SAYFALAR

30 Nisan 2015 Perşembe

Bir kıblemin olduğunu annemden öğrendim ben

1978 doğumlu İdris Ekinci'nin ilk şiir kitabı Uyku Kuşu. 64 sayfa. 17 şiir var içinde.

Diri bir şiir yazıyor İdris Ekinci. Canlı, konuşkan, içten dizelerle kuruyor şiirlerini. Sivas'tan, şairinin biyografisinden büyük kentlere ve başka dünyalara açılan, sonra tekrar kendine, kendine özgü coğrafyasına ve duyarlılık evrenine dönen bir şiir bu. Hem sözcük dağarı açısından böyle hem de temaları, içeriği açısından. “Bir kıblemin olduğunu annemden öğrendim ben” dizesiyle bizi kendi oluşuna, dünyasına çeken şair, aynı zamanda “Tüh be boyfriendi olacaktım o kızın nasibim diyecektim / Kapmışlar maça götürmüşler teğel nedir bilmezken” dizeleriyle de güncel fakat farklı kültür ve algı düzlemlerini şiire dâhil etmektedir.

Konuşarak yazması ve içtenliği daima gözetmesi, onu eskitilmiş bir lirizme hapsetmiyor. Son çözümlemede lirik bir şiir evrenine sahip Ekinci. Duygu açıklamaları ağırlıklı bir yer tutuyor kitapta. Güncelliği de algı biçimleri de şairine bitişip yapışan, onun kendi tarihine eklemlenen bir boyuta sahip. Bu yönden bakıldığında kitaptaki bütün şiirler bir “ben şiiri”. Zaten açıkça ya “ben” ya da “biz” diyor ya da birinci tekil ve birinci çoğul kişiyle çekimlenmiş fiillere yer veriyor şair. İyi kotarıldığında şiiri canlandıran, şiirin zindeliğini, etkileyiciliğini artıran bir tutum bu.

90 sonrası şiiri iyi takip ettiğini, şiir alanında bu dönemdeki yükseltilere dikkatle baktığını anlıyoruz Ekinci'nin. Yürüdüğü yolu, etkilendiği yönelişleri saklayıp gizleme gibi bir komplekse de sahip değil. Fakat İsmet Özel şiirinin onda ayrı bir yerinin olduğu muhakkak. Kitabın başındaki ithafta ayrı bir vurgu var İsmet Özel için. Şiirlerden birinin başlığı, Özel'in bir kitabının adını taşıyor: “Neyi Kaybettiğini Hatırla”.

Çocukluk, aile, nostalji, taşra dostlukları, munis aşklar, kötülük ve zulüm eleştirisi, modernizm ve yabancılaşmayla kavga, hüzün; şiirinin sokulduğu temaların başlıcaları Ekinci'nin. Fakat tekil bir konu ya da buluş üzerine yığmıyor şiirini. Hayat kadar, kendi yaşadıkları, anıları, gözlemleri kadar kitaplardan öğrendikleri de var. Dikkat çekici söz oyunlarına da, ironiye de, anıştırmalara da yer veriliyor şiirlerde. Biçim ve dize önemsenmekle birlikte, şiirde konuşan özne duygu ve düşünce sekmeleriyle hareketlendiriyor anlatımı. Ancak muhatabın sürekli değiştiği, anlatılandan çok sözün büyüsünün etkisinde kalındığı zamanlarda, şiirde bütünlük, iç örgü gevşeyebiliyor. Bazen, aynı şiirin çoğaltılmış biçimlerini okuyormuş gibi bir izlenime kapılıyor okuyucu. Bir kalıp bulunca onu fazlasıyla özgür / dağınık bir konuşmayla doldurma eğilimi, enerjik söyleyişe rağmen şiirin meselesini muğlaklaştırıp akılda kalmasını zorlaştırıyor. Yeni şiirlerinde bu sıkıntıyı aşmasını, içerik üzerinde biraz daha sabırlı ve bütünlüklü düşünmesini bekliyoruz Ekinci'den. Bir de samimiyeti gözetmekle birlikte sürekli bıçkın bir eda ile konuşmanın ötesine geçmeyi, şiirini bu eksende zenginleştirmeyi de denemeli İdris Ekinci.

Okuyan, şiiri üzerine kendisi de düşünen, yürüdüğü / geçtiği yoldaki konuklukların farkında olan, yeniliğe açık bir şair var karşımızda zira: “bu sayfaları göğe fırlattım mürekkebi döküldü ters koltuklara/ bunları, aklımın getirdiklerini daha getirecekleri var/ bir adım öncesi Hamlet bir adım sonrası Derrida”. (s. 23)

Hayata, bizim insanımıza ve evrenimize değen, o dünyada serpilip soluklanan şiirler içeriyor Uyku Kuşu. Kitaba verilen adı genel içeriğe uygun bulmasam da bence oldukça etkili, başarılı bir ilk kitap. İdris Ekinci'nin, neyi başardığını ve neyi kazandığını hatırladıkça daha sıkı şiirler yazacağına inancım tam.

Ali Emre

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder