlardan hiçbiri gereksinimlerini karşılayamayan bir insanın işine yaramaz. Dolayısıyla insan, hayatta kalma mücadelesinde küçük gruplar, topluluklar oluşturur. “Birbirini kollayan insanlar”ın bir araya gelmesi ve bu durumun sağladığı avantajların aşikâr olmasıyla birlikte cemaatler de ortaya çıkmaya başlar. Geçen ay sosyolog-filozof Zygmunt Bauman’ın Cemaatler isimli kitabı Say Yayınları tarafından yayımlandı. Kitabın alt başlığı olan Güvenli Olmayan Bir Dünyada Güvenlik Arayışı, Bauman’ın konuya yaklaşımındaki temel kavramı işaret ediyor: ihtiyaç. Cemaatler’de öne sürülen argümanlar ve insanların cemaatle birlikte var olma süreçleri ile hümanist psikolojinin kurucu ismi Maslow’un ihtiyaçlar piramidi arasındaki ilişkiyi işaret etmekte fayda var; ona göre insanın kendini gerçekleştirmesi için, ilk dört adımdaki ihtiyaçlarını gerekli şekilde gidermesi gerekir. Maslow, insanın 5 temel ihtiyacını şu şekilde sıralar:

1. Fizyolojik İhtiyaçlar, 2. Güvenlik İhtiyaçları, 3. Sevgi - Ait Olma İhtiyacı, 4. Değer -Statü İhtiyaçları, 5. Kendini Gerçekleştirme.

Fizyolojik ihtiyaçlar, dünyada var olan canlıların en temel ihtiyacıdır, ilk sırada türe özgü değil varolmaya özgü ihtiyaçlar yer alır. Güvenlik ihtiyacı, Bauman’ın Cemaatler’de işaret ettikleriyle birebir ilişki içerisindedir. İnsanlar, hiçbir zaman tam olarak elde edemeyecekleri güvenceye ulaşamayacakları için bir cemaatin parçası olmak isterler.

Bauman, “Giriş ya da Zor Bulunan Cemaate Merhaba” bölümünde cemaat kelimesinin anlamına işaret ederek tartışmayı başlatıyor; cemaatin insanların zihinlerindeki anlamını, cemaatin güvenlik sağlamaktan da öte yüklendiği anlamları, yani aslında cemaatin insanlar için bir tür mağara olduğunu aktarıyor: güvenli, sıcak ve endişesiz bir yuva.

Bauman, disiplinlerarası bir açılış yaparak zihinlerde yer eden cemaat algısının mitolojik yankılarını sıralıyor. “Tantalos’un Istırabı”, masumiyetini kaybeden ve dizginleri ele alma konusunda ısrar eden çeşitli figürlerin cezalandırılmasından söz ediyor. Tantalos’un da Adem’in ve Havva’nın da belirlenen sınırların dışına çıkmaları nedeniyle suçlu bulunmasının anlamını yorumluyor: “Cemaatin dayalı olduğu anlayış, bütün anlaşmalardan ve anlaşmazlıklardan önce gelir. Bu tür bir anlayış, bitiş çizgisi değil, hep birlikteliğin başlama noktasıdır.”. Yani cemaat mensupları için bireysel seçimler ve cemaatin bütünlüğüne hâkim olan anlayıştan uzaklaşma, cezalandırma ve dışlanmayı, dolayısıyla güvenliğin yitirildiği belirsiz bir geleceği işaret ediyor. Güvenlik ihtiyacını cemaate ait olarak karşılayan bireyin özgürlük ihtiyacı silikleşiyor, devre dışı bırakılıyor.

Cemaatlerin birçoğu dışarıya kapalıdır. Cemaate dahil olmayan herkes öteki’dir, yabancıdır, tehlike arz eder. Bu yaklaşım, kötülük problemiyle ve insanın doğasındaki kötülüğe inançla alakalı değildir. Cemaatin sürekliliği, homojenliğe ve sorgulamadan uzak bir yaşam-zihin biçimine bağlıdır. Başka dünyaları, düşünceleri, eylemleri görmeyen cemaat mensuplarının zihinlerinde bu aynılığı yıkacak bir düşünce oluşması söz konusu değildir. Anlam dünyasındaki sarsıntı, dışarıdan olandan bulaşacak “başkalık”tır.

Bauman’a göre günümüz toplumunda insanlar güvenlik duygusunu da cemaatlerini de yitirdi. Özgürlüğün, esnekliğin ve seçeneklerin bolluğuna kapılan modern insan, cemaatin sağladığı güvenlikten doğan huzur ve mutluluğu günümüzde yakalayamıyor ancak bunun kişisel problemler olduğu varsayımıyla hayatını sürdürüyor. Peki sosyal medya, güvenlik ihtiyacımızın giderek arttığı dünyamızda yeni bir cemaatleşme olarak okunabilir mi? Bauman’a göre bu sorunun cevabı kesin bir şekilde hayır. Sosyal medya bize yeni bir cemaat sunmuyor, kendimizi bir kısırdöngünün tam içerisine yerleştirmemizin yolunu açıyor: “Esas diyalog sizinle aynı şeylere inanan insanlarla konuşmak değil. Sosyal medya bize diyalog kurmayı öğretmiyor, çünkü anlaşmazlıktan kaçınmak kolay. Ancak insanların çoğu sosyal medyayı bir araya gelmek veya ufuklarını genişletmek için değil, tam tersine, kendilerine kendi seslerinin yankıları olan sesleri duyacakları, kendi yüzlerinin yansıması olan yüzleri görecekleri bir konfor alanı yaratmak için kullanıyor.”

Özge Uysal
twitter.com/ozgelerinuysal