Suç ve ölüm şehrine yolculuk

Latin Amerika edebiyatının en belirgin özelliği aykırılıktır sanıyorum. Söz konusu aykırılık büyülü gerçeklik ile yeraltı edebiyatı arasında gezinir. Hayal gücünün sınırlarını zorlayan fantastik veya grotesk anlatı bazen insanın içinin almadığı bir ucubeye dönüşür. Farklı milletlerin farklı edebiyat tarzları var kuşkusuz lakin edebiyat akımlarının yanında efsane, mitoloji, fantezi, ütopya ya da bilim-kurgu gibi başlıklarda kesiştiği noktalar mutlaka oluyor. Benzeşen yönlere farklı hikâyeler içinde yer veren bu anlatılar arasında evrensel bir paralellik kurmak mümkün. Ancak Latin Amerika edebiyatı için bunu söylemek zor. Zira tuhaflığı kendi içinde absorbe eden karamsar ve aykırı üslup diğer toplumların edebiyatlarından farklı konumlanmasına yol açıyor. Açıkçası bu durum Latin Amerika edebiyatına ilgi duymayan bir okur için zor bir okuma deneyimi teşkil ediyor.

Bedenlerin Göçü bu minvalde değerlendirilebilecek bir roman. Notos Kitap’tan çıkan eser Meksikalı yazar Yuri Herrera tarafından kaleme alınmış. Bülent Kale’nin çevirisiyle sunulan kitap yüz on sayfadan oluşuyor. ‘O’ anlatım tekniğini kullanan yazar kimi zaman gözlemci konumundayken kimi zaman da başkarakterin iç sesi oluyor. Dilinin akıcılığı okumayı kolaylaştırsa da etkileyicilik konusunda aynı şeyi söylemek zor. Karakterlerin amaçsızlığının bunun başlıca nedeni olduğunu düşünüyorum. Bu yanıyla hikâyenin nihilizme kapı aralayan bir yönü de var diyebiliriz. Roman toplumsal, siyasi, ekonomik bir anlatı gibi dursa da esasında yazarın içsel gerilimlerinin bir yansıması olarak yorumlamak mümkün.

Eserdeki dilin genel olarak yeraltı edebiyatına yakınlığı argo kullanımını ve cinselliği ön plana çıkarıyor. Yeraltı edebiyatını edebe mugayir bulan okur Bedenlerin Göçü’nden de rahatsızlık duyacaktır. Açıkçası bu tür metinlerle her karşılaşmamda hayatlarımızın ne kadar ‘steril’ olduğunu düşünürüm. İlginçtir ki, şahsımız adına kendiliğinden böyle bir kanaate sahibiz. Oysa kabul edelim ya da etmeyelim, yazıda (ya da hayatta) görüp tenkit ettiğimiz, hoşlanmadığımız, rahatsız olduğumuz bir çok şeye hayatımızın içinde fazlasıyla yer veriyoruz. İnsan bizatihi yaptığı şeyi başkasında görünce onaylamayan veya tutarsız ya da edebe mugayir bulan bir varlık. Bu tür metinlerin insanın kendisiyle karşılaşmasını sağladığını ve içine ayna tutarak gerçeği ortaya çıkardığını düşünüyorum. Yazdıklarımı tasvip değil de tespit bağlamında değerlendirmek mevzuyu anlamaya katkı sunacaktır.

Yuri Herrera okuyucuyu zaman ve mekân bağlamında net olarak belirtilmeyen karanlık, kasvetli, yoksul, isimsiz ve tekinsiz bir şehre götürüyor. Bir böceğin neden olduğu salgın hastalığın tehditi altındaki şehrin tek sorunu bu değildir. Suç işlemenin normalleştirildiği, uyuşturucu kullanımının, fuhuş ve mafya hesaplaşmalarının olağan hâle geldiği bir yerdir burası. İnsanlar şehrin sokaklarında her an ölümle karşı karşıyadır. Her şeyin kontrol altında olduğuna toplumu ikna etmeye çalışan devletin elinden sükunet çağrısından başka bir şey gelmemektedir. Başlarının çaresine bakmak zorunda kalan şehir sakinleri bir anlamda kendi sorunlarını kendileri çözmektedir. Bu yüzden suç olayları ve ölümler eksik olmamaktadır. Ölümlere ve suç eğilimlerine rağmen arabuluculuk denilen bir mekanizma oluşturulmuştur. Romanın başkarakteri burada devreye giriyor. O, sorunlu taraflar arasındaki iletişimi sağlayan ve problemleri çözen biridir. Nerede, nasıl konuşacağını bilmesi bu işte başarılı olmasında başlıca etkendir. Ayrıca eski bir avukattır ve adli kurumlarla bağlantıları vardır. İşini yaparken bağlantılarını da kullanmaktadır.

Kitabın isimlendirmesi ve tanıtım yazısı beklentiyi yukarılara çekiyor lakin içerik açısından aynı şeyi söylemek zor. Olayların nitelik açısından vuruculuğu kurguda yeterli görünürlüğü sağlayamadığı için beklenen etkiyi gösteremiyor. Metnin gizemli oluşu merak uyandırsa da hikâyenin kapalı-simgesel dili okuyucuyu sınırlandırıyor. Bu yüzden kitap bittiğinde akılda kalan pek bir şey olmuyor. Latin Amerika edebiyatının bir çok özelliğini taşıyan Bedenlerin Göçü’nde gerçekliğe yakın olaylar gerçeküstü bir üslupla kurgulanıyor. Buna karşın kahramanların amaçsızlığı, duygusuzluğu ve hikâyedeki muğlaklık insanı rahatsız edici cinsten. Bir detay olarak, az da olsa alt metin insanlıktan ümidi kesmemek gerektiği mesajını veriyor diyebiliriz.

Mevlüt Altıntop
twitter.com/mvlt_ltntp

Türk destan dünyasına son zamanlarda kazandırılan en özel yapıt

Türk dünyası destan geleneği dediğimiz zaman; en eski Türk devirlerinden itibaren milletlerin hafızasında yer eden büyük olaylar, Cengiz istilası, Timur depremi, İslam dinine geçiş gibi büyük hadiseleri barındıran; göçler, istilalar, kıyımlar gibi olumsuz durumlarda dahi yaşamaya devam etmiş ve her hadiseden beslenmeye devam eden anlatıların toplamı, iki bininin üzerinde metin ile karşılaşırız.

Farsça Dastan kelimesinin bozulmuş şeklini kullanarak Destan adını verdiğimiz bu anlatılar ilk Türk devirlerinde mitoloji ve kozmogoni barındıran yapıtlar halindeyken İslamlığa geçiş ile menkıbevi, tarihi ve bazı destanlarda görüleceği gibi zamanla halk hikayelerine dönüşmüş anlatılardır.

Türk destanları zaman içerisinde kolları, varyantları, motif yapıları çeşitli araştırmalar ile incelenmiş içlerinden bazıları tam metin olarak yayın hayatına kazandırılmıştır, ancak bu destanların başka kavim, komşu veya uzak ülkelerin destanları ile karşılaştırılmasına dayanan araştırmalar emekleme seviyesindedir.

Bu karşılaştırma ve incelemelerden biri yıl içinde yayımlanmış ve okuyucuya sunulmuştur. Türk Destanlarından Kalevala Destanına isimli kitap, Ural-Altay dil ailesine mensup Fin’lerin Destanı Kalevala ile Güney, Kuzey, Orta Sibirya sahasındaki Türk topluluklarına ait destanların incelendiği bir yapıttır ve Türk dünyası destanlarının çeşitli alanlarında yapılan araştırmaları kapsama almıştır.

Fin edebiyatının yapı taşı olan ve Fin folklorunun en önemli destanı durumundaki Kalevala ile Türk destan dünyasına ait yapıtlardan elde edilen sosyo-kültürel verilerin oldukça şaşırtıcı benzerlikleri, kitabın en özel yanlarından.

Bu destanın nasıl milli bir kimlik oluşturmada kullanıldığı, Fin sanatı ve edebiyatını oluşturmada nasıl bir rol üstlendiği üzerine incelenilen bölümlerin ardından gelen sayfalar çalışmanın en yoğun kısmını oluşturuyor.

Türk dünyasının, Altay, Hakas, Şor, Başkurt, Kırgız sahalarına ait destanları karşılaştırılıyor. İslam dini etkisine giren Dede Korkut, Manas gibi destanlardan örnekler verilerek mitolojik unsurların etkisi gösterilmeye çalışılıyor.

Destanların önemli özellikleri; örneğin kahramanın doğumu, halkların ortaya çıkışı, destanların içerisinde önemli yer tutan çeşitli kültlerin karşılaştırılması ile anlatılması, destan tiplerinin ve önemli figürlerin anlatılmasını kapsayan bölümler içeriğin ağırlıklı noktası. Motif analizlerinin yapıldığı, eski inanç tortularının izlenebildiği ve başka destanları nasıl etkileyebildiğinin anlatıları olan kitap aslında sadece bir karşılaştırma metni değil, adeta destan okuyucusu için kılavuz kitap mahiyetindedir.

Bugüne kadar hiç Türk destanı ile karşılamamış bir okuyucu bile, kitapla birlikte tarih ve edebiyatın en saf kültürel öğelerinden biri olan bazı destanları ve destan dünyamızın önemli figürlerini tanıma fırsatını elde edecektir, bu kitabı kuşkusuz çok önemli yapmaktadır.

Tolkien, Ursula K. Le Guin gibi isimlerin yapıtlarına bir şekilde giren Kalevala destanı, bu anlamıyla dünya edebiyatına ilham vermiş bir metindir, ancak diğer destanlar arasında sıkı bağlar ilk defa bu kitap ile incelenmiştir. Türk destan dünyası ile Fin’leri var eden bu yapıt arasında aynılıklar ve farklılıkların anlatıldığı kitap geçmişin o mistik, büyülü dünyasına okuyucuyu kısa bir yolculuğa çıkarıyor. Eski topluluklar ile özelinde Türk destan anlatmalarının tabiatın temel unsurlarına bağlı olarak oluşturdukları mitler, ritüeller ve kültler Fin anlatısının en önemli yapıtı Kalevala’ya eşlik ediyor.

Özkul Çobanoğlu gibi değerli bir edebiyat araştırmacısı ve akademisyenin takrîz’i ile başlayan kitap Türk Destan dünyasına son zamanlarda kazandırılan en özel yapıtlardan biri olarak okuyucu karşına çıkıyor.

Olgay Söyler
twitter.com/olgaysyler1

Âlem içinde bir âlem

"...bil ki senin kendin de bir hayalsin; idrak ettiğin her bir şey ve "bu ben değilim" dediğin her bir nesne de bir hayaldir. Şu halde bütün varlık alemi de hayal içinde hayaldir."
- İbnü'l-Arabî, Fusus'ül Hikem

Artık herkesin az çok bildiği, herkesin dilinde olan yazarların kitaplarını okumaktan sıkılmışken yeni bir şeylerin arayışına girmiştim. Böyle bir dönemde Arka Kapak'ın -ne yazıkki kapandı- 34. sayısında H. Handan Arıkan'ın bir yazısı ile tanıştım Hodbinler romanıyla. Dergideki o güzel yazının vesilesiyle, aynı zamanda Saruhan Doğan'ın ilk romanı olması hasebiyle ve elbette o dönem yeni çıkmış bir kitap olmasıyla cezbetti beni Hodbinler. İyiki de bu denk geliş oldu çünkü kitabı bitirdiğimde yüzümde ki yeni ve güzel bir şeyi keşfetmiş olmanın mutluluğunu hissedebiliyordum.

Hodbinler dili itibariyle hatta bazı karakterleriyle bize eski romanları hatırlatıyor ancak günümüzden bir zamanda geçmesiyle bu dönemi de es geçmiyor. Günümüzde yazılan bir çok romanın aksine lisana çok önem veren Saruhan Doğan, kurduğu uzun cümlelerle -gerçekten çok uzun- ve enfes betimlemeleriyle insanı hayrete düşürüyor. Bu konuda size bu iddiamı güçlendirecek bir alıntı sunabilirim.

"...Dimağı bu müphem idrakin vecd hal ile bulanıklaşırken ruhu karşısında duran güzelliğe doğru bir arzu ve vuslat çağıltısıyla akıyor, saadet hülyasıyla kamaşan gözleri elmastan birer cihan gibi parlıyor, mai gökyüzünün ve mai suların hiç son bulmayacak bir hazan mevsimini haber veren sükutlarının şefkat dolu tecellisiyle Taci o güne kadar hakikat bildiği alemden uzağa, bir rüya ülkesine uzanıyor, o güne kadar tahayyül edemeyeceği bir şekilde bir hissedişle hassas kalbinin pare pare titrediğini sadece aşıklara mahsus bir kabullenişle fark ediyordu."

Roman eski dönemlere bir nazire gibi Üstad Efgan'ın kendi tabiriyle ağdalı cümlelerle başlıyor ancak genç romancınında kendi dilini bulmasını istiyor. Zaten bu romanda Üstad Efgan ve genç romancı karakterleri üzerinden bir yandanda roman yazarlığını hicveden bir eser.

Genç romancı hayranı olduğu üstadı bulabilmek için arkadaşının tavsiyesi üzerine bir roman yazmaya başlıyor ancak üstadın ve gencin romanı birbirine girince iş çığrından çıkıyor, alay dozu yükseliyor ve roman sürreal bir kurguya geçiyor. Çocukluktan gelen bir aşk üzerinden şekillenen ve diğer aşk hikayeleriyle birlikte vücut bulan Hodbinler, bizi kendimizle yüzleştirmekten çekinmiyor ve hayata, gerçeklere dair düşündürmeye başlıyor.

Ayrıca kitapta en çok ilgimi çeken konulardan biri olan roman mı daha gerçektir yoksa gerçek mi tartışmasıysa üzerine epeyce düşünmeye değer.

"Peki o zaman üstad bu dünya gerçek mi? Bu dünyayı da beş duyumuzla anlıyoruz. Bu dünyanında aslında gerçek olmadığını, bir rüya olduğunu söyleyen büyük bilgeler oldu. Büyük mutasavvıf, Şeyh-ül Ekber İbn-ül Arabi aynen bunu söyledi, Eflatun "Burası gerçek değil, siz karanlıkta yaşayan körlersiniz" dedi. Ya haklılarsa ve asıl gerçek zaten burası değilse? Ya burası da bir romansa? Bizler de aslında gerçek insanlar değil de mesela şu anda masanın başında bu satırları yazmakta olan bir müellifin uydurmalarıysak?"

Hodbinler zengin lisanıyla, kurgusu ve çok katmanlı yapısıyla dikkatleri üzerine çekiyor. Yeni bir heyecan, yeni bir isim, özgün bir eser arıyorsanız yahut bu çağa ait hissetmeyip bu çağdan da kopamıyorsanız, Hodbinler okunmak için sizi bekliyor.

Hasan Köstek
twitter.com/nefesvebugday

Ölüm, hayat ya da diğer şeylere dair

İlk öyküsünü 2013’te Hece Öykü Dergi’de gördüğümüz Selma Aksoy Türköz, bu kez İz Muhayyel serisinden çıkan ilk öykü kitabıyla karşımızda. En çok çeviri yazıları ile bilinen ve beğeni toplayan yazarımız Tokat-Zileli. Yine hatırlatalım iyi bir akademisyen olan yazar Türköz, öykü ve denemeleriyle çeşitli dergilerde okurun gözünü doldurmaya devam ediyor.

On dokuz öykü; hayat, ölüm, özgürlük çağrışımlarıyla bezeli. Okudukça öykülerin tınısı, rengi fark ediliyor. “Sadece kendine ait bir uyanışa daldı.”. O uykudan/hayattan bir şeyler söylüyor bize yazar. Mesela, bize bir uyanışa/hayata dair işaretleri veriyor. “Nedir bu çocuğu diğerlerinden eksik kılan?”

Sorular, tablolar, çocuklar, “yorgun ve güvensiz” hatta tekinsiz gecelere, okuru taşıyan “duvar resmi” öyküsü farklı çağrışımlara açık.

Hem Arzu’lu hem Müjgan’lı hem de abi imgesi barındıran, sonu kanlı biten, içi kalabalık bir öykü, “acemi öykücü ya da müjgan”. Farklı bir tat, aykırı bir yorum peşinde olanları çağırıyor kitaba.

Şatafatlı hayatım var diyenlere, yürüdükleri yolda yazarın alımlı bir cümlesi çarpıyor ve dağılıyor nihayetinde: “Oysa ne kadar sadeydi ölüm, habersiz gelen bir sadelik.”. Ölüm için, tam da lazım olan tanımlama, diyecek okurlarını bekliyor.

“Ölümü gergin kanatlı bir kuş” olarak deneyimleyen öykü kişisi, ölümü daha sonra da bir battaniye formunda anlatıyor: “Mezarın içine girdi, uzandı, ölümü üstüne çekti.”. Ölümü sıradan bir eylem gibi yaşayan, sağ tarafından defter almaya aday biri o. Korkunç bir gerçekliği yaşayanların aksine uykuya dalıp, Rahman’ a teslim oluş hali. Oysa öykü kişisinin dışındakiler, “ölmek için iyi bir gün değil” diye mırıldanıyor belki de.

Yine başka bir öyküde, sahipsiz çocuklara dair acımasız ve orijinal fikirleri olan öykü kişisiyle karşılaşıyoruz bu defa. Öykü kişisi, bir mültecinin ölümüne olan tepkisizliğiyle “yeniden mütevazı bir teklif”le geliyor okurun karşısına.

Dağlar ve “kaz dağı efsanesi”, abdest alan baba-kızın yeni baştan yorumlanan hikâyesi. Uçmayla yuvarlanma arasındaki eylemin masala dönüşmesi. Yeni, farklı bir Altar-Zeus-hasta kız imgeleriyle okuru şaşırtmaya devam ediyor Selma Aksoy Türköz.

Sonra “saraydan kız kaçırma” ya da “koca dünya” çaresiz çocuk, kadın ve tümüyle insanlık durumları. Pokemonlar ve çocuklar “piknik go” da. Günümüz çocuklarının hayatında var olan bilgisayar oyunlarına dalışı, pokemonun onlar için, piknikte bile peşlerini bırakmayan bir esarete dönüşmesi başarılı bir şekilde anlatılmış.

Bir diğer öykü, “iki mevsim arasında” baba-oğul-hapishane imge üçgeniyle örülmüş. “En küçük hayal kırıklıklarını felaket gibi yaşayan anneler”i üzen durumlar. Bir öykü ki, birinci sınıf mücevherler içinde boğulan bir kadına kulak veriyoruz. Kadın adım adım özgürlüğü seçiyor. Karanlık, yalnızlık, menekşe kokusu, uzayan deniz dalgaları, müthiş huzursuzluklar, intiharlar ve tabii son “özgürlük” Sırtını özgürlüğe dayamış bir diğer öykü de “iyi ki 'o' var” bitmez tükenmez dedikodulardan sıyrılıp, “özgürlüğe kanat açmış bir grup kuş”a kulak veren öykü kişisi nefis bir cümle kuruyor: “Kuşların yollarını kağıt üzerinde göstermek zordur.”

Yine “tarçın tadı” ya da “fasulye ağacı” kaçırılmayacak öyküler. “İstanbul’da” ve hep unutmadan “sanrı” bile olsa “hepimiz kardeşiz” değil mi? Müjdeli haberin ölüme ulandığı, yeni hayatlara dair, “ölenle ölünmüyor” son öyküsü bu kitabın. Keyifli okumalar diliyorum elbette.

Meral Afacan Bayrak
twitter.com/tarcnckmaz

Osmanlı’nın kritik günlerini Kemal Tahir'le okumak

Bir kişinin veya bir ailenin izinin sürüldüğü romanlar her zaman ilgimi çekmiştir. Bunun içindir sanırım, Orhan Pamuk’un Cevdet Bey ve Oğulları’nı çok sevmem, Amin Maalouf’un olumsuz anlamda belki de en çok eleştirilen eseri Yolların Başlangıcı’na bayılmam. Tabii ki her eser bir iz sürer ama bahsettiğim, detaylarıyla, belli bir zaman diliminin uzun uzun anlatıldığı romanlardır. Kemal Tahir’in Bir Mülkiyet Kalesi de bu özelliğiyle ve 490 sayfasıyla diğer eserleri andırıyor. Konusu elbette farklı ancak bahsettiğim durumdan ötürü benim gönlümü kazanan eserlerden biri oldu.

Bir Mülkiyet Kalesi, Kemal Tahir’in sağlığında yayımlanan bir eser değil. Ölümünden sonra derlenip basımı yapılmıştır. Bundan ötürü, kitabın son halini, yani yazarın ‘bitti’ dediği halini okuyamıyor olabiliriz. Kemal Tahir ya fırsat bulamadı bu eseri yayımlatmaya ya da vazgeçti bu eserden. Ancak Kemal Tahir’in ölümünden sonra derlenen çok eseri var. Bu yüzden artık bu durumu es geçmemiz gerektiğini düşünüyorum.

Bir Mülkiyet Kalesi hakkında kısaca şunu diyebiliriz: II. Abdülhamit’in yaveri, saray marangozlarından, alaylı yüzbaşı, marangoz Mahir Efendi’nin II. Meşrutiyet’ten kısa bir süre önce başlayıp İstiklal Harbi’nin kısa bir süre sonrasına kadar olan hayatını konu edinir. Bu süreçte hem Mahir Efendi ve ailesinin özel hayatına hem de Osmanlı Devleti’nin siyasi hayatına dair malumatlar verir. Elbette bu süreçte II. Meşrutiyet, Balkan Savaşı, I. Dünya Harbi, Çanakkale Deniz Savaşı, Mütareke Dönemi, ilk meclisin kurulması gibi birçok olay da kendine yer bulur romanda.

Yazarın, Mahir Efendi karakterini babasından esinlenerek oluşturduğu yönünde bir rivayet de mevcut kitapla ilgili. Doğru olabilir; çünkü özellikle hapishane romanlarında ‘İstanbullu Murat’ karakteriyle kendine birden fazla yer vermiştir Kemal Tahir. Bu romanda da Mahir Efendi’nin ilk oğlunun adı Murat’tır. Bu benzerlik benim açımdan rivayeti doğruluyor.

Bir Mülkiyet Kalesi, Kemal Tahir romanları içinde bazı farklılıklarıyla yer alır. Genelde kısa denebilecek zaman dilimlerini romanlarında işleyen Tahir, bu romanında ortalama 15 yıllık bir zaman diliminde geçen olaylara yer verir. İkinci bir farklılık ise bölümlerle ilgili. Genelde kitaplarında ana bölümlerinin sayısını az tutan yazar, bu kitabını 12 bölüme ayırmış.

‘Saray-ı Hümayun’da’ adlı bölümle romana başlayan yazar, Abdülhamit’in de diyaloglu bir karakter olarak yer aldığı bu bölümde kısaca, saraydan, Mahir Efendi’nin padişahla olan ilişkisinden, marangozluk işlerinden bahsederek kitabın alt yapısını oluşturur. Daha üçüncü sayfada ise dönemin siyasi olayları ile ilgili Mahir Efendi’nin fikirlerini okuruz. Mahir Efendi, kitap genelindeki fikrî profilini bu sayfalardaki fikirleriyle özetler. Okuma yazması olmayan, siyasi olaylara aklı ermediğine inanan, Abdülhamit’i taparcasına seven Mahir Efendi, dönemin kargaşasını, kafa karışıklığıyla beraber şöyle özetler:

“Yedi düveli parmağı üstünde oynatan, ‘İstanbul’a elli bin kişilik askerimle seyyah geliyorum!’ diye haber yollayan Moskof çarına, ‘Buyur! Ben de yüz bin askerle karşıcı çıkıyorum!’ diye cevap veren, koca Alman imparatorunu, Acem şahını, daha bilmem hangi kralları ayağına kadar getirten Abdülhamit, Jöntürk meselesine bir çare bulamaz mı?”

İkinci bölümde okura karakterleri ve hayatlarını daha iyi tanıtır yazar. Özellikle Mahir Efendi’nin nasıl marangoz olduğu, aile hayatı gibi durumlara değinen Tahir, Mahir Efendi’nin evliliğine kadar giden yolu merak ettirici unsurlarla beraber çizmiş. Daha sonraki ‘Canseza’ bölümüyle beraber ortak okuyabiliriz bu bölümü. Bu genç karı-kocanın hayatları, geçmişleri ve evliliğiyle beraber siyasi olaylar da paralel olarak bölüme yerleştirilmiş. Fakat II. Meşrutiyet’in ilanı, bazı devlet adamlarının öldürülmesi ve Abdülhamit’in payitahtı terk etmesi hızlıca geçilmiş. Bu süreç biraz daha uzun tutulabilseydi, ayrıntılara daha iyi vakıf olabilirdik.

Buraya bir parantez açmak istiyorum. Kemal Tahir birçok konuyu ve düşünceyi, karakterlerinin bakışıyla romana yansıtır. Bu konular arasında din, sosyalizm, Bolşevizm vs. var. Bu düşünceler yazarın salt kendi düşünceleridir diyemeyiz. Çünkü zıt fikirleri çarpıştırmayı seven bir yazar Kemal Tahir. Özellikle dinî anlamdaki yozlaşma, bazı din adamlarının yanlış fikirleri de hicvedilen durumlar arasında. Bunu, ‘bakın o devrin romanları, filmleri hocaları hep kötülemiştir’ şeklinde ele alacak at gözlüklüler olacaktır ama durum bu değil. Daha önemli şeylerden bahseder yazar. Din yozlaşmasını toplumsal yozlaşmayla ele alır. Örneğin direklerarası meselesi. (İstiklâl Marşı Derneği de, Çelimli Çalım’ın ilk sayısında, direklerarası şarlatanlığını konu etmişti.) Özelikle ‘Ramazan neşesi’, ‘nerede o eski Ramazanlar’ başlıkları altında direklerarasını övücü konuşmalar yapanlar, Kemal Tahir’in şu satırlarını okuyabilir:

“… Semt Şehzadebaşı’na pek yakın olduğundan ramazanlarda teravih namazlarını bir solukta kıldırıp halkı Direklerarası’na yetiştirdiği meşhurdu. Bilhassa uçarılar bu huyundan dolayı imam efendiyi yere bastırmıyorlardı.”

