Ahmet işte, bizim Ahmet

Son zamanlarda hikâye kitaplarına merak sardım. Nedense farklı farklı hikâyelerden oluşanlar değil, birbiriyle ilintili kısa öykülerden oluşan kitaplar geldi önüme. Hani şu görünce herkesin düşünmeden aldığı, birbirine tavsiye ettiği, inceliği nedeniyle bir solukta okunan ama siz daha ne olduğunu anlamadan hemen bitiverenlerden. Eh tabii haliyle birbirinden çok da farkı olmayanlardan.

İnsan bir süre aynı türde kitaplar okuyunca bütün yazarların aynı yazdığını, aynı sorularla boğuştuğunu, aynı hapsolmuşluklardan kurtulmaya çalıştığını düşünüyor. Takdir edersiniz ki bu da okuyucuyu bir süre sonra uzaklaştırıyor bu yazarlardan. Ben de bu aralar tam bu tekdüzelik sıkıntısına düşmüştüm ki bir tavsiye üzerine Hüseyin Kıyar'ın Hisar'dan Ahmet kitabını okumaya başladım.

Hisar'dan Ahmet bir babanın anıları. Hayatı kendince yaşayan, yıllarca Ankara'daki dairede odacı olarak çalışıyor olsa da iç dünyasını devlet dairelerinin griliğine teslim etmemiş, Ankara'nın sokaklarında kendince eğlenen bir babanın hikâyesi. Mukavva kutularını toplayıp kömürlükte tavana kadar istiflemekten gurur duyan, bir gece yürürken tek başına lunaparka girip eğlenebilen, yanına gelen fahişeyi evine bir tas sıcak çorba içmeye davet eden Ahmet'in anıları.

Açıkçası kitabın muhteşem bir tekniği yok, kusursuz inşa edilmiş bir karakteri de. Hüseyin Kıyar'ın kendi babasının hikâyesi midir bilmiyorum ama kitabı okuyup bitirdiğinizde "Ahmet işte, bizim Ahmet" dedirtmeyi başarıyor Kıyar. Tam da okura bu samimiyeti verdiği için okunmayı hak ediyor.

Ümran Kio
twitter.com/umrankio