Eskiye özlem duyan, seyyah ruhlara

Ankara, Erzurum, Konya, Bursa ve "Dersaadet" İstanbul. Ahmet Hamdi Tanpınar bu eserinde bizi bu beş şehirde yolculuğa çıkarıyor. Bu şehirlerin geçmişlerine değiniyor ve en güzeli de onun zamanıyla kıyaslama yapıyor. Bu tip kıyaslamaların, okuyucuların kültür sandığını tıklım tıklım dolduracağına inanmışımdır her zaman. "Beş Şehir'in asıl konusu, hayatımızda kaybolan şeylerin ardından duyulan üzüntü ile yeniye karşı beslenen iştiyaktır" diye özetliyor kitabını Tanpınar. Eskiye özlem, kaybolan değerler ve inceliği esas almış insanların bu durumlara karşı reflekslerini kitapta görebiliyoruz.

"İstanbul ya hiç sevilmez; yahut çok sevilmiş bir kadın gibi sevilir; yani her haline, her hususiyetine ayrı bir dikkatle çıldırararak."

Tanpınar'ın gerçekten leziz bir üslubu var. Şu konuda benim gibi düşünen çok sayıda okuyucu olduğunu düşünüyorum; bazı yazarların kitaplarını belli yaşlarda okumak, gençlikte veya çocuklukta okumaktan daha faydalıdır. Zira Tanpınar'ın üslubu, liseden yeni mezun olmuş bir gencin (kitaplar içinde kaybolmamış biri olduğunu düşünürsek) çok hoşuna gitmeyecek ve hatta sıkılacaktır. Bu durumda Tanpınar'ın leziz üslubundan nasibini alamayacaktır.

"Bütün hilkat, geniş ve eşsiz kudretinde canı sıkılan bir tanrının kendi kendini eğlendirmek için icat ettiği bir oyundur. Hayat nimetlerinin değişikliği içinde bize, yaratıcı işaretten kalan en büyük miras bu can sıkıntısıdır."

"Hiçbir şey kendi alınteri kadar bir insanı tatmin edemez. Çalışan insan, kendi varlığında hüküm süren bir ahengi bütün kainata nakleder. Hayatın biricik nizamı bu ahengin kendisi olmalıdır."

Şunu da söylemek gerekiyor ki Dergah Yayınları, son yıllarda eskiye duyduğumuz edebi özlemi o kadar samimi bir şekilde gideriyor ki hem klasikleri okuyabiliyoruz hem de yeni basılan kitaplarla kütüphanemizi renklendirebiliyor, başlarda da dediğim gibi kültür sandığımızı doldurabiliyoruz.

"Sanat da aşk gibidir; kandırmaz, susatır. Ben serabtan seraba koşuyorum."

Özellikle Bursa ve İstanbul sayfalarında huzur bulduğum, Konya ve Erzurum sayfalarından yeni şeyler öğrendiğim ve Ankara sayfasından notlar çıkardığım bu kitabı hem yolculuk yapmayı çok seven hem de eskiye özlem duyan tüm ruhlara öneriyorum.

Yağız Gönüler
twitter.com/ekmekvemushaf

Hayal kurmaktan hiç vazgeçmeyenlere

Öyle bir kitap düşünün ki, “Hep bir kitap yazacağımı hayal etmişimdir; kısacık da olsa, insanı kendi dünyasından çekip alacak, ölçülüp biçilemeyen, hatta sonradan hatırlanamayan bir diyara taşıyacaktı” diye başlayıp, ilk cümleden samimiyet dolu olacağının sinyalini versin, okuma boyunca yüzünüzde hep bir tebessüm sağlasın...

İşte Patti Smith’in Hayalperestler’i tam da böyle bir kitap. Çoluk Çocuk’la Türkiye’de de hatırı sayılır bir okur kitlesine ulaşan Smith’in, punk-rock’ın doğuşunda özellikle Horses albümünün etkili olduğu da söylenilir. Smith, kendi doğrularını başkalarına dayatmadan, başkalarının dayattığı her şeye karşı çıkan, şair ve şarkıcıdır.

Hayalperestler’de kardeşleriyle ve arkadaşlarıyla olan ilişkilerini, çalıların hayatındaki yerini, önemini ve gizemini, babasıyla olan bağını, ondan beklentisini, alçak gönüllülük içinde, abartmadan, hemen tükendirmeden, sabırla işlemiş sayfalara. Sayfalar Smith’in kendisi yerine, bahsettiği nesneler, doğa güzellikleriyle fotoğraflanmış.

Kitabı anlatmak epey zor; ancak hayal etmekten hiç vazgeçmeyen ruhlara ısrarla önerileceği de bir o kadar açık... Smith’in kaleminin tadını ve şiirsel anlatımı örneklendirerek sizleri daha fazla meraka sokmak ise en iyi seçenek:

"Dikkat et, ruhunu sergilerken
Dikkat et, neyin varsa ortalığa dökme."

"İnce bir dalı, mürekkepten bir havuza sokup üzerine yazma isteğine kapıldım; yayı kemana dokundurmadan duramazsınız ya..."

"Uzaklarda bir yerin, ya da terk edilmiş bir kafenin boş duvarlarını süsleyecek, beyaz bir çizim."

"Ne kadar hastalık varsa alsın götürsün, hepsini önemsiz dipnotlara önüştürsün diye."

"Esrarlı yaram, giriş biletimdi."

Tuna Bahar

Bir gün bile yaşamayı tehlikeli bulanlara

“Ne kızgın güneşten kork artık,
Ne de azgın kışın hışmından.”

“Mrs. Dalloway”de bir günün 10-12 saatlik zaman diliminin geri dönüşlerle anlatılışına şahit oluruz. Bu kısa zaman diliminde karakterin bütün geçmişini, iç hesaplaşmasını ve koskoca bir tarihi verir Woolf. Bir nevi yazarın da kendiyle iç hesaplaşmasıdır. Ve bütün roman kişilerinin yaşamlarında bir dönüm noktasıdır. Bilinçakışı tekniğinin en başarılı örneğidir.

Romanda iki farklı karakter (Septimus ve Dalloway) aynı düşüncede birleşir ve bütünleşir. Algıları bozulmuş karakterlerdir. Bu kadar aynı oldukları için bir türlü bir araya gelemeyen karakterlerdir. Clarissa akşam vereceği partinin hazırlıkları için düşünceleriyle başbaşa Londra sokaklarında dolaşırken Septimus da ondan habersiz yine aynı sokaklarda farklı bir hedefe doğru yol alır. Dalloway aşktan yoksun olarak evlendiği kocası Richard’a hayatta kalabilmek için tutunurken, Septimus da aynı sebeple Lucrezia ile birliktedir.

Romanda zaman algısı deniz dalgalarının hareketiyle özdeştir. Zihin ve duygular da bir sarkaç gibidir. Yaşam ve ölüm iç içedir. Karakterler arası geçişte sinemasal teknikler dikkat çeker. Toplumsal eleştiri vardır.

Virginia Woolf’ta 20. yüzyıl aydınının bütün özlem ve tedirginliği görülebilir. İnsanı yalnızca madde yoluyla algılamaz. Bir arama içindedir o yüzden. Söz diliminin en küçük öğelerine indirilmiş dolaysız cümleler kullanır. Bütün İngiliz toplumunu yansıtır. Gerçekliğin imgesini Proustvari bir şekilde kavrar.

“Bir gün bile yaşamak çok tehlikeliydi onca.”

Ahu Akkaya
twitter.com/diviniacomedia

Hazin bir hikaye arayanlara

Kanat Kitap çok sevdiğim yayınevlerinden biridir. Tim Parks, Paul Nizan, Howard Norman gibi birbirinden değerli yazarların kitaplarını birbirinden değerli çevirmenler sayesinde Türkçe’ye kazandırmaktadır. Son işleri ise cümlenin tam anlamıyla ülkemizde “Bilinmeyen bir klasik” tir.

Yazarımız 1844 ve 1897 yılları arasında yaşamış olan, kadınların toplumdaki sorunlarını ele alan ilk kadın Fin yazar olma özelliğine sahip Minna Canth’tır. Kendisi daha ortada Finlandiya diye bir ülke yokken Fince yazabilen ve Fin edebiyatının kurucuları arasında gösterilen, şüphesiz döneminin en çok öne çıkan isimlerinden biri olan güçlü bir kadındır. İyi bir öğrenim göre yazar öğretmeniyle evlenmiş, 7 çocuğuyla genç yaşta dul kalmış. Bu dönemde iş hayatına atılarak dükkân işletmiş. Yazdıklarını yayımlatmayı başarmış. Sosyal bir aktivist olan Canth, kadın hareketi konusundaki tutumuyla döneminde büyük tartışmalara yol açan, etkili bir edebi figür olarak tanımlanıyor.