Kemal Tahir’in bu romanda yaptığı en başarılı işlerden biri, toplumu ve toplumun hayata ve yaşananlara karşı verdiği tepkiyi iyi gözlemlemesi. Bütün kitap boyunca bunu fark edebilir okur. Abdülhamit’in ‘istibdat devri’ni baz alarak ve insanları gözlemleyerek yaptığı tespit, son derece sosyolojik bir tespittir. Cümleler ne kadar tanıdık değil mi?

“İstibdat, dünya üzerindeki bütün meziyetleri -kurnazlığa varıncaya kadar… Çünkü kurnazlık da bir çeşit meziyet sayılmaya başlar- müstebite mal ederek yaşar. Meziyetler ancak müstebite mal edildikten sonra, ondan millete geçerler. Ve mutlaka millete de mevcut sayılırlar. Müstebit, Allah tarafından milletin başına kondurulmuş bir devlet kuşudur. Onun sayesinde yaşanır, onun sayesinde mesut olunur, onun her şeyin hakkında geleceği, bütün dünyaya kılıç çekip bütün dünyayı yeneceği şüphesizdir. Ona itaat eden bir millet, bütün bu ilahi meziyetlere sahip olmuş demektir. Ona itaat etmeyenler ise birtakım vatan hainleri, bozguncular, dinsizler…”

Kemal Tahir bir taraftan Mahir Efendi’nin izini sürerken diğer taraftan kronolojik olarak tarihi ilerletir. Önce kısaca, Mahir Efendi’nin Balkan Savaşı’nda askere alınıp savaş sonrasında emekli edilmesine değinen yazar, daha sonra 1. Dünya Savaşı’na yer verir. Roman ilerledikçe kişilerden ziyade olayların öne çıktığını görürüz.

Seferberlik zamanında İstanbul’un hâlini, sosyal hayatını, özellikle kıtlığı oldukça realist bir şekilde çizer yazar. Bir taraftan da savaş karşıtlığını satır aralarında ve diyaloglarda okura aktarır. Denebilir ki, Kemal Tahir’in en fazla ‘Savaşa Hayır’ savunusu yaptığı roman Bir Mülkiyet Kalesi’dir. İnsanların aç kalmasını, ekmek yerine süpürge tohumu yemesini, açlığın her yeri sardığı İstanbul’da bir şeriat devleti olan Osmanlı’nın durumunu kişiler üzerinden ve savaş karşıtı bir duruşla işler yazar:

“Açlık ayıp, utanma bırakmadı, namus falan hep karnı tok adamlara mahsustu. Babası, ağabeyi, kocası cephede olan genç kadın ve kızlar birdenbire sokaklara döküldü. İlk gidenlere erkekler, ‘Zavallı taze!’ diyerek sözde merhamet ettiler, mendillerini koca karı kalabalığının üzerinden alıp ekmeği evvela verdiler. Bu hal, tereddütte olanları da nihayet yola getirdi.

İlk çimdikleri yadırgayanlar sonra sonra bunların azlığı veya çokluğuyla eğlenmeye, bıyık buranlara önce zoraki, sonra alışık alışık gülümsemeye başladılar. Bütün bunların neticesi nihayet Kalubelâ’dan beri vardığı yeri buldu. Boynu eğri imam, yeşil sarıklı mezin, Laz fırıncı, tıknefes polis, mütekait binbaşı, gece bastırınca, birer mendille güzel kadınların evlerine girmeyi âdet ettiler. Mahallelerde baskın yapacak delikanlı kalmamıştı. İnsanlar o kadar açtılar ki, namustan bahsetmek gülünç ve usandırıcı bir şey oluyordu.”

İstiklâl Harbi veya Mütareke Dönemi deyince aklıma artık ilk olarak Kemal Tahir geliyor. Özellikle İstanbul’un işgalini romanlarına çok başarılı bir şekilde konu eder Tahir. İnsanların işgali nasıl kanıksadığı, Bolşevizm, sosyal hayat, azınlıklar gibi her zaman bu milleti ve ülkeyi ilgilendiren, birbiriyle alakalı veya alakasız konuları roman içinde gerek diyaloglarla gerek paragraflarla çok iyi anlatır. Aynı zamanda spesifik tarih olayları da Kemal Tahir’in kahramanlarınca masaya yatırılır. Mustafa Suphi vakası veya Halide Edip’in meşhur Sultanahmet mitingi gibi. Benim ilgimi çeken, millet-i sadıka olarak addedilen Ermenilerin durumu oldu. Şöyle işler yazar konuyu:

