bir gün aydınlık kapıları yakın kılacağına inansam da…
içimdeki çocuk karın yağmamış olduğunu görmemek için
perdeleri açmıyor.”
Ahmet Hamdi Tanpınar’ın “Şiir Ölüyor mu?” yazısını yeni okuduğum günlerden birinde, Elif Nuray adında bir şairin varlığından haberdar oldum. “Şiir Ölüyor mu?” gibi ağır bir soruyla muhatap olduktan sonra, “çiçek gibi” bir şairin dizeleri gönlüme adeta su serpti. “O Korkunç Mahâret” diye bir kitabının olduğunu öğrendim sonra. Ben de sordum kendime ve üzerinde çok düşündüm: “O korkunç mahâretin adı niçin sabır?”
Kitaba geçmeden evvel, biraz Elif Nuray’dan bahsetmek istiyorum. Çünkü kitabı bir an önce okumak istememe sebep olan şeylerden biri de şairin samimiyetiydi. Konuk olduğu iki televizyon programını izledim. Kitabı için şunları söylüyordu: “Benim için çok farklı ma’nâları var bu kitabın. Şiir benim için tahammül mülkü bir yerde. O tahammül mülkünü diri diri elimde tuttuğumu hissettim kitabı ilk aldığımda.”. Şair kitabını öyle güzel anlatıyor ki şiirle yakından alakası olan birinin merak edip okumak istemesi sanki zarûrî bir hâl alıyor. Şair, “Neden şiir yazıyorsunuz?” sorusunu ise “Derdimi başka türlü anlatamıyorum. Başka bir yol bilmiyorum. Bilseydim belki orayı seçerdim.” diye yanıtlayarak, kitaba olan merakımı daha da çoğaltıyor. Son olarak Elif Nuray’ın “çünkü şiir kehânettir” görüşünü açıkladığı cümleleri de ekleyerek kitaba geçmek istiyorum. “Ne yazarsam yazayım, bir şekilde onun dönüşüp hayatımın tam ortasına oturduğunu gördüm yıllardır. Mesela şiirin birinde ‘ola ki bir sevinç bulsam, bilirim benim değil’ diyorum, bulduğum bütün sevinçler bir bakıyorum benim değil gerçekten. Bu kehânet kısmından o kadar korkuyorum ki o yüzden çok az şiir yazıyorum. Senede iki veya üç…”. Kendini edebiyatçı ilan edip yılda bir iki kitap çıkaranları gördükten sonra, senede iki veya üç şiir yazacak kadar kelimeleri koruyup kollayan matematikçi bir şair, şiire ve edebiyata değer veren herkesin gönlüne su serpmeye kâfî olur elbette.
Kitap, gönül verdiğim ve hâlen üzerinde çalıştığım divan şiirinden bir beyitle başlıyor. Yani kalbimin sesinin beni niye ısrarla bu kitaba götürdüğünü açıklamaya daha başlamadan yetiyor. “O zamân ki bezm-i cânda bölüşüldü kâle-i kâm / Bize hisse-i muhabbet dil-i pâre pâre düştü”. (Şeyh Galib)
Geceyi uzatan, derde dert, hayata ma’nâ ekleyen bir cümleyle devam ediyor O Korkunç Mahâret: “nasıl oluyor da bu gök hâlâ başıma devrilmiyor” diye soruyor şair. Ben de nâçîzâne soruyorum: “Nasıl oluyor da tek başına alelâde olan bu kelimeler, bir araya gelince bir bayram yerine dönüşebiliyor?”
“Şair”, farklı farklı tanımlanabilecek bir kelime elbet. Kubbealtı Lugati’ndeki “Yaratılışında güzellikleri görme, sırlı ma’nâlara erme ve geniş hayal kurma yeteneği olan kimse” tanımı, aklıma Elif Nuray’ı düşürdü. Öyle ki kitabın devamında yer alan “kapılar açıldı sandım, kapılar yakın / sonra beni bir yokuşta unuttular” dizelerini okuyunca, unutulmak diyorum, böyle güzel mi anlatılır?
İlerleyen sayfalarda yer alan “Çeper” şiiri “hep dümdüz yürürdüm bu yokuşları kim çıkardı” diye başlıyor. Büyümenin sancısını hissediyorum bu cümleyi okuyunca. Öyle ya çocukken hayat, dümdüz bir ovadan farksızdı. Her yol yakın, her oyun mubâhtı. Büyüyünce ise aşmaya çalışırken yenildiğimiz, düşmeden tecrübe edemediğimiz sarp yokuşlarla doldu ömrümüz. “Bu yokuşları kim çıkardı” sorusu da aklıma ister istemez, muhatabı olduğumuz ‘yokuşları’ düşürdü. Şair, bu şiiri annesine ithâf etmiş. Zaten insan büyüdüğünü en çok da annesinden uzaktayken fark etmiyor mu? Şiir ise insanın göğüs kafesini daraltan şu mısralarla son buluyor: “ya silinsin bellek, ya çevir bu mevsimi / perdeler açılmıyor, adım yazılmıyor bahara / yokluğun ilminden ne olur beni aldır / hızla daralıyor kalbimin çeperi leylâ”.
Elif Nuray; duyguları avuçlarımızın içinde tutuyormuşuz, o acının / sevincin / melâlin tam ortasındaymışız gibi hissettirmeyi kelimeleriyle ustalıkla başarıyor. “Beklenen” şiirindeki “Beklemek tütünden beterdir, bıraktım” dizesini okuyunca, beklemenin ardında bıraktığı olumsuz hisleri insan tasavvur etmekte çok da zorlanmıyor. Beklemekten doğan boşluğu da şair şu mısralarla anlatıyor: “tutmayan dualar düşer / o huzursuz boşluğa” Beklemişsin, acı çekmişsin, iyileşmek için dualar etmişsin; lakin gelmeyecek olan yine gelmemiş, olmayacak olan yine olmamış. Nihâyetinde ise elinde kalan “huzursuz bir boşluk”tan fazlası olmamış. Sonrası ise ma’lûm sükût: “bir çocuk susarsa reddi âlemdir / kar serpiyor Allah içimin sıkıntısına” diye anlattığı şairin… Çünkü insan sabrının mükâfatını mutlaka alıyor, Allah geride kalan o boşluğu asla boynu bükük bırakmıyor.
“İncirin kalbinden söküldü ilkin / ümidim, inancım, çocukluğum / gözlerim / ummak sıkıntısı bana kimden kaldıysa / düşüşüm ondan uzun, yenilgim ondan / toprak da mı yetmez boşluğu azaltmaya.”
Toprak, boşluğu azaltmaya yeter mi bilmiyorum; fakat içimizdeki taşlar, daralan göğüs kafesimiz, nihâyetinde ise kaçınılmaz o kırgınlık hep ummak sıkıntısından.
Son olarak, Bakara Sûresi’nde ”Şüphesiz ki Allah sabredenlerle beraberdir.” diye buyrulmuştu ya bize… O Korkunç Mahâret’in adı, bu yüzden sabırdır belki de…
Nur Özyörük
twitter.com/nurozyoruk
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder