Duymaya alışık olduğumuz kelimelerin alışık olmadığımız anlamları

Günlük ortalama 200 kelime ile konuştuğumuz gerçeği anlatmak istediklerimizden geri kaldığımız anlamına gelmiyor. Hatta bir kelimeyi yüzlerce farklı anlama gelecek şekilde kullanma kabiliyetimiz kelime sayısının düştükçe düşmesinin gerçek sebebi. Bir kelime sonsuz farklı anlam taşıyabilir. Hatta kelimenin anlamı yoktur kelimenin bağlamı vardır gibi bir cümle kurarsak pek yanlış sayılmaz. 2017’nin ilk haftalarında bu hipotezi doğrulayan bir gelişme oldu. İzdiham Dergisi şairlerinden Onur Bayrak kelimelerin alternatif anlamlarından oluşan bir kitap çıkardı. Lügatlere Güncelleme - Alternatif Anlamlar Sözlüğü. Daha önce sayı dizisi şeklinde İzdiham Dergisi’nde yayınladığı kelimeleri bir kitapta topladı. Her gün duymaya alışık olduğumuz kelimelerin alışık olmadığımız anlamları çıkıyor karşımıza. Acımasız, sarsıcı ve şiirsel.

İzdiham Dergisi’ndeki Lügatlere Güncelleme bölümüyle ilk karşılaştığımda eşekten düşmüşe dönmüştüm. Bir kelimenin ateş edebildiğini görmüştüm çünkü. "Kelimeler, kelimeler albayım bazı anlamlara gelmiyor" diyen Oğuz Atay’a "Bakın o anlamlara da geliyor" diyebilmeyi istemiştim.

Lügatlere Güncelleme, alışılmış lügatlerin, ansiklopedilerin sıkıcı anlamlarından sıyrılmış, TDK’ye politikalarını yeniden inceletecek kıvamda bir kitap. “İyi hoş da nerde-nasıl kullanılır bu kelime?” diye soranların imdadına enfes şiirler yetişiyor. Üstelik, İlköğretim Türkçe müfredatının biraz dışına çıkarak içinden kelimenin geçtiği metinler değil kelimeyi gerçekten anlatacak şiirler tamamlamış anlamı. Sözcüğün terimsel kullanımından ziyade hissettirdikleri üzerine bir kitap Lügatlere Güncelleme. Bazı kelimeler fazla acımasız bazıları vicdansız kimisi karamsar olsa da yurt dışından olduğu gibi ithal edilen projelere ciddi oranda fark atıyor. İçerik olarak özgün bir işe imza atmanın farkı okunuyor kitap boyunca.

54 kelime, 54 şiir ve 54 sayfadan oluşan bu ergonomik eser tam da çantaya atıp yola çıkılmalık olmuş. Şair Onur Bayrak’ın Şairi Öldürdüler adlı şiir kitabından sonra yine İzdiham Yayınları'ndan çıkan kitap, baş uçlarında ya da hiç değilse kitaplıklarda yer edinmesi gereken hisli bir sözlük.

Kitaptan bir sözcük:

Dün: Bir zamanlar huzurlu olmuş bir kalbin içinde sızlayan içinde sızladığı bir tür hapishane.

Seda Nur Bilici
twitter.com/SnBilici

Vatan sevgisi karanlığı aydınlatır

"Kötülük ne kadar artarsa güzeli yaratma nedeni de bir o kadar artacak. Şüphesiz daha güç olacak, ama daha da gerekli."
- Andrey Tarkovski

Hollanda'da yirmi yıldır çalışan bir Türk işçi, yirmi yıl boyunca kolundaki saati Türkiye saatine ayarlamış. Memleket hasreti, işçiye karanlıkta yol göstermiş, vakti saf ve hakiki sevgiyle kuşatmış. Almanya'ya ilk giden Türk işçiler ise yıllık izinlerinde tren istasyonlarına giderlermiş. Ucu nasılsa memlekete gider, havasını getirir diye. Kara tren gitmiş, memleketin aydınlığı görünür olmuş raylarda. Yaşamda hiçbir anlam bulamadığını düşünen genç bir kız, bol miktarda alkolle kendini uyuşturup avucundaki tüm hapları içerek canına kıymak istemiş. Son dakikalarında, TV kanalları arasında gezinirken iki gönül insanının umuda dair konuşmalarına denk gelmiş. Yalnızca umudun konuşulduğu o program, karanlıkta ölmek üzere olan bir cana yepyeni bir canlılık vermiş.

Nemrûd'un ateşinin İbrahim'e cilâ olduğunu bilenler, kahrı da lütfu da hoş görenler, bu da geçer be yâ hu diyenler için karanlıkta görmek zul değil, mesuliyettir. Kalbiyle aklı arasındaki terazinin dengesini şaşırmamış her kul, uluhiyet ve rububiyet nedir bilir, göğsünün kapılarını hakikate açar, kendini aşar. Sırtına dağların yüklendiği insan elbette kendini aşar, aşmalıdır. Tekamül çok boyutludur ama bir'e doğrudur. Tevhid tüm sıfatları siler ve yerine tek bir şey ekler: Mutlak güzellik. Karanlıkta görmek için güzel bakmak, güzel yaşamak, güzel söylemek lâzım. Şimdi kulağımızı Hafız Burhan'dan yahut Hafız Ahmet Bey'den dinlenebilecek nefis bir hüseynî gazele yanaştıralım: "Evvelce Hüdâyı tanımış olmasa kalbim / vallahi güzel sen benim Allah'ım olurdun / tevhidi kabul etmemiş olsaydım ta ezelden ebede / bir kör hakikatle ben kâfir olurdum."

Terör, darbe, nefret dili, şiddet ve ötekileştirme içinde yaşamak hepimizi hırpaladı. Ruh sağlığımız bozuldu. Dinç durabilmek için, mukavemet için, sönmemek ve dağılmamak için şifalı sözlere, çözümlere ihtiyacımız var. Kemal Sayar'ın "Darbe ve Terör Zamanında Ruhsal Direnç" alt başlığıyla, Kapı Yayınları tarafından neşredilen "Karanlıkta Görmek" kitabı bir el uzatıyor. Romantik ve hayalperest değil, sahici ve kuvvetli. "Şehitlerimize rahmet ve şükranla" diyerek, bir türkünün sesiyle açılıyor kitap: "Sayılmayız parmak ile / tükenmeyiz kırmak ile / taşramızdan sormak ile / kimse bilmez ahvalimiz."

Kemal hoca kitabını dört bölüme ayırmış: 1. Darbe Girişimi: 15 Temmuz, 2. Terör: "Kötülüğün Sıradanlığı", 3. Terör: "Radikaller", 4. Travmadan Sonra: İyileşmeye Dair. Hocanın sıkı okuyucuları fark edeceklerdir ki daha evvelki kitaplarında ve köşe yazılarında yer alan konuyla alakalı metinlerin düzenli bir sıralamasıyla oluşuyor Karanlıkta Görmek. Üzerinde yeniden ciddiyetle düşünülmesi gereken meseleler birbir sıralanıyor böylece: Cesaret, varlık, vicdan, insanın değeri, hakikat, ruha sahip olma, hınç ve affediş, terörün zihinsel arkaplanı, şiddet psikolojisi, uyaran ve tepki, kalb-i selim, kötülerin tutkuları, iyilerin basiretleri, sevmek, cana kıymak, yas, dinî şiddet efsanesi, unutmak, hatırlamak, ruh yaraları, vatanı imanla sevmek, memleket meselesi bilinci, öfke ahlâkı, vedalaşmak, iyi günlere inanmak, yurdu sevmek, yarınların güzel olacağına inanmak ve daima harekette olmak, sınırları aşacak bir kalbe sahip olmak.

Ezan okunuyor. O esnada F-16 alçak uçuş yapıyor. Önce bir sessizlik, peşinden titreyen bir sesle ezan sürüyor. Bunu asla unutmayacağız... Böyle yazmıştım 15 Temmuz'u 16 Temmuz'a bağlayan gece, 04:50'de. Kemal Sayar o günü hatırlatarak "bastırılmış olan geri döner" diyor ve o gün, toprağımızı vatan kılan şeyin vatanı imanla sevmek olduğunu belirtiyor. En önemlisi de unutulmaması gerekenleri hatırlatıyor, uyarıyor: "Şehitlerimize şükran borçluyuz, yiğit güvenlik güçlerimize, tankların üzerine çıkan, önüne yatan, canı pahasına sokağa akan yiğit insanlarımıza şükran borçluyuz. Türkiye büyük ve derin bir duadır, bunu bir kez daha idrak ettik, vatan da onun kocaman kalbidir. "Memleket ezanı duyduğumuz yer yerdir," demiştim bir söyleşide, Türkiye'nin ruhu ezanda yaşar. Hain şebeke bizi de kendisi gibi vatansızlaştırmak istedi ama ezan direndi, sala direndi, vicdan direndi, insan direndi. Vatanı işaretlerinden tanıdığımız her şey direndi. Bu direnişten hepimizin öğrenecekleri var."

Kitabın içeriği oldukça geniş. Modern dünya rahipleri, kökü kadime dayanmayan manevî oluşumlar, öldürmeye odaklı 'eleman' yetiştiren kurumsallaşmış örgütler, dünyayı kurtaracağına inanan bir lider ve ona koşulsuz inanmış müritleri, emirle yaşamaya alışmış kitle, sloganların yönettiği kent insanı ve daha nicesiyle birlikte Kemal Sayar'ın o bildiğimiz, tıp diliyle değil gönül diliyle 'çalışan' kalemi, sayfaları peşi sıra getiriyor ve metinler kolayca okunuyor. Denemelerin her biri çözüm üretiyor.

"Kendi içimizde hain aramaktan vazgeçelim artık" diyor Sayar: "Acılı ailelerin, şehit yakınlarının sitemlerini, feveranlarını bütünlüğümüze yönelik bir tehdit olarak algılamaktan vazgeçelim. Ateş düştüğü yeri yakar. Vatanı için evladını toprağa veren bir annenin, bir ağabeyin feryadını kendi sinesine basamayacak bir devlet müşfik bir devlet olamaz. Devlet o feryatları da içine alarak büyür. Toplumsal bir yas dönemindeyiz ama yastan iyileşmenin en önemli yolu hayata tutunmaktır."

Radikalleşme davranışları etkiliyor, değiştiriyor. Her türlü fanatiklik her türlü iyiyi alabora ediyor. Ağızdan çıkan söz, yapılan eylem çirkinleşiyor. "Başlangıçta atılan adımın cılız olması hiç önemli değildir: İyi yapılan bir şey ebediyen yapılmıştır, kalıcıdır." der Henry David Thoreau. Onun bu cümlesine Hannah Arendt'in Sivil İtaatsizlik kitabından ulaşmıştım. Bir başka mühim kitabı Kötülüğün Sıradanlığı'nda Arendt, "İyinin düşmanı kötü değil, düşünce yokluğudur" der. İçinde yaşadığımız, icbar edilen zihniyetin mottosu: kafa konforu. Bu konfora ulaşmak için önünüze konan her şeyi beğenmeniz gerekiyor. Kafa konforuna ulaşmış biri için iyi/kötü ayrımı çok basit. Aynı sloganları attığı, aynı şeyleri sevdiği herkes iyi. Kalanlar kötü. Öte yandan kafa konforu kişiyi ansızın müdür, köşe yazarı yahut konsept danışmanı yapabiliyor. Geriye, sevilmek için 'kitlenin istediğini vermek' kalıyor. Kafa konforu insanına göre eleştirmek, düşünmek kötü niyetlilerin işi. Onlar memnuniyetsiz, mutsuz, huzursuz ve kötü niyetli insanlar. Kafa konforu insanına göre hiçbir ayrıcalığa tenezzül etmeyen insan ukala ve enayi. Oysa bilmez ki şerefli bir yaşamda konforun yeri yoktur.

Kişinin karanlıkta görebilmesi için evvela düşünme ve eleştirme bilincine sahip olması gerekiyor. Cihan Aktaş bir yazısında "Eleştiri niye değerli biliyor musunuz?" diye sormuş ve "Münafık eleştirmez. Aynı sizin istediğiniz gibi konuşur. Hep onaylar." diye cevaplamıştı. Münafığın aydınlıkla işi olmaz. Bu yüzden kendine doğru bir süzgeci olmadığı gibi meseleleri hassas bir teraziden yahut filtreden geçirecek hem yetkinliği yoktur hem de tembeldir. Bu yüzden de daima karanlıkta kalır. Oysa hakikate giden yol, karanlıktan aydınlığa doğrudur. Atasoy Müftüoğlu şöyle der: "Her türden iktidara hakikati söyleyebilecek olanlar, hiç bir ayrıcalık peşinde koşmayanlardır."

Bir ayrıcalık peşindeysek o da hayvanlarla aramızdaki mesafeyi açmak üzerine olmalıdır. İnsan olmak, bunu gerektirir. "Bize düşen görev, hayatın ve insanın çöpleştirilmesine karşı durmak ve toprağı, insanı, inancı kirleten her ne varsa onunla savaşmaktır. İnsan bir çöp değildir" diyor kitabında Kemal Sayar. Anlamsızlık içinde yaşamak, anlamdan uzak yaşamak bizi çöpleştirirken geleceği de şimdiden kirletiyor: "Birkaç on yıldan beri terapiye başvuran insanlarda bir değişim gözleniyor Batı ülkelerinde. İyi giyimli, başarılı, sosyal hayatları iyi kişiler fobiler veya takıntıları için gelmiyorlar terapiste, bu yeni türün sorunu "hiçbir şey hissedememeleri". Bir hissetme yoksunluğu, boşluk ve kronik sıkıntı. Toplumun yeni bireyinin vebası bu. Bir uyuşma ve mutsuzluk hali... Ün ve servet pek çok kişi için hayatın amacı haline gelirken reklamcılık her türlü arzuyu doyurmanın faydasına bizi ikna etti. Sanki yarın diye bir ülke yokmuş gibi her türlü arzuyu hemen şimdi "özgürleştirme" adı altında doyurma düşüncesi, bu iklimin belirgin özelliği. Sınır yok. Geçmiş yok. Kimse yüzyıl sonrası için meşe ağaçları dikmiyor artık."

Hayatımızdan birer birer çıkan değerlerin arkasında rol çalanlar var. Tevazudan bahsedip en yüksek, daha yüksek binaları dikenler, yaratılanı Yaratan'dan ötürü sevdiğini söylerken hayvanları telef edenler, hafızasında çocuk gülücükleri saklayan yemyeşil parkları ve bahçeleri imara açanlar, üç medeniyeti potasında eritmiş kadim İstanbul'u Amerika'nın bir eyaletine çevirenler, dindar bir nesil yetiştirmeyi görevi olmaksızın iş belleyip felsefeyi düşman ilan edenler, ihmalkârlık sonucu ortaya çıkan faciaları kadere yükleyenler, yüce devlet geçmişinden bahsederken devletin millete hizmet aracı olduğunu unutanlar hep rol çaldılar. Bir medeniyet tasavvuru ve hikmet telakkisi ortaya koyamadan gaflet türküsüyle delalete sürüklenip durdular. Karanlıkta göremediler çünkü ortada bir karanlık olduğunu reddettiler: "Tevazu, kanaat, diğerkâmlık, merhamet, itidal, teenni... Bunlar çok eskiden gördüğümüz bir rüyanın arada bir ruhumuzu yoklayan gulyabanileri. Kadere rıza gösterme sakın, sev kendini, parlat kendini, göster kendini, kendine yet, kendini rahatlat... Adaletsizlik karşısında "evet, isyan!" diye sakın yumruklarını sıkayım deme... Survivor ne güne duruyor, oraya bak, orada ol, orayı yaşa. Bu sığ kültür hepimizi bakıma muhtaç çocuklara çeviriyor."

Kitaptan yaptığım bu son alıntıyı, Halil Cibran'ın Asi Ruhlar kitabından başka bir alıntıyla tamamlamak ve yazıma son vermek isterim: "İnsanın en keskin duygularından biridir isyan. Kimi aşk için, kimi hak için, kimi özgürlük için, kimi de adalet için başkaldırır. Yaşamla sorunu olmayan insanın yapacağı iş değildir isyan etmek."

Yağız Gönüler
twitter.com/ekmekvemushaf

Tebessümü kahkahadan ayıran hikâyeler

"Çamlığın başında tüter bir tütün
Acı çekmiyenin yüreği bütün."
- Yozgat Türküsü (Bkz: Bayram Bilge Tokel)

Eskiden Yozgat denince aklıma pek bir şey gelmezdi. Belki de Yozgat bu yüzden ilginçti, hafızamda kapladığı yer itibarıyla. "Yozgat bizim neyimiz olur?" dense ben futbolcu isimleri sayardım en fazla. Yaw Preko derdim, Kwame Ayew, Mustafa Kocabey falan. Artık bu kadar değil, iki isim daha geliyor aklıma, ikisi de yazar: Mustafa Çiftci ve Ethem Baran. İkisinin de ortak özellikleri var ve bunlardan belki de en güzeli kitaplarına koydukları isimler. Mustafa Çiftci'den Bozkırda Altmışaltı ve Ethem Baran'dan Evlerimiz Poyraza Bakar hemen zikredilebilir. Taşranın gölgesinde saklı kalmış, iyi ki de saklanmış insanlığın tüm çizgileri var bu kitaplarda. Hikâye deyip geçmeyenler için satır aralarına sızmış nice öğretiler var. Tereyağ gibi eriyip sindikçe tat veren bir iklim var.

1977 doğumlu Mustafa Çiftci, ilk ve ortaöğrenimini Yozgat'ta tamamlamış. Bir çocuğun hafızasında derinliği fazla olan yıllar. Özellikle neşesinde ve izlenimlerinde kalıcılık esası yoğun. Bozkırda Altmışaltı'da bunu yazarın kaleminden güzel biçimde görmüştük, okumuştuk. Küçük bir şehrin içinde koca koca yürekler. Türkiye Yazarlar Birliği tarafından "2014 Yılının En İyi Hikâye Kitabı" seçilmişti bu kitap ve okuyucuda iyimser, şefkatli bir tat bırakmıştı. Ardından "Adem'in Kekliği ve Chopin" geldi ki aslında Çiftci'nin ilk hikâye kitabı buydu. Bozkırda Altmışaltı'ya nazaran biraz daha kısa, daha temkinli hikâyeler okumuştuk. Belki ilk heyecanın tesiriyle daha esnek bir dil ve mizahla harmanlanmış üslubun yoğunluğu barizdi metinlerde. Derken okuyucu bekledi, bekledi ve bekledi; Şubat 2017'de Ah Mercimeğim geldi. 107 sayfadan ve 6 hikâyeden oluşuyor, diğerleri gibi İletişim Yayınları neşretti. Yazar, kitabını "kardeşim, yoldaşım, arkadaşım" diyerek Hüseyin Çiftci'ye ithaf etti.

Kitaba adını veren ilk hikâye Ah Mercimeğim. Yazarın "cevizin dibinde konuşarak, gülüşerek sanki bir merhem karıştırırlardı, yaralarına sürerlerdi" dediği zamanlar. On beş yaşındayken kendinden yaşça büyük Aslı'ya âşık olan ve aşkına tutunmak için birçok şeyi göze alan, bekleyen, bekledikçe âşık olan saf bir yüreğin hikâyesi. Aslı'yla evlenmenin hayalini kurarken gelin arabasının Mersedes olmasını, nikâha Özal'ın gelmesini dileyen bir yürek. Anasının ve ablalarının inadına "Yahu velev ki bu kız hastaydı, velev ki benden büyüktür, velev ki siz bana kıyamazsınız, bir bakışım yere düşsün istemezsiniz... Peki benim sevdim demem size boş laf mı gelir? Sevmek bu kadar ucuz mu? Bu laflarınızı da yutun. Beni deli etmeyin..." cümleleriyle göğüs gererken, aşkının saflığını da hikâyenin bir başka yerinde şöyle anlatır: "...o sırada Aslı geldi. Bana baktı. Ama öyle ezerek değil, ipek kumaş seçer gibi, tül perdeye dokunur gibi baktı."

İkinci hikâye: Baba Neredesin? Dokuz yaşına gelmesine rağmen babasının yanında çalıştığı için okula yazdırılmayan, yalan dünyayı o yaşta büyük bir olgunlukla çözümleyen bir çocuğun hikâyesi. İnşaatta, meyve-sebze işinde, kalıpçılıkta ve hatta kardeşiyle çekirdekçi tezgâhında çalışıyor. Tek bir hedefi var, o da okula yazılmak. Fakat bunun için annesiyle babasının nikâhlanması gerekiyor. Devlet imam nikâhını yetersiz buluyor, baba bunu yanlış anlayıp deliriyor. Film gibi. Oldukça trajikomik. "Anamla babamın nikâhını ben kıydırdım" cümlesiyle başlayan bu hikâye, memleketin tüm yaşanmış hikâyelerini sayfalarında topluyor sanki. Keşke daha uzun sürse imiş dedirtiyor.

Bacanaklar, üçüncü hikâye. İki deli dolu çocuk var karşımızda. Birbirlerine bacanak diyorlar. En büyük hayallerinden biri, terzi edinip kendilerine takım elbise diktirmek. Hikâyenin kahramanının eline, dedesinin Hicaz'dan getirdiği bir kumaş geçiyor ve hikâye başlıyor. Çok eğlenceli gibi gözükse de içinde nice yokluklar, eziyetler, fedakârlıklar, çileler barındıran bir hikâye. Okuyalım: "Zakir sair zamanda iştahlı bir kardaşımdı. Çok yerdi. Ama bizim evde çok çekinirdi. "Doydum," der kenara çekilmek isterdi. Ben o zaman mahsustan küserdim. "Bizim soframıza gelince mi karnın doyar hemen bacanak?" derdim. Zakir o zaman kılıcı çeker yumulurdu tekrar sofraya. O yedik.e ben sevinirdim. Anam sevinirdi. Bir keresinde o böyle iştahla yerken anamın gözlerini sildiğini gördüm. Anama sordum, "Niye ağladın?" dedim. Anam kızdı, "Her lafın içindesin, bazı şeyi de bilme oğlum!" dedi. Ben de üstelemedim. Ama herhalde, "Benim oğlum da böyle iştahlı yese diye diye düşündüğü için ağlar anam," dedim kendi kendime."

Bahar Eyyamında Bülbül Sesinde -ki merhum Neşet baba ne güzel söyler- isminden de anlaşıldığı gibi içinde müziği barındıran bir hikâye. Sazına aşık Cabir Usta, türlü yaramazlıklarıyla kendinden soğuttuğu hanımı ve oğlunun geleceği ile dertlenir. Dertlendikçe vurur sazının tellerine. Her bir nağmesinde aşk da vardır hüzün de. Nice sıkıntıları aşarken nağmelerin feryadından yardım alır. Bazen yalnızlık vurur sırtına, o yine de yıkılmadan ayakta kalmaya çalışır.

Buraya kadar. Çünkü güzide kitaplar hakkında fazla detay vermek usulden değildir. Tat kaçırmanın da manası yok. Bir okur olarak dileğim, bundan sonra bir romandır Mustafa Çiftci'den. Şöyle uzun uzun, yine Yozgat'tan. Peki hiç eleştiri, tenkit yok mu yazara? Beyaz yakalıların, plazaların, asfaltın, motor seslerinin ve egzoz dumanlarının bunaltmadığı, çocuk seslerinin mumla aranmadığı yerden olunca hikâyeler, tenkit de olmuyor. Sadece kısalığından belki yakınabilirim. Bu da ancak tadına doyamama durumundan hiç şüphesiz. Edebiyatımız ancak Çiftci gibi isimlerin bolluğuyla bir seviye tutturabilir. Biçim ve üslup, dilimizin esnekliğiyle ancak böyle değerlenebilir. Kelimeler direnç, kalpler huzur bulabilir. Samimi, sade, uyutmayan fakat dinlendiren bir ninni gibi olan hikâyelerle.

Yozgat'ın nesi meşhur hiç bilmiyorum, tıpkı Yozgat'a dair neredeyse hiçbir şey bilmediğim gibi. Ama şöyle bir sıralama hoş olmaz mı? Bursa'nın iskenderi, Çorum'un leblebisi, Çanakkale'nin domatesi, Yozgat'ın Mustafa Çiftci'si...