“… Bilhassa tren günleri herkeste bir telaş vardı. Hele tehcirden nasılsa kurtulup birer köşeye sinmiş olan Ermeniler birdenbire meydana çıkmışlardı. Türkler hem harp kaybettiklerinden hem de komşuların şehitlerini düşündüklerinden askerden gelenleri o kadar şatafatlı karşılamıyorlardı. Fakat Ermenilerde bilakis harp kazanmış gibi bir hal vardı: her asker şehre bir muzaffer kahraman gibi giriyordu. Geceleri meşaleler yakan kadınlar, çığrışarak mahalleleri dolaşıyorlar, senelerdir konuşmamaya dikkat ettikleri lisanlarını inatlarına yüksek sesle haykırıyorlardı.

Zabitlerin yanında, yolu tek başlarına çıkartamayacaklarından korkarak kalmış tek tük emirberler, artık testilerini alıp çeşme başlarına gidemez olmuşlardı. Askerden dönen Ermeniler, nerde bir üniforma görseler, şimdilik lisanen hakaret bırakmayıp yapıyorlardı.”

Kitapta oldukça fazla detay ve fikir var. Özellikle son bölümde Mustafa Kemal Paşa’yı da karakterlerden biri haline getiren yazar saltanatın kaldırılmasını uzun uzun işlerken, Anadolu’da uzun savaş yılları geçiren Mahir Efendi’nin ailesine dönüşüyle, asıl kahramanı da ihmal etmez. Şu eleştirimi belirtmeden geçmek istemiyorum: Yazar Mahir Efendi’yi zaman zaman olayların içine katamamış. Bazen, kitap Mahir Efendi’den kopmuş giderken Mahir Efendi sanki kitaba yetişmeye çalışıyormuş gibi bir hal içine giriyor diyaloglarıyla. Kitaba bazen eğreti kalmış. Bunu hep görmüyoruz. Hatta çok az görüyoruz. Evet, diğer olayları da ilgi çekici işlemiş yazar ancak bu Mahir Efendi üzerinden ilerleyen bir romansa bu duruma biraz daha dikkat edilebilirdi.

Romanın başından sonuna kadar konuya sadık kalan Tahir, karakterlerden bazılarını kitabın başında kullanıp bırakmış bazılarını ise sonradan olaya dahil etmiş. Bütün yönleriyle en geniş ele alınan karakter Mahir Efendi olsa da diğer karakterlerini de romana katacak biçimde işlemeyi başarmış yazar. Sadece Mahir Efendi’nin küçük oğlu Cemal romanda çok az yer alır. Bunun sebebi romanda açıklanmamış ama kız çocuk beklerken erkek çocuk sahibi olan Mahir Efendi için bunun şokunu bütün hayatı boyunca yaşamış diyebilir miyiz?

“… Hele ikinci çocuğuna -Mahir Efendi daha şimdiden bunun kız olacağına emindi, adını bile koymuştu- Ayşe’ye gebe kaldıktan sonra büsbütün korkak olmuştu. 1917 senesi ağustosunda Ayşe değil, maalesef Cemal doğdu.”

Kitapta mekânın hikâye üzerinde etkisi çok fazla değil. Örneğin Yorgun Savaşçı’da mekân çok fazla öndeydi ancak Tahir’in bu romanında mekândan ziyade kişi ve olaylar daha ön planda diyebiliriz.

Bu roman tamamlanmamış veya son hâli verilmemiş bir roman olabilir. Buna bir kanıt da gereksiz uzatılan bölümlerin olması. Özellikle ‘Anadolu’ bölümünde gereksiz uzatılmış yerler mevcut. Bunu, konuyu detaylı işlemekten ayırt etmek lazım. Bazı okurlar bundan sıkılabilir ama başta da dediğim gibi ben çok keyif aldım.

Önemli bir romandır Bir Mülkiyet Kalesi. Kemal Tahir’in kült eserleri arasında yer almıyor olması önemini azaltmaz. Kitapta çok şey işlenmiş ve okuması da kolay. Hatta Kemal Tahir’in dil ve anlatım açısından en rahat okunan kitabı diyebilirim. Osmanlı’nın son dönemlerine tanıklık etmek isteyenler için ideal bir eser. Birçok yönüyle…

Mehmet Akif Öztürk
twitter.com/OzturkMakif10