Zola’nın etkisinde kalarak da yazdığı bu roman “Sığlıklar”, az sayfa sayısına rağmen kocaman bir hayatı, Alma’nın hazin hikâyesini etkileyici tasvirlerle açıklıyor. Hikâyedeki kurgunun devamı ise fena derecede Anna Karennina’yı çağrıştıyor; ancak aynı hikâye diyemeyiz elbette. Alma’nın hikâyesini okurken düşünüyorsunuz: 1860’lı 70’li yıllarda kadın erkek ilişkisi, bugünkü Türkiye’de de üç aşağı beş yukarı aynı şekilde tekrarlanıyorsa, medeni anlamda ilerlemeden ve değişmeden nasıl bahsedebiliriz ki?

1964 yılında Jyvaskyla’da doğan, Stockholm Üniversitesi’nde İskandinav Dilleri ve Roma Üniversitesi’nde modern İtalyan edebiyatı üzerine eğitim alan, 1997 yılında eşiyle birlikte Türkiye’ye yerleşen; şair ve heykeltıraş olan çevirmen Riitta Cankoçak’ın orijinal Fince basımından yapılan çeviriyi klasikleri okumayı seven biriyseniz epey beğeneceksiniz. Çünkü bu tecrübe, görülmeye değer doğrusu.

Tuna Bahar

Hassas bünyelere

Uzun zamandır bir Emile Ajar kitabı okumayı arzuluyordum. Bilindik üşengeçlik nedenlerinden ötürü bu arzumu sürekli erteliyordum. En sonunda geçen hafta gerekli işlemi yaptım ve bu büyük yazarın önemli eserlerinden biri olan Onca Yoksulluk Varken’in sayfaları içinde birkaç gün yaşadım.

Yaşadım diyorum çünkü nedeni basit: Kitap o kadar gerçek ki, içinde yaşadığımız, an be an nefes alıp verdiğimiz bu dünya yalan / sahte kalıyor yanında. Şatafattan uzak, sadelikten merkezli, sözünü esirgemeden bağıran, gerektiğinde fısıldaşan cümleler, paragraflar...

Biraz yazardan bahsedelim. Romain Gary, asıl adıyla Roman Kacew olan yazardır. Fransa’da yazarların sadece bir kez alabildikleri Goncourt Ödülü’nü iki kere kazanmıştır. Ödülü bir kez kullandığı isim olan Romain Gary, bir kez de herkesten sakladığı Émile Ajar adıyla kazanmıştır. Takma ismi olan E. Ajar’ı da, 1979’da karısının şüpheli ölümünden bir yıl sonra kendisini tabancayla vurmadan yazdığı intihar mektubuyla açıklamıştır. Özellikle intihar mektubunun son iki cümlesi Hakan Günday’ın da Piç kitabında geçmektedir. “Çok eğlendim, teşekkür ederim. Hoşçakalın.”

Paris’te geçen roman Onca Yoksulluk Varken’in baş karakteri 10 yaşında, annesinin ve babasının kim olduğunu bilmeyen Arap milletinden Momo’dur. Babası zamanında Momo’yu, bir zamanlar çok iyi hayat kadınlığı yapan şimdilerde ise hayat kadınlarının çocuklarına bakan Madam Rosa’ya bırakmış. Hikâye Momo’nun ağzından anlatılarak savaş dönemi tahribatını, insan psikolojisinin karmakarışıklığını, Batı’nın dayattığı mutsuzlukları, ötekileştirilenleri, ve hepsinden de önemlisi “ötekileştirilenleri yoksulluğu” üzerinden hayat yoksulluğunu anlatıyor. Hayat yokulluğu; birlikte yaşadığımız insanlara ne kadar değer verdiğimizi, onları bırakmak zorunda kalsak bile seçimimizi yapıp sorumluluğu üstlenmemizi ahşap bir kazıkla kalbimize sokuyor! Yazarımız Momo’yu öyle güzel konuşturuyor ki, böyle cevaplar verebilen biri olmayı dahi arzuluyorsunuz. O zaman Momo’nun ağzından bir paragrafla kitabın ne kadar hassas bünyelere iyi gelebileceğini özetleyelim:

“Madam Rosa’nın sadece ay sonunda gelen bir havale için bana baktığını önceleri bilmiyordum. Bunu öğrendiğim zaman artık altı ya da yedi yaşımı doldurmuştum, parayla bakıldığımı bilmek beni iyice sarstı. Madam Rosa’nın beni bedavaya sevdiğini, birbirimiz için bir anlam taşıdığımızı sanıyordum. Bütün bir gece ağladım; ilk büyük kederimdi bu.”

Tuna Bahar