Yağız Gönüler
twitter.com/ekmekvemushaf

Kendini bir kez bulan bir daha kaybetmez

"Hayatın bizim için ne anlam ifade ettiği, hayatın karşımıza neler çıkarttığı ile değil, bizim, hayatın karşısına çıktığımız tavırla belirlenir; başımıza gelenlerden çok, bizim olanlara verdiğimiz tepkiler ile gelişir."
- Lewis Dunnington

Burjuva bir bireyin, hayatında yaşadığı ruhsal dönüşümü konu alan bu eseri değerlendirmeden önce, burjuvazi hakkında temel birkaç bilgi vermek istiyorum:

Burjuva; köylü, işçi ya da soylu sınıfına dahil olmayıp, sosyal statüsünü ve gücünü, eğitiminden, işveren konumundan ve zenginliğinden alan kentli kişiye denir. Bu insanların oluşturduğu sınıfa da burjuvazi denir. Bu kavram, Karl Marks ve Friedrich Engels tarafından yazılan "Komünist Manifesto"da, kapitalist orta sınıf anlamında kullanılmıştır. Marksist terminolojide ise, kapitalist sistemde üretim araçlarına sahip olup, emekçilerin değerine el koyan sınıf olarak kullanılır.

Günümüz dünyasında varoluşsal problemlerle boğuşan, uğraşan ya da bu problemler hayatında hiç yokmuş gibi davranan bireyler oldukça çoğaldı. Sahip olunan nesnelerin çokluğuyla beraber değişen ihtiyaçlar, daha doğrusu ihtiyaçmış gibi lanse edilen birçok şey hayatımıza girdi. Üstelik artan nüfus, değişen demografik yapı, suç oranlarının artması ve elbette ki yanlış ‘kentleşme’ sonucunda, apartmana hapis bir nesil yetişiyor. Etrafında olan bitenden haberdar olmayan, kendi küçük dünyalarında nefes almaya çalışan, genelde maddi durumu iyi olan, bir şeyi elde etmek için (bilgi, sevgi, maddi bir şey vs.) çabalamakla uğraşmamış, her şey önüne hazır gelmiş bu bireylerin, yaşıyor olduklarını duyumsadıkları ne kadar gerçek bir teori olabilir? Özellikle maddi olarak üst tabakadaki kişilerin çocuklarının; gittikleri okullarda, son derece sterilize olarak, bir şeyin yokluğunu çekmeden, dış dünyayı bilmeden yetişmesi neticesinde, ruh hallerinin normal olacağını düşünmek çok mu iyimser bir varsayım?

"Olağanüstü Bir Gece", böyle bir bireyin, ailesinden kalan parayla ömür boyu çalışmadan yaşayabilecek bir baron olan, bir burjuva olan Friedrich Michael von R’nin hikayesi. Stefan Zweig’ın muhteşem eseri. Kitap, başkarakter R.’nin ağzından anlatılıyor. Kendi hayatında dönüm noktası olan bir geceden, o gecedeki altı saatten bahsediyor. Daha öncesinde hayatını nadir eserler toplayarak koleksiyonculuk yapmaya, gezmeye, eğlenmeye adayan R., 7 Haziran 1913’te başından geçen ‘o’ geceden sonra hayatını tamamen değiştiriyor. Öyle bir değişiklik ki, siyahla beyaz gibi: “İngilizlere özgü kusursuz dikilmiş bir takım elbisenin toplum içinde hiçbir biçimde göze batmayışı gibi benim varoluş biçimimde de dikkat çekici hiçbir şey yoktu ve en çok hoşuma giden yanı da buydu. Sanırım hoş bir insan olarak algılanıyordum; sevilen, birlikte vakit geçirmekten hoşlanılan biriydim ve beni tanıyanların çoğu mutlu bir insan olduğumu söylerlerdi.”

Kendini böyle tanımlıyor R. Fakat bir gün, sevdiğini sandığı kız arkadaşının onu terk etmesi sonucunda hiçbir şey hissetmemesi, suya atılan ilk çakıl tanesi oluyor. Daha sonra sevdiği bir arkadaşının ölümü üzerine yine hissiz kalması, otuz altı yaşına kadar steril bir hayat süren R.’yi son derece rahatsız ediyor ve R. yaşamadığını hissetmeye başlıyor. O zamanlar kendini “O dönemde bazı yarı farkındalık anlarında bilincine tam varmadan içimde özlemini çektiğim şey arzulardan ziyade, arzulama arzusuydu; daha güçlü, daha bağımsız, daha tutkulu, daha doyumsuz istek duyma, daha yoğun yaşama, belki de acı çekme ihtiyacıydı. Fazlasıyla aklı başında bir yöntemle varoluşumdan bütün çelişkileri uzaklaştırmıştım ve bu çelişki yokluğu canlılığımı söndürüyordu. İsteklerimin giderek daha da azaldığını ve zayıfladığını, duygularıma bir tür donukluğun yerleştiğini görüyordum; belki de en iyisi şöyle ifade edecek olursam, bir tür ruhsal iktidarsızlık ve yaşamada tutkuyla yer alabilme yetersizliği hissettiğimi söyleyebilirim.” şeklinde gördüğünü söylüyor.

Bunları fark ettikten sonra R., elinde olmadan bir hırsızlık işliyor. Fakat bu hırsızlığı işledikten sonra geri dönüş için çabalarken, hırsızlığın verdiği suç duygusu ve yaşadığını hissetme duygusu öyle kabarıyor ki, hayatı boyunca suçlu bir bireymiş gibi yaşamaya devam ediyor. Aldığı haz duygusu, işlediği suçun tamamen önüne geçiyor. R. bunları yaşarken yazar, karakterde, süperego ve id çatışmasını, çok başarılı bir şekilde okura yansıtmış. Karakterdeki süperego-id çatışmasını kazanan id oluyor ve bu kitap sonuna kadar böyle devam ediyor:

“Ve fayton düşler içindeki bedenimi üst tabakanın toplumsal dünyasının içinden ağır ağır geçirirken ben basamak basamak, insana dair olanın içindeki derinliklerine indim; bu sessiz yolculukta tarifsiz bir yalnızlık içindeydim, üstüme sadece aniden aydınlanan bilincimin parlak meşalesinin ışığı düşüyordu.”

“Ah, canlılığım her zaman vardı elbette, sadece yaşamaya cesaret edememiştim, kendimi boğazlamış ve kendimden gizlemiştim; fakat şimdi bütün o baskı altındaki güç patlamıştı, yaşam denen o zenginlik, o tarifsiz kudret bana galip gelmişti.”

Stefan Zweig’ın eserlerine baktığımızda, harika bir gözlem gücüyle beraber, dilin mükemmel bir şekilde kullanıldığını görüyoruz. Yazar, basit-kısa bir şekilde anlatılacak bir kavramı veya olguyu; daha fazla kelime kullanarak, ancak okuru sıkmadan, akıcı bir şekilde süslüyor ve doyumsuz bir ifade gücü yakalıyor. İnsan psikolojisinin karanlık köşelerini, hikayelerinde başarılı bir şekilde resmediyor. Bir Zweig kitabı elime aldığım zaman, iyi bir kitap okuyacağımdan emin olarak oturuyorum masanın başına. Keşke intihar etmeseydi de daha çok sayıda eser ortaya koysaydı, fakat belki de R.’deki dönüşüm, Zweig’da yerini intihara bıraktı.

Olağanüstü Bir Gece, Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları’ndan yayımlanan 69 sayfalık incecik bir hikaye kitabı. Fakat kendi deneyimlerime göre söylersem, ince kitapların birçoğunda olduğu gibi bu da, oldukça vurucu. Vuruyor ve etkisini bir anda hissettiriyor insan beyninde. Zweig’ın eserlerinin çoğu böyle aslında. Mutsuzluklar, karamsarlıklar, suçlar, intiharlar her zaman insan beyninin kıyılarına vuruyor.

Yazar, başkarakter R.’nin, ruhsal dönüşümünü tamamladıktan sonra evine dönerken hissettiklerini “Gecenin içinde Prater’in çıkışına doğru tek başıma yürüdüm. Bastırılmış her şey içimden kopup gitmişti, daha önce hiç tanımadığım bir doygunlukla kendi dışıma taştığımı, sonsuz evrene karıştığımı duydum. Her şeyi sanki sadece benim için varmış gibi algılıyor, her şeyle yeniden coşkuyla bütünleştiğimi hissediyordum. Etrafımı saran karanlık ağaçlar bana fısıldıyordu ve ben onları seviyordum. Yıldızlar yukarda parıldıyor ve ben onların aydınlık selamlarını soluyordum. Bir yerlerde söylenen şarkıları işitiyor ve benim için söylendiklerini düşünüyordum. Yüreğimdeki kabuğu kırdıktan sonra bir anda her şey benim olmuştu, kendimi bırakmamın, kendimi armağan etmemin sevinci içimde kabarıyordu. Birilerini sevindirmenin ve bundan sevinç duymanın ne kadar kolay olduğunu hissediyordum: İnsanın kendini açması yeterliydi, insandan insana canlı bir akış başlıyordu hemen, yükseklerden derinlere iniyor, derinlerden tekrar sonsuzluğa yükseliyordu.” şeklinde satırlara yansıtmış.

Yaşadığımız zaman, kendimizi hissetmeyi bırakıp, sadece sistemin izin verdiği hayatı yaşamaya çalıştığımız bir zaman. Kendimizi hissetmiyoruz. R.’nin bir suç işleyerek hayatı hissetmeye başlaması bize yadırgatıcı gelebilir; fakat bu sadece bir metafor. Birçok şeylerden sonra canlılığımızı duyumsayabiliriz. Zaten R. de suç işledikten sonraki yaptıklarında insanlara yardım ettiğindeki hazzı da keşfediyor ve bunun üzerine yoğunlaşıyor. Belki de kitap biraz daha uzun olsaydı, çevresine sürekli yardım ederek kendi varoluşunu hisseden, ruhsal doyumunu tamamlayan bir R. görecektik. Kendini anladıktan ve hissizliğin getirdiği hastalıklı duygudan kurtulduktan sonraki hayat, R. açısından daha canlı geçiyor. Önemli olanın bir kere kurtulmak olduğunu söylemiş yazar. Araba kullanmak gibi belki de, bir kez kullanmayı öğrendikten sonra ömür boyu unutmuyorsunuz. Kendinizi bir kez bulunca bir daha kaybetmiyorsunuz: “Bir kez kendini bulmuş olan kişinin bu yeryüzünde yitirecek bir şeyi yoktur artık. Ve bir kez kendi içindeki insanı anlamış olan bütün insanları anlar.”

Mehmet Akif Öztürk
twitter.com/OzturkMakif10

Türk aydını oradan nasıl görünüyor?

Erbabı bilir, roman yazmak hiç de öyle kolay, azımsanacak bir şey değildir. Roman yazmanın kurallarına, inceliklerine dair çok kitap tozu yutmuşsunuzdur belki. “Bir Roman Yazamadım Gün Akşam Oldu” diye hayıflananlara iki çift lafı var Karton’un. Yazının başlığından da anlaşılacağı üzere roman yazamama üzerine kalem oynatılmış. Roman yazamamaya dair ne biliyorsunuz? Sonra “Türk Okurlar Birliği”nin olmayaşına dair nasıl fikir yürütebileceğinizi bilemeyebilirsiniz maazallah. İşte belki de sırf bu yüzden okumalısınız bu eseri.

Türk aydınına yeni bir bakış sunan Pierré Karton, “kitapsız” denmesin diye -her manaya çekebilirsiniz bu kelimeyi- kitap çıkardığını itiraf ediyor. Sonuçta onbeş yıllık emeği sözkonusu Karton’un (nam-diğer Suavi Kemal Yazgıç). Kitabın ilk sayfalarını karıştırdığımızda iki kişiye birden ithaf edilmiş olduğunu görüyoruz. Bu ayrıntı da dikkatimizden kaçmadı hani okur olarak.

Yüksek dozda ironi içerir diye okuru uyararak, “Bir Ecnebinin Gözüyle Türkler” i irdelediğini hatırlatalım yazarın. Hatta tatlı tatlı iğnelemiş. Pierré Karton, çizemediğinden, yazmak zorunda kaldığını itiraf etmiş bir de. İyi bir çizer olsaymış bu kitap olmazmış. O halde kıymetini bilelim bizde. “Kime Kız Verilmez!” ya da “Bir Kız İsteme Hikayesi” ilginizi çekeceğini düşündüğüm, “Memlekette Kız Vardı da Biz mi Evlenmedik?” yazıları da bekarların dikkatle okuyacağı cinsten. Gülme garantili satırları atlamayın lütfen. ÖSS’siz ve sınavsız hayatların da geçmişte var olduğuna dair bulgulara sahip olduğunu iddia eden Pierré Karton, “Çöpleri Kim Atacak?” diye ölümcül bir sorunun cevabını aramaktadır diğer yandan. “Her Türk gencinin başına bu facialar gelebilir. Türk olmak kolay değil. Türk genci olmak ise hiç kolay değildir nitekim.” diyerek yeni bir gerçekliğe yelken açan yazarımız, “Ne Hatalar Yaptım Zaten Yoktular…” yazısıyla konuya yeni bir yaklaşımda bulunmuştur.

Tembelliğe övgü olduğu kadar “Büyüyünce Ne Olacağım?” kaygısı bile masaya yatırılmış Pierré tarafından. “İngilizce Yol Tarifi”nde ise dilimize eklemlenmiş yabancı kelimelere karşı Karton’un tavrı çok açık: “Ben bütün bu sıkıntılara çözüm olması için şehrin her köşesine yerleştirilecek dijital tabelalar üzerinden “altyazı” yapılmasını talep ediyorum.” diyerek haklı tepkisini dile getirmiş, yabancı kelimelere karşı savaş sinyallerini vermiş. Hele ki zaman makinasına dair yazdığı gerçeklikleri okuduğunuzda gülme kaslarınız yerini asık ve gergin bir hale bırakacaktır. Hem hayalperest hem beş parasız nasıl yaşanır? Size ipuçları sunan bir kitap bu:

“Zaman makinemi park ettiğim yerin iki sokak ötesinde bir köpeğin miyavladığını duydum. Şaşırdığım gören köpekbana bakıp gülümsedi ve “Ne var yabancı dil bilen köpek hiç görmedin mi?” dedi. Karşıma çıkan ilk pastaneye girdim ve kendime bir bardak çay ısmarladım. Nasıl ödeyeceğimi bilemeden.”

Mizaha yeni bir bakış açısı getiren, Cafcaf’tan, Yeryüzü Kitaplığı çerçevesinde çıkmış olan “Türk Aydını, Bir Ecnebinin Gözüyle Türkler” gülümseten bir kitap. İlk bakışta adına bakıp sıkıcı bir deneme kitabı sanabilirsiniz. Hepsi mümkün bu hayatta. Fakat mümkün olmayana da göz kırpmak gerek. Yazarın da dediği gibi: “Evet, elin ağzı torba olmadığı için büzülmez ama o torbaya da o kadar malzeme doldurmak meseledir.”

Meral Afacan Bayrak
twitter.com/tarcnckmaz